έκσταση…

…ήμουν σ’ ένα απέραντο λιβάδι με πολύχρωμα αγριολούλουδα και στον αέρα ένα λευκό πανί ή χαρτί (δεν ξέρω, δεν θυμάμαι) να ξετυλίγεται, να κυματίζει και ν’ απλώνεται πέρα μακριά στη “φωτεινή γραμμή των οριζόντων”…
…κι ένας ήχος, ένας μοναδικός ήχος, μια φωνή, που μου έλεγε: “ γράψε τι θα έκανες αν άρχιζες τη ζωή σου τώρα!...πες το κι έγινε…”
Ξαφνιάστηκα και σώπασα…ντράπηκα που ξαφνιάστηκα, ντράπηκα που σώπασα…
Μα η φωνή γοητευτική, σεβάσμια κι επίμονη συνέχιζε: “τόλμησε, κάν’ το, δεν έχεις άλλη ευκαιρία, κανείς δεν θα έχει άλλη ευκαιρία, είσαι η τυχαία αντιπροσωπευτική επιλογή μου…είναι και για των άλλων το “καλό”…γίνε η συνισταμένη των ευχών και των προσευχών…πιάσε την άκρη της κλωστής και ξεκίνα τώρα!...”
Κι ήρθε με τον άνεμο η άκρη του πανιού που είχε δεμένο ένα μολύβι μες την παλάμη μου και
“λύθηκα” χωρίς να ξέρω πως,
κι ο λόγος κύμα κι ουρανός…

«Αν… δεν ήμουν μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια…
Θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει η απέραντη λιακάδα ενός καθαρού μυαλού.
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’ αυτό που αποφέρουν στο “ταμείο” αλλά γι’ αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν με τα μάτια ορθάνοιχτα, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως.
Θα έκανα όνειρα και θα είχα το θάρρος να τ’ ακολουθώ.
Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόνταν.
Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν!
Θα ήθελα την δόξα που κατακτά όποιος πέφτοντας βρίσκει την δύναμη να ξανασηκωθεί.
Θα έδειχνα στους ανθρώπους πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται!
Θα έδινα φτερά στο μικρό παιδί, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει.
Θα έδειχνα στους γέρους ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη.
... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ, γιατί “χωρίς αγάπη αν ζεις, όλα τα τρόπαια είναι αποτρόπαια”.

Θα φώναζα στους ανθρώπους όσα έμαθα στην ζωή…
…πως κάθε φορά που φτιάχνεται ένα σχολείο, γκρεμίζεται μια φυλακή,
σπάζει το τσιμέντο ένα απλό λουλούδι κι ανθίζει
…πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί.
…πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά.
…πως πρέπει να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι.
…πως πρέπει κάθε φορά που βγαίνει ο άνθρωπός σου απ’ την πόρτα, να τον αγκαλιάζεις, να του δίνεις ένα φιλί και να τον φωνάζεις ξανά για να του δώσεις κι άλλα.
…πως δεν πρέπει να μην λες το “σ’ αγαπώ”, επειδή υποθέτεις, ανόητα, ότι το ξέρει ήδη.
…πως δεν πρέπει να αφήνεις να χάνεται μια ευκαιρία, να πεις: “πόσο σ’ αγαπώ”…κι ας υπάρχει πάντα ένα αύριο που η ζωή θα δώσει κι άλλες ευκαιρίες.

Θα φώναζα στους ανθρώπους όσα έμαθα στην ζωή…
Μην περιμένεις ποτέ, κάν’ το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει, θα μετανιώσεις σίγουρα που χάθηκε η μέρα χωρίς να βρεις το χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία.
Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, βρες χρόνο για να τους πεις “συγνώμη”, “συγχώρεσέ με”, “σε παρακαλώ”, “ευχαριστώ” κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Βρες τη δύναμη και τη σοφία να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.»

(ήταν ένα κείμενο που διακινείτο στο internet σαν κείμενο του Μάρκες, αλλά το περιβάλλον του το διέψευσε... Κι ύστερα κάπως έτσι το έκανα για να μου αρέσει...και για να μου αρέσει να το διαβάσετε)