Ο Πατέρας μου....

Ο πατέρας μου…

…μια νύχτα κάποιου Νοέμβρη στις αρχές της δεκαετίας του ‘60 έγινε για πρώτη φορά στην ζωή του «αμελής»...δεν ξαναγύρισε σπίτι...
Τον περίμενα γαμώτο! Ήμουν πολύ σίγουρος ότι θα έρθει! Ακόμη κι όταν η μάνα μου μας κρατούσε αγκαλιά και έκλαιγε βουβά...
Τον περίμενα κι έλεγα: «τώρα θα έρθει, θα καθίσω στα γόνατά του και θα της κάνουμε πλάκα, της κλαψιάρας»...

Το είπαν εργατικό ατύχημα. Το είπα καπιταλιστικό έγκλημα : Ένα μηχάνημα, στο εργοστάσιο που δούλευε νυχτερινή βάρδια (στο γνωστό «στοιχειωμένο» πια εργοστάσιο), του έκοψε το ένα πόδι και πέθανε από αιμορραγία...100 μέτρα από το «Μανωλοπούλειο»…κι ήταν 44 χρόνων... κι ήμουν στα 8...
…κι εξακολουθώ να ζω και να υπομένω μια πόλη, που ο Δήμαρχός της έφτιαξε άγαλμα στον εργοστασιάρχη…
Ας τον καμαρώνει, λοιπόν. Πάντα σιχαινόμουν τα αγάλματα…

Εγώ «καμαρώνω» για τον πατέρα μου, γιατί αν και τον έζησα μόνο 7 χρόνια, ήσαν αρκετά για να έχω να θυμάμαι απ’ Αυτόν, να εμπνέομαι και να με κατευθύνει!

Ας σας πω μια ιστορία από την εφτάχρονη κοινή ζωή μας. Συνέβη κάποιο Πάσχα, ανήμερα:
Με είχε πάει στο καφενείο του χωριού (Καταρράχι), που ήταν γεμάτο, γιατί είχαν κατέβει χωριανοί από την Αθήνα.
Ξαφνικά ήλθε μια ομάδα 5 ατόμων με επικεφαλής ένα γέρο. Στάθηκαν όρθιοι μπροστά σ’ ένα τραπέζι, που καθόταν μόνος του ένας αδύνατος 45χρονος κι έπινε τον καφέ του. Είχε έρθει από την Αθήνα στο χωριό για πρώτη φορά μετά τον εμφύλιο. Τον έπιασαν από τον γιακά, τον σήκωσαν επάνω, τον έστησαν στον τοίχο κι άρχισαν να τον χτυπούν...
Αυτός δεν μιλούσε ούτε τους αντιστεκόταν...μόνο τους κοίταζε…κι απ’ την μύτη του έτρεχε αίμα...
Αυτοί συνέχιζαν να τον χτυπούν.

Ήταν ο πρώτος κομουνιστής που είδα στην ζωή μου... κι ήταν οι πρώτοι Εθνικόφρονες που είδα σε ώρα δράσης...
Ξέρετε τι ένοιωθα εγώ εκείνη την ώρα;
Δεν μου έκανε καμιά εντύπωση ο «πρώτος κομουνιστής» (συγχωρήστε με όσοι περιμένατε κάτι πιο…επικό). Όμως ένοιωσα σαν να είδα στην όψη του τον Χριστό live...έμαθα ότι κάποιοι άνθρωποι κάθε ημέρα σταυρώνονται…κάποιοι άνθρωποι κάθε ημέρα σταυρώνουν…

Όλοι γύρω σώπαιναν και κοίταζαν. Ο Παπάς έφυγε…

Τότε ο πατέρας μου ελευθέρωσε το χέρι του, που του το έσφιγγα με τα δικά μου από τρόμο, προχώρησε και στάθηκε ανάμεσα στους «παλικαράδες» και στον «άλλο».
Χωρίς να σηκώσει τα χέρια του, κοίταξε στα μάτια τον γέρο της ομάδας και του είπε: «Ντροπή, μπαρμπα-Στάθη!».

Ξαφνιάστηκαν κι έμειναν άναυδοι να τον κοιτάζουν.
Βλέπετε, ο πατέρας μου ήταν δεξιός...«δικός» τους, μα τους είπε με μια λέξη όλη την αλήθεια της Ελληνικής Ιστορίας της μεταπολεμικής περιόδου : «Ντροπή».

Τους κοίταζε κι αυτός, ενώ πίσω του ο κομουνιστής είχε πέσει οκλαδόν ημιλυπόθυμος με το πρόσωπό του γεμάτο αίματα...

Ο γέρος αγριεμένα, είπε στον πατέρα μου: «Φύγε εσύ, Παναγιώτη».
Ο πατέρας μου έμεινε ακίνητος σαν προστατευτική ασπίδα...

Τότε είδα τον γέρο να φτύνει κάτω και να λέει στους δικούς του: «πάμε ρε»
Κι έφυγαν...

Αυτό «πήρα» εγώ από τον πατέρα μου: «το θάρρος να προσπαθώ να είμαι καλός».
Γιατί πάντα θέλει θάρρος η καλοσύνη… ειδικά αν πρόκειται να εξωτερικευτεί…να γίνει «δυναμική καλοσύνη»!...ειδικά αν πρέπει να ανεχθώ ή να υπερασπισθώ το «διαφορετικό»…
Αυτά θυμήθηκα πριν από κάποια χρόνια, όταν αποφάσιζα να γίνω μέλος της «Διεθνούς Αμνηστίας», ενώ διάβαζα σε ένα έντυπό της: «ΔΡΑΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΣΙΩΠΗ…». Και πιο δίπλα μια φράση του Martin Luther King: « Η γενιά μας θα πρέπει να απολογηθεί, όχι τόσο για τις κακές πράξεις των μοχθηρών ανθρώπων, όσο για την αποτρόπαιη σιωπή των καλών ανθρώπων».

Αυτή είναι η όμορφη θύμηση, που κρατώ από τον πατέρα μου 42 χρόνια μετά: «Ήταν ένας καλός άνθρωπος χωρίς αποτρόπαιες σιωπές…»