Ο κάδος είναι η φάτνη μας…

Ο κάδος είναι η φάτνη μας…

Καλημέρα σας.

Τον τελευταίο καιρό βλέπουμε συνέχεια ανθρώπους να ψάχνουν για φαγητό στους κάδους. Είναι μάλιστα τόσο συχνό αυτό το θέαμα που ο κόσμος πια το συνήθισε και δεν του κάνει εντύπωση.

Σκέπτομαι πως αυτό είναι η μεγαλύτερη κατάντια. Να βλέπεις ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια για τροφή και να περνάς αμέριμνος χωρίς να σου κάνει καμιά αίσθηση… Δεν ξέρω μην είναι μεγαλύτερη κατάντια και από αυτή του ανθρώπου που ψάχνει στους κάδους.

Χτες, λοιπόν, γυρίζοντας στο σπίτι, είδα έναν μετανάστη να ανακατεύει μάταια τα σκουπίδια. Ειρωνεία: ο κάδος προπαγάνδιζε (άθελά του) τη Χρυσή Αυγή. Του είχαν κολλήσει μια αφίσα της Χρυσής Αυγής… Κοντοστάθηκα μια στιγμή, αλλά συνέχισα το δρόμο για το σπίτι προβληματισμένη.

Μόλις έφτασα, παράτησα τα ψώνια, τη τσάντα μου, το κινητό μου, και γύρισα αμέσως πίσω για να τον βρω.

Ζω σε μια περιοχή της Πάτρας που έχει πολλούς μετανάστες και δυστυχώς και πολλούς ρατσιστές. Το να τσακώνομαι μαζί τους ή να κάνω ένα like σε κάθε αντιφασιστική ανάρτηση στο FB, δεν φάνταζε αρκετό για να νιώσω ότι κάπως αντιδράω κι εγώ.

Κατεβαίνοντας τελικά τον βρήκα σε άλλο δρόμο. Τον είδα να ψάχνει σε άλλο κάδο. Μπήκα στο φούρνο, αγόρασα μια τυρόπιτα και του την έδωσα.

Δεν άλλαξα τον κόσμο με αυτή την κίνηση ούτε κανείς πρόκειται να παραδειγματιστεί από αυτό. Άλλωστε δεν το είπα σε κανέναν, ίσως μόνο να με είδαν κάποιοι.

Το μόνο που έκανα ήταν να απαλλάξω κάποιον από το βασανιστικό αίσθημα της πείνας για καμιά ωρίτσα.

Αυτό όμως που ένιωσα εγώ δεν έχει προηγούμενο. Για πρώτη φορά μετά από καιρό αισθάνθηκα γαλήνη. Πιστέψτε με είναι κάτι σαν προσευχή, αλλά πολύ καλύτερο και πολύ πιο αποτελεσματικό…

Αυτές τις μέρες που ψάχνουν το σωματίδιο του Θεού, εγώ βρήκα τον άνθρωπο. Και τον βρήκα μέσα μου.

Ίσως πολλοί άνθρωποι έχουν υποστεί κάτι σαν αποπροσωποποίηση, όπως κι εγώ. Δε σταμάτησα όμως να αγαπάω τους ανθρώπους και ειδικά τους αδύναμους, και ειδικά τώρα!

Δεν είναι κατόρθωμα, είναι μια πολύ απλή πράξη αλληλεγγύης, μάθημα για τους ανθρωποφάγους που έρχονται.

Με εκτίμηση,

Χρυσάνθη

ΥΓ: Με αφορμή αυτή την επιστολή σκέφτηκα να ενημερώσω όσους δεν το ξέρουν αλλά να το θυμίσω και στους υπόλοιπους ότι στην Αθήνα ήδη πολλοί συμπολίτες μας, δεν πετούν τα αποφάγια τους στα σκουπίδια αλλά τα συσκευάζουν και τα αφήνουν έξω και δίπλα από τους κάδους των σκουπιδιών, για να τα βρουν οι πεινασμένοι που ψάχνουν για τροφή, στην καλύτερη δυνατή κατάσταση... αν δεν τα βρει πρώτο κάποιο από τα αδέσποτα ζώα που τους συναγωνίζονται…

Μερικοί μάλιστα τα αφήνουν -έτσι συσκευασμένα- στην είσοδο της πολυκατοικίας, γιατί οι πεινασμένοι μπορεί να είναι οι άνθρωποι της πλαϊνής πόρτας…

Άλλωστε αύριο μπορεί να είμαστε στη θέση τους… Το μόνο όπλο που μας απέμεινε είναι η κοινωνική αλληλεγγύη αλλά αυτό μπορεί να μας σώσει!!!

Να την θεμελιώσουμε επάνω στα συντρίμμια του κοινωνικού κράτους! Με πράξεις ατομικές αλλά και συλλογικές…

Ήδη κάνει δειλά την εμφάνισή του το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΤΟΠΩΛΕΙΟ  του Δήμου Πύργου. Ας βοηθήσουμε όσο μπορούμε…

Και με την ευκαιρία να ξαναθυμίσω ότι επί μήνες περιμένω την ενεργοποίηση του Δήμου Πύργου για την διοργάνωση ΔΩΡΕΑΝ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟΥ για παιδιά ανέργων και πτωχευμένων...

Μια πρόταση που έκανε ο γράφων, που προσφέρεται μαζί με ξεχωριστούς εκπαιδευτικούς της πόλης μας για ΔΩΡΕΑΝ ΕΝΙΣΧΥΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ…

Απευθυνθείτε στο Δήμο Πύργου και διαμαρτυρηθείτε γι’ αυτή την ολιγωρία τους. Κι η διαμαρτυρία αυτή θα είναι έμπρακτη έκφραση κοινωνικής αλληλεγγύης!

Η διάχυση της ευθύνης (το πείραμα των Ντάρλεϊ και Λατανέ)

Η ιστορία που ακολουθεί δεν είναι, δυστυχώς, φανταστική. Μοιάζει να βγήκε από ταινία τρόμου, ειδικά επειδή συνέβη “Παρασκευή και 13” Μαρτίου του 1964.

Ήταν τρεις το πρωί και η Κάθριν Τζενοβέζε γύριζε σπίτι από τη βραδινή της βάρδια. Έμενε σε μια πολυκατοικημένη  περιοχή της Νέας Υόρκης.

Αφού πάρκαρε το αυτοκίνητο της προχώρησε προς την είσοδο της πολυκατοικίας της.
Εκεί αντιλήφθηκε, μέσα στις σκιές, έναν άντρα –που της φάνηκε ύποπτος- και γύρισε για να ξαναμπεί στο αυτοκίνητο της.

Δεν πρόλαβε. Ο άντρας  την πρόφτασε και της έχωσε ένα μαχαίρι στην πλάτη και στην κοιλιά.
Φώναζε: «Βοήθεια! Με σκοτώνουν! Βοηθήστε με!»

Φώτα άναψαν στις κοντινές κατοικίες, κουρτίνες κουνήθηκαν στα παράθυρα αλλά κανείς δε βγήκε να δει τι συνέβαινε.

Ο  δολοφόνος στην κατάθεση του αργότερα δήλωσε: «Αισθάνθηκα ότι κανείς από αυτούς τους ανθρώπους δε θα κατέβαινε τις σκάλες.»

Κι έτσι έγινε...Μόνο ένας άντρας φώναξε: «Άσε ήσυχο το κορίτσι.»

Ο δολοφόνος έφυγε γρήγορα και η Κάθριν σύρθηκε μέχρι την είσοδο του σπιτιού της.

Όμως όλα τα φώτα στα σπίτια έσβησαν ξανά. Ο δολοφόνος την πλησίασε και τη μαχαίρωσε ξανά. Εκείνη ούρλιαξε και ζήτησε για άλλη μια φορά βοήθεια. Τα φώτα άναψαν πάλι, αλλά κανείς δε μίλησε, κανείς δε βγήκε.

Ο δολοφόνος  απομακρύνθηκε και περίμενε. Λίγα λεπτά μετά πλησίασε πάλι την κοπέλα που ανέπνεε ακόμα και την αποτελείωσε, κόβοντας την από το λαιμό ως τα γεννητικά όργανα.

Μετά κατέβασε το παντελόνι του και ασέλγησε πάνω στο νεκρό σώμα.

Η εγκληματική πράξη διήρκεσε 35 λεπτά. 38 αυτόπτες μάρτυρες παρατηρούσαν την κοπέλα να μαχαιρώνεται (τρεις φορές) μέχρι θανάτου, χωρίς να κάνουν τίποτα.

Το έγκλημα αυτό το έμαθαν δύο κοινωνικοί ψυχολόγοι, ο Ντάρλεϊ και ο Λατανέ.

Αυτοί δεν ενδιαφέρθηκαν για τη διεστραμμένη προσωπικότητα του δολοφόνου, αλλά για κάτι ίσως πιο συνταρακτικό: Την απάθεια των γειτόνων, την απροθυμία τους να βοηθήσουν.
Τι ήταν αυτό που τους εμπόδισε να αντιδράσουν;

Κάποιοι ψυχολόγοι και ψυχίατροι αναφέρθηκαν στη «συναισθηματική άρνηση» των αυτόπτων μαρτύρων: εξαιτίας του σοκ έμειναν αδρανείς.

Ένας άλλος μίλησε για τον αρνητικό ρόλο της τηλεόρασης, η οποία είχε εθίσει τους τηλεθεατές στη βία και στην κοινωνική απάθεια.

Όμως ο Ντάρλεϊ με τον Λατανέ δεν πείστηκαν. Ένιωθαν, χωρίς να μπορούν ακόμα να το εξηγήσουν, ότι αυτή η συμπεριφορά δεν είχε να κάνει με την τηλεόραση ή με το συναισθηματικό κλονισμό, αλλά με κάτι βαθύτερο.

Έτσι προχώρησαν στο πείραμα τους, που αποκάλυψε την έννοια της «διάχυσης της ευθύνης».

Εκαναν αναπαράσταση μιας επιληπτικής κρίσης.

Ένας φοιτητής, με μικρόφωνο και ακουστικά, καθόταν μόνος σε ένα δωμάτιο. Μιλούσε για 2 λεπτά για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στη φοιτητική ζωή, αφού πρώτα άκουγε τους υπόλοιπους φοιτητές, στα άλλα δωμάτια, να μιλάνε για τη δική τους ζωή.

(Στην πραγματικότητα δεν υπήρχε κανείς άλλος φοιτητής, πέρα από το υποκείμενο. Οι φωνές που άκουγε ήταν μαγνητοφωνημένες)

Κάποια στιγμή ξεκινούσε να μιλάει ένας «φοιτητής», ο οποίος έλεγε ότι είναι επιληπτικός και αυτό συχνά του δημιουργεί προβλήματα κλπ κλπ.

Μέχρι που ο επιληπτικός (ηθοποιός) άρχιζε να προσποιείται ότι παθαίνει κρίση και ζητούσε βοήθεια: «Νομίζω ότι παθαίνω κρίση... Βοηθήστε με... Θα πεθάνω...»

Η ψεύτικη επιληπτική κρίση διαρκούσε έξι λεπτά. Σε αυτό το διάστημα μόλις το 31% των φοιτητών που άκουγαν σηκώθηκαν και ζήτησαν βοήθεια. Το υπόλοιπο 69% των φοιτητών, ενώ είχαν ταραχτεί –καταρρίπτοντας έτσι την υπόθεση της απάθειας και της τηλεοπτικής αποχαύνωσης- δεν ήξεραν τι να κάνουν... Περίμεναν ότι κάποιος άλλος θα βοηθούσε τον επιληπτικό, έτσι δεν έκαναν τίποτα...

Η «διάχυση της ευθύνης» φάνηκε πιο καθαρά όταν επαναλαμβανόταν το πείραμα και το υποκείμενο πίστευε ότι είναι μόνος του με τον επιληπτικό φοιτητή. Τότε αναζητούσε βοήθεια μέσα στα τρία πρώτα λεπτά -συγκεκριμένα το 85% των φοιτητών αντέδρασε έτσι!...

ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ:

1. «Όσο περισσότεροι είναι οι μάρτυρες κάποιου δυσάρεστου γεγονότος, όπως επίθεση ή ατύχημα, τόσο λιγότερο υπεύθυνος αισθάνεται ο καθένας, γιατί η ευθύνη καταμερίζεται στο πλήθος.»

...είναι λάθος να αισθανόμαστε περισσότερο ασφαλείς μέσα σε ένα μεγάλο πλήθος, όπως αυτό της πόλης.

Είναι πιο πιθανό να σε βοηθήσει ο ένας και μοναδικός σου γείτονας, παρά όλοι αυτοί οι άνθρωποι –οι οποίοι συνήθως είναι και άγνωστοι- που συνωστίζονται στις πολυκατοικίες τριγύρω σου και σε προσπερνούν στους πολυσύχναστους δρόμους.

Και δεν είναι τυχαίο αυτό που λένε οι ποιητές: Ότι η μοναξιά μας γίνεται μεγαλύτερη μέσα στο πλήθος.

2. Η αλληλεγγύη διδάσκεται

Όμως οι Ντάρλει και Λατανέ υποστηρίζουν ότι αν ένας άνθρωπος απλά ακούσει για τη «διάχυση της ευθύνης», είναι έτοιμος, όταν συμβεί κάτι «μπροστά στα μάτια του», να αντιδράσει διαφορετικά.

...να μην προσπεράσει το γέρο που έπεσε στη μέση του δρόμου, επειδή κάποιοι άλλοι ήδη στέκονται από πάνω του, λέγοντας –στον εαυτό του: «Ας τον βοηθήσουν αυτοί, εγώ τι μπορώ να κάνω παραπάνω;»

...να μην αφήσει αβοήθητη μια γυναίκα ή ένα παιδί ή έναν άγνωστο που ξυλοκοπούνται, πιστεύοντας ότι δεν είναι δική του ευθύνη –αφού τόσοι παρακολουθούν χωρίς να κάνουν τίποτα.

Γιατί ξέρει ότι όλοι έχουμε ευθύνη -την ίδια ακριβώς, χωρίς διάχυση- για ό,τι συμβαίνει στην κοινωνία μας....

Δικαιώνεται έτσι ο Καζαντζάκης που έλεγε στην “ασκητική” του:

“Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ θα φταίω...”

6 Μαΐου 2012: Εκλογές την Κυριακή του Παραλύτου

Στις 6 Μαΐου 2012 η εκκλησία γιορτάζει ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ! Το Ευαγγέλιο λέει: Ο Ιησούς ανέβηκε στα Ιεροσόλυμα και βρέθηκε στη δεξαμενή Βηθεσδά. Στη δεξαμενή αυτή βρίσκονταν πολλοί άρρωστοι που περίμεναν να θεραπευτούν θαυματουργικά. Από καιρό σε καιρό κατέβαινε άγγελος του Θεού και τάραζε το νερό της κολυμπήθρας. Όποιος προλάβαινε και έπεφτε πρώτος μέσα, θεραπευόταν με θαύμα από την αρρώστια του! Εκεί ήταν ξαπλωμένος κι ένας παράλυτος… που δεν μπορούσε να μπει στη δεξαμενή… Ο Ιησούς του είπε: «Στάσου στα πόδια σου, σήκωσε το κρεβάτι σου στον ώμο και πήγαινε»… Έτσι κι έκανε και θεραπεύτηκε!… Στις 6 Μαΐου 2012 είναι ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΕΜΑΣ: είναι οι βουλευτικές εκλογές στην «Παράλυτη Ελλάδα»… Δεν υπάρχει δεξαμενή Βηθεσδά, απ’ όσο γνωρίζω… Μην ψάχνετε μάταια. Είναι μόνο θέμα εσωτερικής πίστης! Να πιστέψει κανείς στην εσωτερική φωνή που του λέει: «Στείλε στο διάβολο αυτούς που σε κρατούν υποτακτικό με τα ψέματα που σε τρομάζουν και σε κάνουν απαθή… Στάσου στα πόδια σου! Σήκωσε το κρεβάτι σου στον ώμο και πήγαινε»… Είναι απλό αρκεί να το πιστέψουμε! Εκείνη την ημέρα έχουμε μια πολύ καλή ευκαιρία: Να μαυρίσουμε αυτούς που έστησαν την ΝΕΑ, ΑΝΑΙΜΑΚΤΗ ΚΑΤΟΧΗ της πατρίδας. Που έστειλαν στον Καιάδα τα όνειρά μας… Ενώ έγραφα αυτές τις σκέψεις με αφορμή το ότι οι εκλογές γίνονται την Κυριακή του Παραλύτου…, διάβασα μια πολύ διδακτική ιστορία κι είπα να τη μοιραστώ μαζί σας: Μια μέρα o γάιδαρος ενός αγρότη έπεσε σε ένα πηγάδι. Το ζώο φώναζε απελπισμένα για ώρες κι ο αγρότης προσπαθούσε να καταλάβει τι έπρεπε να κάνει. Τέλος, αποφάσισε ότι το ζώο ήταν γέρικο, και τα έξοδα που απαιτούνταν για να το βγάλει από το πηγάδι ήσαν πολλά. Δεν άξιζε τον κόπο να προσπαθήσει να σώσει τον γάιδαρο. Το μόνο που σκέφτηκε να κάνει ήταν να τον θάψει ζωντανό. Κάλεσε όλους τους γείτονές του να έρθουν και να τον βοηθήσουν. Πήραν όλοι από ένα φτυάρι και άρχισαν να πετάνε χώματα στο πηγάδι. Στην αρχή, ο γάιδαρος συνειδητοποίησε τι συνέβαινε και φώναξε φρικτά. Μετά όμως, προς έκπληξη όλων, ησύχασε. Λίγα φορτία χώμα αργότερα, ο γεωργός κοίταξε κάτω το πηγάδι κι έμεινε έκπληκτος με αυτό που είδε. Ήταν κάτι καταπληκτικό!!!! Με κάθε φτυαριά χώμα που έπεφτε στην πλάτη του, ο γάιδαρος τιναζόταν, έπεφτε το χώμα από την πλάτη του κάτω, κι έκανε μια στρώσει επάνω στην οποία πάταγε ο γάιδαρος κι έτσι έκανε ένα βήμα προς τα πάνω... Οι γείτονες του αγρότη συνέχισαν να πετάνε φτυαριές χώμα πάνω στο ζώο, κι αυτό κάθε φορά τιναζόταν κι έκανε ένα βήμα προς τα πάνω. Πολύ σύντομα, όλοι ήταν έκπληκτοι με το γαϊδούρι να έχει φτάσει στην επιφάνεια του πηγαδιού. ΕΠΙΜΥΘΙΟ: Ηθικό δίδαγμα 1: Η ζωή μπορεί να έχει φέρει εμάς στο βάθος του πηγαδιού και να πέφτουν πολλές φτυαριές από σκουπίδια μέσα στο πηγάδι της ζωής μας. Να θυμόμαστε όμως πως κάθε ένα από τα προβλήματά μας μπορεί να είναι ένα εφαλτήριο. Μπορούμε να βγούμε από τα βαθύτερα πηγάδια απλά με ένα τίναγμα. Πατάμε πάνω στο πρόβλημα και κάνουμε ένα βήμα πάνω. Η 6η Μαΐου είναι μια ευκαιρία: ΝΑ ΠΑΤΗΣΟΥΜΕ ΕΠΑΝΩ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΠΟΥ ΕΣΤΗΣΑΝ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΤΣΟΛΑΚΟΓΛΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΠΗΓΑΔΙ… Ηθικό δίδαγμα 2: Προσοχή όμως! Όταν ρίξουμε στο πηγάδι «γαϊδούρια πολιτικούς» μην ξεχάσουμε να τους ρίξουμε τσιμέντο ταχείας πήξεως• δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει… ΥΓ: Μάιος 1941: Γλέζος και Σάντας κατεβάζουν τη σβάστικα από την Ακρόπολη. Μάιος 2012 η σβάστικα είναι εδώ : Χρυσή Αυγή. Ταυτότητα: Συμμορία μπράβων και αδίστακτων κακοποιών, θιασώτες του Χίτλερ, του Μπρέιβικ και του Γκέμπελς. Σύνθημα : Ξεβρωμίζουμε την Ελλάδα. Μέθοδος : Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα ολοκαυτώματα, μνήμες από τα παλιά. Επικοινωνιακό τρυκ : Πατριώτες Πραγματικότητα : Τσιράκια των τραπεζιτών και του κράτους. Το γνωστό μας από τα παλιά παρακράτος. Προέλευση : Οι δωσίλογοι της κατοχής, οι ταγματασφαλίτες του Μανιαδάκη, η οργάνωση ΄΄ Καρφίτσα΄΄. Εσύ αποφασίζεις... ΚΑΛΟ ΒΟΛΙ!… ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ!

Η Εμμυ Χριστούλα αποχαιρετά τον πατέρα της Δημήτρη Χριστούλα

[Ένας αποχαιρετισμός που ομολογώ ότι ζήλεψα! Θα ήθελα το παιδί μου να μιλάει έτσι για μένα. "Τυχερός" τελικά ο Δημήτρης Χριστούλας!]

Πατέρα, Σύντροφε…
Γεννήθηκες με ένα πειρασμό: ν’ αλλάξεις τον κόσμο!...Γιατί καταλάβαινες ότι τούτος ο κόσμος είναι πολύ κακός για να είναι οριστικός.
Περπάτησες ναρκοθετημένες δεκαετίες, της πτήσης και τελικά της πτώσης της γενιάς σου, μα άντεχες!
Ξόδεψες ολόκληρη την περιουσία σου, το πεπαιδευμένο μυαλό σου σε ιδέες ευγενικές για ουράνια τόξα αλλά ήλθαν οι καταιγίδες, μα άντεχες!
Αυτό που πίστεψες το θεώρησες αθάνατο κι ανθεκτικό, ενώ αυτό αποδεικνυόταν θνητό και ευάλωτο, μα άντεχες!
Κάθε φορά που χάναμε είχες τη φούρια των προσεχών αγώνων, των μελλοντικών ρεβάνς αλλά ξαναχάναμε, μα άντεχες!
Είδες τους ποιητές μας να τους σκοτώνουν μεγάλες αντένες, είδες επίσημα βολέματα και πολλών αργυρίων προδοσίες, μα άντεχες!
Το όραμά σου παρέμενε πάντα ως κάποτε, ως προσδιορισμός της επιθυμίας σε επόμενο χρόνο, σίγουρα μακρινό, μα άντεχες!
Έβαζες το αυτί σου στο πονεμένο έδαφος της ανθρωπότητας, άκουγες θορύβους, άκουγες προετοιμασίες πολυπόθητων πράξεων και μετά σιωπή, μα άντεχες!
Τέτοιες μέρες να σε πολιορκούν χρόνια τώρα κι εσύ ν’ αντέχεις… Όπως το Καλοκαίρι στην πλατεία συντάγματος, που εισχωρούσες στις νεανικές παρέες κάθε βράδυ κι αναβάπτιζες το χρόνο σε στιγμές που δε θυσιάστηκαν ακόμα. Τότε έλεγες «όλα είναι μπροστά»!...

Όμως, πατέρα, ο καιρός αποσύρθηκε. Μετατράπηκε σε ένα ακόμη παρελθόν, σ’ ένα ακόμη τέλος. Στο πιο σκληρό και επικίνδυνο τέλος.
Αυτό πατέρα δεν το άντεξες.
Σου ήταν αδιανόητο να σκοτώνουν την ελευθερία, τη Δημοκρατία, την αξιοπρέπεια!
Σου ήταν αδιανόητο να ορθώνουν γύρω μας τον κλοιό του πιο σκληρού κοινωνικού και πολιτικού απαρτχάιντ.
Σου ήταν αδιανόητο να εκχωρούν την ανεξαρτησία και να εκχωρούν τα κλειδιά της πατρίδας μας.
Σου ήταν αδιανόητο η Ελλάδα να μην αναγνωρίζει τα παιδιά της και τα παιδιά της να μην αναγνωρίζουν την Ελλάδα.
Σου ήταν αδιανόητη η κτηνωδία του Καπιταλισμού να περιδιαβαίνει τις ζωές μας και γύρω μας να μην συμβαίνει τίποτε –ή σχεδόν τίποτε…

Και τότε, πήρες την απόφασή σου: Αποφάσισες να γίνεις ο φόβος, ο θάνατος, η μνήμη η ανήμερη, ο καημός της χαλασμένης μας ζωής!
Αποφάσισες να πολιορκήσεις το «κοίταζε τη δουλειά σου»!
Αποφάσισες να θρυμματίσεις τον ύπνο μας!
Αποφάσισες τα λόγια σου να γίνουν σφαίρες αμέτρητες στους αδιάφορους διαβάτες. Και είναι αυτός ο λόγος σου, πατέρα, που η πράξη σου είναι βαθύτατα πολιτική!
Η απόφασή σου δεν αποτελεί παρά «το σπάραγμα μιας ζωής που ζητάει να ζήσει!...», όπως γράφει ο Ρίτσος. Και είναι αυτός ο λόγος, πατέρα, που η πράξη σου είναι έξοχα ποιητική!
Ήρθε τώρα η ώρα των λογαριασμών. Εσύ το πλήρωσες με τη θυσία σου. Τώρα είναι η ώρα η δική μας!

Πατέρα, είναι τόσοι πολλοί σήμερα εδώ, γιατί δεν πρέπει να χαθεί ούτε ένα τόσο δα, ξέφτι από την προσδοκία σου.
Είμαστε τόσοι πολλοί σήμερα εδώ, για να πάρουμε το κομμάτι που μας αναλογεί από το όνειρό σου.
Είμαστε τόσοι πολλοί σήμερα εδώ, για να πολλαπλασιάσουμε το όνειρο, αυτό που τώρα κουβαλάμε πιο βαριά, γιατί με την απουσία σου λιγοστεύουν οι πλάτες.
Είμαστε τόσοι πολλοί σήμερα εδώ, γιατί όπως έγραφε το σημείωμα ενός νέου στην πλατεία συντάγματος: «είμαστε 11.000.000 ζωντανοί και το όνομά μας είναι ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ!»

Πατέρα μου, εμένα και τη σύντροφο της ζωή σου, τη μάνα, το ξέρεις, δε μας αφήνεις μετέωρες. Έχουμε πάντα στο μυαλό μας εκείνο το τελευταίο σου βλέμμα και θα είναι το απάγκιο μας όταν αγριεύουν οι μέρες και μας απειλούν.

Σύντροφε, πατέρα, μεγάλωσα πια και με αναγκάζεις να μάθω ξανά τις συλλαβές, να βάλω τα άρθρα, να φτιάξω τις προτάσεις, να ξαναψελλίσω τον κόσμο, να ανασυνθέσω τον ορίζοντα και να τον ξαναταξιδέψω αλλά όχι με μεσίστιες σημαίες, γιατί όπως εσύ μου υπογράμμισες στο τελευταίο βιβλίο που μου χάρισες στις 15 του Μάρτη και ζήτησες να γίνει το Ευαγγέλιό μου:
«…Η δίκη του τυράννου είναι η εξέγερση
Η απόφαση είναι η ανατροπή της εξουσίας του
Η ποινή, αυτή που απαιτεί η ελευθερία του λαού
Οι λαοί δεν κρίνουν όπως τα δικαστήρια
Δεν εκδίδουν καθόλου αποφάσεις
Οι λαοί ρίχνουν τον κεραυνό!»


(Το έφερα με δική μου "ευθύνη" σε μορφη κειμένου ακούγοντάς την στο video που κυκλοφορεί...
Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη, αν κάτι παράκουσα...
Είναι πραγματικά συγκλονιστική!

Το έκανα γιά όσους προτιμούν τα γραπτά...
Θα προσπαθήσω έτσι να το δημοσιεύσω και στην εφημερίδα ΠΡΩΤΗ της Ηλείας και στο www.ilialive.gr
ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΣΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΕΔΩ, ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΖΩΝΤΑΝΑ ΤΟΝ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟ...)

Μια ηλιόλουστη ημέρα (ενός εργατικού φθινοπώρου)

Κυρία, ήρθε η Άνοιξη! Σήμερα λένε, ότι είναι μια μέρα ηλιόλουστη!
Εγώ δεν πήγα σχολείο αλλά στη δουλειά.
Αλλά και σχολείο να πήγαινα το ίδιο θα ήταν…

Στη δουλειά που πήγα, μπήκα μέσα στη φάμπρικα, κάθε δουλειά και φάμπρικα, και ξεκινήσαμε με τους άλλους για να βγει το μεροκάματο.
Αλλά και στο γραφείο να πήγαινα το ίδιο θα ήταν…

Για να ταΐσουμε τα παιδιά να μην πεινάνε, δουλεύαμε.
Αλλά και για το λογαριασμό του κινητού να «εργαζόμουνα» το ίδιο θα ήταν…

Κάποιος είπε κυρία ότι έχει μια πολύ όμορφη μέρα σήμερα…
Αλλά και να μην το λεγε, κυρία, για μένα το ίδιο θα ήταν...

Είπε, πως βγήκε ένας λαμπρός ήλιος, που λούζει με το φως του όλον τον κόσμο!...
Αλλά και να μην έβγαινε, κυρία, για μένα το ίδιο θα ήταν…

…αφού εγώ δεν μπόρεσα να τον δω, γιατί έπιασα δουλειά πριν βγει κι όταν σχολάσω θα έχει ξαναμπεί μέσα. Δεν θα προφτάσω να τον δω, γιατί θα κάνω υπερωρίες, γιατί τα παιδιά θέλουν και ρούχα…άσε που θέλουν και φροντιστήρια…

Κι ακόμη είπε: ότι κάποιοι άνθρωποι πίνουν καφέ στην ανοιξιάτικη λιακάδα και σάστισα… κι ύστερα επαναλάμβανα σκόρπια τα λόγια του: άνθρωποι…καφές… λιακάδα…», τι άνθρωποι είναι αυτοί, κυρία και ποιόν άφησαν να δουλεύει στο «πόδι» τους και μπορούν και λιάζονται;…

Όταν ερχόμουν σχολείο, κυρία, μας έκανες μάθημα και μας τα έλεγες όλα τόσο ωραία… και μάθαμε και για τις εποχές: χειμώνα, άνοιξη, καλοκαίρι και φθινόπωρο!
Μα δεν μας έλεγες την αλήθεια. Μας έλεγες ψέματα! Κι εγώ σε πίστευα… Γιατί αν έλεγες αλήθεια, που είναι οι εποχές; που είναι η άνοιξη, κυρία;
Εγώ μένω σε μια πολυκατοικία, που απέναντι έχει μια άλλη πολυκατοικία πιο μεγάλη από τη δικιά μας, δίπλα έχει μια άλλη, παραδίπλα άλλη.
Ναι, αν πάω έξω από την πόλη θα δω την Άνοιξη αλλά δεν θα ανοίξει μετά η πόρτα της φάμπρικας για μένα… Ξέρεις τι είναι να μην ανοίγει πάλι η πόρτα της φάμπρικας για σένα, κυρία; Είναι σαν ένα ξημέρωμα να ρχεται πάλι ξαφνικά η νύχτα! Ξέρεις τι είναι να ζεις νύχτες σερί;
Κάπου διάβασα για το ηλιοβασίλεμα, αλλά δεν θυμάμαι τι είναι, κυρία. Μήπως μπορείς να μου το θυμίσεις; να μου το περιγράψεις;
…ύστερα είναι κι ΕΚΕΙΝΗ, που μου τραγουδάει:
«Μην πας μια μέρα στη δουλειά σου, μη πας,
δεν ζούμε. Να δούμε αν αγαπιόμαστε, μην πας.
Το σπίτι αυτό αν το πρωί θα τ’ ανεχτούμε.
Να συγυρίζω, να γελάω, να μου μιλάς.
Μην πας.
Τα ίδια έκανε θυμάμαι κι ο μπαμπάς,
μα εμένα ετούτη η διαδοχή μ’ έχει τρομάξει.
πιο άλλο όνειρο ζωής έχεις ξεγράψει,
μην πας…»

Κι εγώ φεύγω…Φεύγω για την φάμπρικα με σκυφτό το κεφάλι και στα χείλη ένα τραγούδι, το ίδιο τραγούδι να λέει, τα ίδια λόγια, εδώ και 30 χρόνια, κάθε ανοιξιάτικο πρωινό:
«σύντροφέ μου, αχ τι κακό,
μέρα με ήλιο σαν κι αυτό,
να την τρώει τ’ αφεντικό…»

Λες να το ξεπεράσω κυρία; Πόσο θα θελα να μιλήσεις και να μου πεις την αλήθεια!... Γιατί αν δεν μου πεις αλήθεια, το ψέμα ή η σιωπή, το ίδιο θα ήταν…

(ΥΓ. Ναι, Δημήτρη, αυτό εννοώ ακριβώς!...Ότι στην «νέα φεουδαρχία» που ζούμε, εμείς οι «νέοι δουλοπάροικοι», για να «ζήσουμε», αναγκαζόμαστε να μην ζούμε! Δηλαδή, για να επιβιώσουμε, αναγκαζόμαστε να μην χαιρόμαστε τα καθημερινά θαύματα της Μητέρας Φύσης, να μην χαιρόμαστε την ζωή…)