Ο κάδος είναι η φάτνη μας…

Ο κάδος είναι η φάτνη μας…

Καλημέρα σας.

Τον τελευταίο καιρό βλέπουμε συνέχεια ανθρώπους να ψάχνουν για φαγητό στους κάδους. Είναι μάλιστα τόσο συχνό αυτό το θέαμα που ο κόσμος πια το συνήθισε και δεν του κάνει εντύπωση.

Σκέπτομαι πως αυτό είναι η μεγαλύτερη κατάντια. Να βλέπεις ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια για τροφή και να περνάς αμέριμνος χωρίς να σου κάνει καμιά αίσθηση… Δεν ξέρω μην είναι μεγαλύτερη κατάντια και από αυτή του ανθρώπου που ψάχνει στους κάδους.

Χτες, λοιπόν, γυρίζοντας στο σπίτι, είδα έναν μετανάστη να ανακατεύει μάταια τα σκουπίδια. Ειρωνεία: ο κάδος προπαγάνδιζε (άθελά του) τη Χρυσή Αυγή. Του είχαν κολλήσει μια αφίσα της Χρυσής Αυγής… Κοντοστάθηκα μια στιγμή, αλλά συνέχισα το δρόμο για το σπίτι προβληματισμένη.

Μόλις έφτασα, παράτησα τα ψώνια, τη τσάντα μου, το κινητό μου, και γύρισα αμέσως πίσω για να τον βρω.

Ζω σε μια περιοχή της Πάτρας που έχει πολλούς μετανάστες και δυστυχώς και πολλούς ρατσιστές. Το να τσακώνομαι μαζί τους ή να κάνω ένα like σε κάθε αντιφασιστική ανάρτηση στο FB, δεν φάνταζε αρκετό για να νιώσω ότι κάπως αντιδράω κι εγώ.

Κατεβαίνοντας τελικά τον βρήκα σε άλλο δρόμο. Τον είδα να ψάχνει σε άλλο κάδο. Μπήκα στο φούρνο, αγόρασα μια τυρόπιτα και του την έδωσα.

Δεν άλλαξα τον κόσμο με αυτή την κίνηση ούτε κανείς πρόκειται να παραδειγματιστεί από αυτό. Άλλωστε δεν το είπα σε κανέναν, ίσως μόνο να με είδαν κάποιοι.

Το μόνο που έκανα ήταν να απαλλάξω κάποιον από το βασανιστικό αίσθημα της πείνας για καμιά ωρίτσα.

Αυτό όμως που ένιωσα εγώ δεν έχει προηγούμενο. Για πρώτη φορά μετά από καιρό αισθάνθηκα γαλήνη. Πιστέψτε με είναι κάτι σαν προσευχή, αλλά πολύ καλύτερο και πολύ πιο αποτελεσματικό…

Αυτές τις μέρες που ψάχνουν το σωματίδιο του Θεού, εγώ βρήκα τον άνθρωπο. Και τον βρήκα μέσα μου.

Ίσως πολλοί άνθρωποι έχουν υποστεί κάτι σαν αποπροσωποποίηση, όπως κι εγώ. Δε σταμάτησα όμως να αγαπάω τους ανθρώπους και ειδικά τους αδύναμους, και ειδικά τώρα!

Δεν είναι κατόρθωμα, είναι μια πολύ απλή πράξη αλληλεγγύης, μάθημα για τους ανθρωποφάγους που έρχονται.

Με εκτίμηση,

Χρυσάνθη

ΥΓ: Με αφορμή αυτή την επιστολή σκέφτηκα να ενημερώσω όσους δεν το ξέρουν αλλά να το θυμίσω και στους υπόλοιπους ότι στην Αθήνα ήδη πολλοί συμπολίτες μας, δεν πετούν τα αποφάγια τους στα σκουπίδια αλλά τα συσκευάζουν και τα αφήνουν έξω και δίπλα από τους κάδους των σκουπιδιών, για να τα βρουν οι πεινασμένοι που ψάχνουν για τροφή, στην καλύτερη δυνατή κατάσταση... αν δεν τα βρει πρώτο κάποιο από τα αδέσποτα ζώα που τους συναγωνίζονται…

Μερικοί μάλιστα τα αφήνουν -έτσι συσκευασμένα- στην είσοδο της πολυκατοικίας, γιατί οι πεινασμένοι μπορεί να είναι οι άνθρωποι της πλαϊνής πόρτας…

Άλλωστε αύριο μπορεί να είμαστε στη θέση τους… Το μόνο όπλο που μας απέμεινε είναι η κοινωνική αλληλεγγύη αλλά αυτό μπορεί να μας σώσει!!!

Να την θεμελιώσουμε επάνω στα συντρίμμια του κοινωνικού κράτους! Με πράξεις ατομικές αλλά και συλλογικές…

Ήδη κάνει δειλά την εμφάνισή του το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΤΟΠΩΛΕΙΟ  του Δήμου Πύργου. Ας βοηθήσουμε όσο μπορούμε…

Και με την ευκαιρία να ξαναθυμίσω ότι επί μήνες περιμένω την ενεργοποίηση του Δήμου Πύργου για την διοργάνωση ΔΩΡΕΑΝ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟΥ για παιδιά ανέργων και πτωχευμένων...

Μια πρόταση που έκανε ο γράφων, που προσφέρεται μαζί με ξεχωριστούς εκπαιδευτικούς της πόλης μας για ΔΩΡΕΑΝ ΕΝΙΣΧΥΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ…

Απευθυνθείτε στο Δήμο Πύργου και διαμαρτυρηθείτε γι’ αυτή την ολιγωρία τους. Κι η διαμαρτυρία αυτή θα είναι έμπρακτη έκφραση κοινωνικής αλληλεγγύης!