Αν δεν είχα τα παιδιά μου… (…με τα παιδάκια μας στον ώμο, για να μας δείχνουνε το δρόμο!)

Αν δεν είχα τα παιδιά μου…

(…με τα παιδάκια μας στον ώμο,

για να μας δείχνουνε το δρόμο!)

Θα τα έχετε ακούσει όλοι –μπορεί και να τα έχετε πει:

«Αν δεν είχα τα παιδιά, δεν θα μ’ ένοιαζε»,

«Αν δεν είχα τα παιδιά, θα είχα πάρει τα όπλα»,

«Αν δεν είχα τα παιδιά, θα έφευγα στο εξωτερικό»,

«Αν δεν είχα τα παιδιά, θα ψήφιζα αλλιώς»,

«Αν δεν είχα τα παιδιά, θα έκανα απεργία».

Οι Έλληνες τα κάνουμε όλα για τα παιδιά μας.

 Έχουμε –τάχαμ- παραμερίσει εντελώς τον εαυτό μας και θυσιαζόμαστε για τα παιδιά μας.

Βέβαια, και πριν την χρεοκοπία, πάλι για τα παιδιά μας τα εκάναμε όλα.

Για τα παιδιά μας εκάναμε τις λαμογιές!

Για τα παιδιά μας λαδώναμε!

Για τα παιδιά μας λαδωνόμαστε!

Για τα παιδιά μας δεν πληρώναμε φόρους!

Για τα παιδιά μας ψηφίζαμε ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία!

Για τα παιδιά μας χτίζαμε τα αυθαίρετα!

Για τα παιδιά μας εκάναμε εμπόριο ναρκωτικών και σωματεμπορία!

… όλα για τα παιδιά μας.

Και μετά την χρεοκοπία, όμως, κάνουμε ακριβώς τα ίδια πράγματα που εκάναμε πριν την χρεοκοπία και επικαλούμαστε πάλι την ίδια δικαιολογία:
το κάνουμε για τα παιδιά μας.

Κάπως περίεργο, βέβαια, να ακολουθείς την ίδια συνταγή που κατέστρεψε τα παιδιά σου, για να σώσεις τα παιδιά σου.

Είναι εύκολο να επικαλείσαι συνέχεια τα παιδιά σου.

Άλλωστε, τα παιδιά δεν έχουν άποψη…

–«σκάσε εσύ, είσαι μικρός, μη μιλάς»- (Αυτό πάλι, πόσες φορές το ακούσαμε μικροί; ή και το είπαμε όταν γίναμε μεγάλοι;)

Τα παιδιά είναι το τέλειο άλλοθι για τον κάθε προσκυνημένο, τον κάθε δοσίλογο της καθημερινής ζωής.
Κάνεις την λαδιά και την φορτώνεις στα παιδιά σου. Εσύ αθώος. Καμία ευθύνη.

Κανείς δεν ρωτάει τα παιδιά για τις χυδαιότητες που κάνουν καθημερινά οι γονείς τους και κανείς δεν σκέφτεται πως κανένα παιδί δεν έχει ανάγκη έναν ξεπουλημένο πατέρα και μια … «ενδοτική» μάνα, που να συμπεριφέρονται σαν αρπακτικά.
Νομίζω πως τέτοιοι γονείς δεν είναι και τα πιο ιδανικά πρότυπα για ένα παιδί. Τι λέτε;

Κι ύστερα τα παιδάκια σου θα γίνουν σαν κι εσένα… Γιατί τα παιδιά μαθαίνουν απ’ τον τρόπο που ζουν. Και γίνονται ίδια. Το μήλο πέφτει κάτω απ’ τη μηλιά…

«αν ένα παιδί ζει μέσα στην λαμογιά, μαθαίνει να είναι λαμόγιο»,

«αν ένα παιδί ζει μέσα στην έχθρα, μαθαίνει να καβγαδίζει»,

«αν ένα παιδί ζει μέσα στην ειρωνεία, μαθαίνει να είναι ντροπαλό»,

«αν ένα παιδί ζει μέσα στην ντροπή, μαθαίνει να αισθάνεται ένοχο»...

Ενώ…

 «αν ένα παιδί ζει μέσα σε κατανόηση, μαθαίνει να είναι υπομονετικό»,

«αν ένα παιδί ζει μέσα στην ενθάρρυνση, μαθαίνει να έχει εμπιστοσύνη»,

«αν ένα παιδί ζει μέσα στον έπαινο, μαθαίνει να εκτιμά»,

«αν ένα παιδί ζει μέσα σε δικαιοσύνη, μαθαίνει να είναι δίκαιο»,

«αν ένα παιδί ζει μέσα στην ασφάλεια, μαθαίνει να πιστεύει»,

«αν ένα παιδί ζει μέσα στην επιδοκιμασία, μαθαίνει να έχει αυτοεκτίμηση»,

«αν ένα παιδί ζει μέσα σε παραδοχή και φιλία, μαθαίνει να βρίσκει την αγάπη  

   μέσα στον κόσμο»!

«αν ένα παιδί ζει μέσα στους αγώνες, στην τιμιότητα και στην καθαρότητα μαθαίνει να είναι καθαρό, τίμιο και να αγωνίζεται»

Λοιπόν, από εδώ και πέρα δε θα λες δεν ήξερες…

-Να λες: «Έχω παιδιά. Ε και;…»

-ή αν προτιμάς: «Επειδή έχω παιδιά!...»

-ή να λες τον γνωστό σου πια,  ωραίο στίχο του Μιχάλη Γκανά:
«με τα παιδάκια μας στον ώμο,
για να μας δείχνουνε τον δρόμο»…

… ή όλα αυτά μαζί, όπως είπα κι εγώ πέρυσι, όταν βγήκα σε διαμαρτυρίες δρόμου  πάλι -μετά από 30 χρόνια- κι όταν εμφανίστηκα δημόσια να υποστηρίζω ένα αριστερό κόμμα μετά από 38 χρόνια…

(το κείμενο αυτό βασίστηκε σε κείμενο του www.pitsirikos.net, με τίτλο: "Εγινα πουτάνα για το παιδί μου" )