Φασιστικοί τσαμπουκάδες στον Πύργο κατά φοιτητών και οι συνήθεις κολοτούμπες…

Τα καλά παιδιά, τα καλοκάγαθα

(φασιστικοί τσαμπουκάδες στον Πύργο κατά φοιτητών

και οι συνήθεις κολοτούμπες… )

Κάποτε, πριν η Κίνα γίνει αυτό το απέραντο εργοτάξιο χάλυβα, τότε που ακόμη ήταν σοφή, οι Κινέζοι έλεγαν: «Να επιλέγεις τον εχθρό με μεγαλύτερη προσοχή και σεβασμό απ’ ότι όταν επιλέγεις έναν φίλο σου».

Και είχαν δίκιο. Ένας αξιόλογος εχθρός θα σου προσφέρει σίγουρα μια ευκαιρία να γίνεσαι καλύτερος μετά από κάθε μάχη μαζί του.

Δυστυχώς οι καιροί άλλαξαν. Τα Νέα Ήθη και Μέσα επιτρέπουν σε καθένα, να αυτοχρίζεται (ή να βαφτίζει τον άλλο) «εχθρός», «φίλος», «εχθρός του λαού» ή «φίλος του λαού», κάτι σαν «προστάτης» (νύχτας ή μέρας, των μαγαζιών ή των πολιτών) και ό,τι άλλο νομίζει ότι μπορεί να «το παίξει» (ή να «χρεώσει» στον άλλο).

Σίγουρα η Κοινωνική Ψυχολογία θα βρει επιστημονικά ενδιαφέρουσες περιπτώσεις… Άνθρωποι με απωθημένα, «απ’ έξω» κι «από μέσα», εμφανίζονται και εισβάλουν στη ζωή μας, στις μνήμες μας, στα όνειρά μας, έτσι, λες κι «είναι σε δικό τους κήπο».

Παίρνουν από μόνοι τους το δικαίωμα (κοκορεύονται για) να μας κάνουν να ασχοληθούμε μαζί τους. Να μας ρουφήσουν ενέργεια, να τραβήξουν την προσοχή μας, να μας χαλάσουν τη γιορτή ή το πένθος, να μας λασπώσουν ή να μας ξελασπώσουν, να τα κάνουν όλα λαμπόγυαλο…

-Γιατί;

-«γιατί έτσι»!

Για την καθημερινή τους αυτοεπιβεβαίωση!

Για την εξουσιαστική τους επιβεβαίωση!

Γιατί γι’ αυτούς ζωή είναι μια ψευδαίσθηση ζωής!

 Παράσιτα και σαπρόφυτα της κοινωνίας, που δεν μπορεί πλέον (;) να αντισταθεί  ούτε ηθικά ούτε πνευματικά, που δεν μπορεί καν να τους διακρίνει (;) και γίνεται δυο κομμάτια:

Το ένα κομμάτι  ΟΙ   ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΙ

Στο άλλο ΟΙ  ΧΑΛΑΡΟΙ…

Η ανοχή που βλάπτει…

«Και ξέρεις μωρέ τι καλό παιδί, που είναι κατά βάθος; Πόσο καλοκάγαθος; Δεν μπορώ να καταλάβω!» μου έλεγε ένας φίλος.

«Καλά παιδιά» και «καλοκάγαθα» ήταν και τα παλικάρια στο ΕΑΤ-ΕΣΑ προ αμνημονεύτων.

«Καλά παιδιά» και «καλοκάγαθα» είναι και αυτά στα κρατητήρια της Ασφάλειας και της αντιτρομοκρατικής που τραβάνε κλωτσιές στα μούτρα των πισθάγκωνα δεμένων κρατουμένων τους.

Τελειώνουν το 8ωρό τους, πηγαίνουν σπίτι τους, στην κοπέλα τους, στα παιδιά τους, τα παίρνουν στα γόνατα, βλέπουν μαζί τηλεόραση, τα πηγαίνουν στο πάρκο, τα καληνυχτίζουν με ένα φιλάκι στο μέτωπο το βράδυ…και το άλλο πρωί -ή την ίδια νύχτα- κατεβάζουν έναν κλομπ στο κεφάλι κανενός φουκαρά μικροαπατεώνα για «να ξεράσει το γάλα της μάνας του».

Ύστερα έρχεται άλλος φίλος: «Μωρέ μπορεί να μην είναι καλά. Δεν το καταλαβαίνεις; Αφού δεν βγαίνει άκρη με αυτά που λέει και κάνει. Μπορεί να πάσχει από κάτι..».

Και; Ποιος είπε ότι αν πάσχεις από κάτι, από οτιδήποτε, μπορείς να «ξεσκίζεις» όποιον σου κάνει κέφι;

Ποιος είπε ότι επειδή έχεις κάτι «ειδικό» -και ποιος δεν έχει κάτι «ειδικό» και ποιος από όλους μας δεν πάσχει από κάτι, από τρέλα, από νευρώσεις, από καρκίνο, από έλκος στομάχου, από ημικρανίες, από… από… - θα πρέπει να χάνεις την αξιοπρέπεια και τον σεβασμό σου προς τους άλλους;

●Έχω γνωρίσει πρεζόνια, που ήταν «Κύριοι» με το κάπα κεφαλαίο.

●Έχω γνωρίσει ποινικούς, που ενέπνεαν σεβασμό και αγάπη.

●Έχω γνωρίσει ανθρώπους με ψυχασθένειες, που κατάφερναν να κοντρολάρουν κι αυτή ακόμη την εκτός ελέγχου ασθένειά τους, προκειμένου να επικοινωνήσουν.

●Έχω γνωρίσει καρκινοπαθείς –με πρώτη μια φίλη 29 χρόνων-, που έγιναν οι ίδιοι έργα τέχνης τις τελευταίες μέρες και ώρες τους.

●Έχω γνωρίσει μελλοθανάτους –με πρώτο ένα φίλο μου ζωγράφο στα 40 του-,  που έστειλαν τα παιδιά τους να τους αγοράσουν μια τσατσάρα, γιατί δεν ήθελαν να τους δουν να πεθαίνουν.

●Έχω γνωρίσει…

Εμείς τι να κάνουμε;

Κάθε στιγμή είναι και μια ευκαιρία να γίνεται ο καθένας μας, όσο μπορεί καλύτερος. Να αγαπήσει. Να μαλακώσει. Να βγει λίγο πιο ήρεμος από την Κόλασή του. Να γίνει λίγο πιο σοφός.

Όσο τα αφήνουμε ασχολίαστα, όσο δεν τα καταγγέλλουμε, όσο τρέφουμε το «βαμπίρ» με την ανοχή και την κατανόησή μας, τόσο αυτό θεριεύει. Τόσο γίνεται  Ο ΚΑΝΟΝΑΣ. Τόσο η «αρρώστια» του εξαπλώνεται, γίνεται αποδεκτή, γεννάει κι άλλους τυράννους.

Και να καταλήξω από εκεί που ξεκίνησα: ΟΧΙ! Αυτοί οι αυτόκλητοι «σωτήρες» ή  «βαφτισμένοι» από άλλους «εχθροί» δεν είναι «χρήσιμοι» εχθροί!

Αυτοί κάνουν κάτι χειρότερο: προσπαθούν να μας αποδείξουν ότι και η δική μας ζωή είναι η ΙΔΙΑ ΚΟΛΑΣΗ που μέσα της βρίσκονται.

Ότι κανένας δεν έχει πλέον αξιοπρέπεια και ήθος. Ότι όλα έχουν γκρεμιστεί για πάντα και τα ερείπια στέκουν άθλια και γκρίζα.

Όχι, δεν είναι αυτός ο κόσμος που μας δείχνουν. Ο κόσμος είναι υπέροχος! Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι (ΝΑΙ!... όπως οι 57 που κάναμε το Κοινωνικό Φροντιστήριο Πύργου)

που δημιουργούν,

που παλεύουν,

που προσπαθούν να σταθούν όρθιοι,

που προσπαθούν να κάνουν κάτι καλό για τον εαυτό τους και τους άλλους,

που κατανοούν τι σημαίνει συλλογικότητα, κοινό καλό, αλληλεγγύη, «δόσιμο» χωρίς να ζητάς ανταλλάγματα,

που κατανοούν ακόμη κι αυτόν που πάσχει,

που αγαπούν και που αγαπιούνται!

Η λέξη «κατανοώ» λοιπόν:

Δεν σημαίνει ότι παραδίδομαι στην «αρρώστια» του άλλου ούτε ότι τον πετάω στον Καιάδα… ούτε ότι σιωπώ απέναντι στην προκλητικότητα του!

Σε κανέναν τύραννο, μικρό ή μεγάλο, καθημερινό ή θεσμικό, δεν σκύβεις ούτε μια στιγμή το κεφάλι…

Γιατί την άλλη στιγμή θα στο πάρει ή θα σου κάτσει στο σβέρκο...το «καλό παιδί», το «καλοκάγαθο»!