Τα διαμαντάκια μας . . .
Σε μία αυτοκαταστροφική κοινωνία
που η ανοησία είναι κολλητική, μεταδίδεται ύπουλα και με απίστευτα
γρήγορο ρυθμό, οφείλω να δώσω ένα λεπτό στον εαυτό μου ώστε να
αποφασίσει
ποιο μονοπάτι θα περπατήσει. Βέβαια, η
ανθρώπινη φύση, μου παρέχει την εξαιρετική ευκολία να ηθικολογώ σαν
αριστερός, να μηχανορραφώ σαν δεξιός, να βγάζω τα κομπλεξικά μου
σύνδρομα κυνηγώντας το γείτονά επειδή αντί για Μήτσο τον φωνάζουν
Μεχμέτ, κι όλα αυτά ταυτόχρονα.
Το σκέφτηκα, πελάγωσα! Είπα να κάνω σύσκεψη με τον εαυτό μου, να επιλέξω το προσωπείο που θα φορέσω, να το συνηθίζω σιγά σιγά διότι περνούν τα χρόνια και δε θα τους ταιριάζω. Μα κάπου στράβωσα και τη στιγμή που κοιτούσα τον τοίχο απέναντί μου (κεφάλι-τοίχος, πιθανό σκορ 0-1), έπαψα να βασανίζομαι με τις προοπτικές που μου είχαν θέσει.
Έστρεψα το βλέμμα μου στα "διαμαντάκια" της μικρο-κοινωνίας μου. Κάπου πήρε το αυτί μου για το Κοινωνικό Φροντιστήριο. Όπα, τι έχουμε εδώ! Σκέφτηκα λοιπόν να ψάξω να βρω τι κρύβετε πίσω από αυτή την κίνηση. Να ξετρυπώσω τη "βρωμιά" που σκαρφίστηκαν να καλύψουν με αυτό τον τρόπο.
Λοιπόν, είδα! Είδα τα παιδιά χαρούμενα,να διαβάζουν, να φωνάζουν, να γελούν, να κάνουν παρέες, να τρέχουν να προλάβουν, να τρέχουν να μάθουν, να διαβάσουν, να ευχαριστήσουν, να αποδείξουν. Κι όλα αυτά ποτέ από υποχρέωση! Είδα τους καθηγητές κεφάτους, χαμογελαστούς, να τρέχουν να προλάβουν, να ξεχνούν τι τους βαραίνει, τις έγνοιες και τα βάσανά τους και να δίνουν εκείνο που μπορούν με αγάπη, με πολύ αγάπη. Κι όλα αυτά ποτέ από συμφέρον!
Αφήνω τα "πονηρά δρομάκια" για τα ύπουλα τα ανθρωπάκια, που τάζουν, που χαμογελούν σπασμένα ,συμπαραστέκονται και φεύγουν χωρίς να αφήνουν στήριγμα κανένα.
Υποκλίνομαι από μακριά σε εκείνον που έβαλε στο νου του να βοηθήσει, περπάτησε και συνεχίζει να περπατά ανάμεσα σε εκείνους που ψάχνουν απεγνωσμένα το λάθος. Απλά βρείτε το αργότερα γιατί έχουν λίγους μήνες ακόμη σκληρή δουλεία με τα παιδιά, κι όταν μιλάμε για παιδιά..μιλάμε για παιδιά!
Β.Σ.
Το σκέφτηκα, πελάγωσα! Είπα να κάνω σύσκεψη με τον εαυτό μου, να επιλέξω το προσωπείο που θα φορέσω, να το συνηθίζω σιγά σιγά διότι περνούν τα χρόνια και δε θα τους ταιριάζω. Μα κάπου στράβωσα και τη στιγμή που κοιτούσα τον τοίχο απέναντί μου (κεφάλι-τοίχος, πιθανό σκορ 0-1), έπαψα να βασανίζομαι με τις προοπτικές που μου είχαν θέσει.
Έστρεψα το βλέμμα μου στα "διαμαντάκια" της μικρο-κοινωνίας μου. Κάπου πήρε το αυτί μου για το Κοινωνικό Φροντιστήριο. Όπα, τι έχουμε εδώ! Σκέφτηκα λοιπόν να ψάξω να βρω τι κρύβετε πίσω από αυτή την κίνηση. Να ξετρυπώσω τη "βρωμιά" που σκαρφίστηκαν να καλύψουν με αυτό τον τρόπο.
Λοιπόν, είδα! Είδα τα παιδιά χαρούμενα,να διαβάζουν, να φωνάζουν, να γελούν, να κάνουν παρέες, να τρέχουν να προλάβουν, να τρέχουν να μάθουν, να διαβάσουν, να ευχαριστήσουν, να αποδείξουν. Κι όλα αυτά ποτέ από υποχρέωση! Είδα τους καθηγητές κεφάτους, χαμογελαστούς, να τρέχουν να προλάβουν, να ξεχνούν τι τους βαραίνει, τις έγνοιες και τα βάσανά τους και να δίνουν εκείνο που μπορούν με αγάπη, με πολύ αγάπη. Κι όλα αυτά ποτέ από συμφέρον!
Αφήνω τα "πονηρά δρομάκια" για τα ύπουλα τα ανθρωπάκια, που τάζουν, που χαμογελούν σπασμένα ,συμπαραστέκονται και φεύγουν χωρίς να αφήνουν στήριγμα κανένα.
Υποκλίνομαι από μακριά σε εκείνον που έβαλε στο νου του να βοηθήσει, περπάτησε και συνεχίζει να περπατά ανάμεσα σε εκείνους που ψάχνουν απεγνωσμένα το λάθος. Απλά βρείτε το αργότερα γιατί έχουν λίγους μήνες ακόμη σκληρή δουλεία με τα παιδιά, κι όταν μιλάμε για παιδιά..μιλάμε για παιδιά!
Β.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου