Βλέπε, άκουγε και σιώπα… (ή ονειρέψου έναν άλλο κόσμο που είναι εφικτός;)

Παρότι δεν μπορούμε να μαντέψουμε (ίσως φοβόμαστε κιόλας να το προσπαθήσουμε) πώς θα είναι τα επόμενα χρόνια, έχουμε τουλάχιστον το δικαίωμα να ονειρευτούμε πώς θα θέλαμε να είναι.
Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών έχει διατυπώσει οικουμενικές διακηρύξεις με εκτενείς καταλόγους ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Αλλά η μεγάλη πλειοψηφία της ανθρωπότητας δεν έχει κανένα άλλο δικαίωμα εκτός από το δικαίωμα να βλέπει, να ακούει και να σιωπά.

Τι θα γίνει αν αρχίσουμε να ασκούμε και πάλι το δικαίωμα στο όνειρο, που δεν διακηρύχτηκε ποτέ;
Τι θα γίνει αν για μια στιγμούλα αφεθούμε να ονειρευτούμε έναν άλλο κόσμο όπου:
●Τους ανθρώπους δεν θα τους ελέγχει το αυτοκίνητο, δεν θα τους προγραμματίζει ο υπολογιστής, δεν θα τους εξαγοράζει το σούπερ μάρκετ, δεν θα τους παρακολουθεί η τηλεόραση. Η τηλεόραση δεν θα είναι πλέον το πιο σημαντικό μέλος της οικογένειας.
●Οι άνθρωποι θα δουλεύουν για να ζήσουν αντί να ζουν για να δουλεύουν.
●Στους ποινικούς κώδικες θα ενταχθεί και το αδίκημα της βλακείας: το αδίκημα που διαπράττουν όσοι ζουν για να έχουν ή για να κερδίζουν, αντί να ζουν απλώς και μόνο για να ζουν… Σαν τα πουλιά που κελαηδούν χωρίς να ξέρουν ότι κελαηδούν και σαν τα παιδιά που παίζουν χωρίς να ξέρουν ότι παίζουν.
●Οι οικονομολόγοι δεν θα ονομάζουν επίπεδο ζωής το επίπεδο της κατανάλωσης, ούτε ποιότητα ζωής την ποσότητα των υλικών αγαθών.
●Οι μάγειροι δεν θα πιστεύουν ότι είναι ευχάριστο για τους αστακούς να τους βράζουν ζωντανούς.
●Οι ιστορικοί δεν θα πιστεύουν ότι η εισβολή σε μια χώρα είναι κάτι που την ευχαριστεί. Ο κόσμος δεν θα πολεμάει πια τους φτωχούς αλλά τη φτώχεια και η στρατιωτική βιομηχανία δεν θα έχει άλλη λύση παρά να κλείσει.
●Το φαγητό δεν θα είναι εμπόρευμα ούτε η επικοινωνία εμπόριο, επειδή το φαγητό και η επικοινωνία είναι δικαιώματα του ανθρώπου. Κανείς δεν θα πεθαίνει από πείνα, επειδή κανείς δεν θα πεθαίνει από το πολύ φαΐ.
●Κανείς δεν θα φέρεται στα παιδιά του δρόμου σαν να είναι σκουπίδια, επειδή δεν θα υπάρχουν παιδιά του δρόμου. Κανείς δεν θα φέρεται στα πλούσια παιδιά σαν να είναι λεφτά, επειδή δεν θα υπάρχουν πλούσια παιδιά.
●Η εκπαίδευση δεν θα είναι προνόμιο μόνο όσων μπορούν να την πληρώσουν.
●Η αστυνομία δεν θα είναι εφιάλτης για όσους δεν μπορούν να την εξαγοράσουν.
●Η δικαιοσύνη και η ελευθερία, αδέλφια σιαμαία που καταδικάστηκαν να ζούνε χωριστά, θα ενωθούν και πάλι. Θα ενωθούν και πάλι, πλάτη με πλάτη.
●Οι τρελές της Πλάζα ντε Μάγιο στην Αργεντινή θα είναι παράδειγμα πνευματικής υγείας, επειδή εκείνες αρνήθηκαν να ξεχάσουν στα χρόνια της υποχρεωτικής λήθης…
●Η τελειότητα θα εξακολουθήσει να είναι το βαρετό προνόμιο των θεών, όμως σε αυτό τον όμορφο, σε αυτό τον όμορφο αλλά και γαμημένο κόσμο, θα ζούμε την κάθε νύχτα σαν να είναι η τελευταία και την κάθε μέρα σαν να είναι η πρώτη μας…
●Ο αέρας θα είναι καθαρός, απαλλαγμένος από το μικρόβιο του ανθρώπινου φόβου και από τα ανθρώπινα πάθη…Θα ζούμε την κάθε νύχτα σαν να είναι η τελευταία και την κάθε μέρα σαν να είναι η πρώτη μας

(Το κείμενο αυτό προέκυψε, σαν αναγκαίο ερέθισμα για την απεργιακή εβδομάδα που αρχίζει, από την ακρόαση μιας ομιλίας του Ουρουγουανού συγγραφέα Eduardo Galeano. Η μετάφραση έγινε για την «Πρώτη» και τη στήλη από την Ισπανίδα φίλη Κλάρα Α.)