Τίποτα δεν μπορεί ποτέ να συμβεί δύο φορές.
Στην πραγματική ζωή δεν έχει ριπλέι.
Το πιο χαρούμενο αλλά και το πιο θλιβερό γεγονός δεν μπορείς να το κάνεις να ξανασυμβεί. Δεν θα είναι ποτέ το ίδιο.
Οι καλοκαιρινές νύχτες των αστεριών μπορούν να γεμίσουν από χαρές ή λύπες ή και να μείνουν άδειες. Ποτέ όμως δεν μπορεί να τις ξαναζήσει κανείς.
Υπάρχουν μόνο μία φορά.
Σήμερα δεν αντιγράφω τη χτεσινή μέρα. Ούτε η αυριανή νύχτα μπορεί να σου διδάξει την ευδαιμονία ακριβώς με τον ίδιο τρόπο ούτε ακριβώς με τα ίδια φιλιά, όπως η αποψινή.
Απόψε βλέπεις μέσα στο δωμάτιό σου ένα τριαντάφυλλο, όλο χρώμα και άρωμα.
Την επόμενη μέρα, αν είσαι πάλι μαζί, εκεί, μπορεί να βλέπεις το ίδιο τριαντάφυλλο και να αναρωτιέσαι, «πολλά αγκάθια δεν έχει;…»
Δεν μπορώ να σε βοηθήσω γυρνώντας το ρολόι πίσω…
Κόψε ένα νέο τριαντάφυλλο!...
Δεν έχει σημασία αν είναι από την ίδια ή από άλλη τριανταφυλλιά...
Γίνε ένα νέο τριαντάφυλλο!...
Γιατί να αφήνουμε τις ημέρες να περνούν;… Αφού, όταν περνούν άδειες, στην ουσία είναι γεμάτες από φόβο και θλίψη;...
Το σήμερα οδηγεί στο αύριο. Το αύριο όμως δεν οδηγεί στο σήμερα. Μόνο τώρα μπορείς το σήμερα να ζήσεις.
Περνάς τη ζωή σου περιμένοντας. Μια στενωπό, ένα τούνελ, μια περίσταση… να περάσει… Κι όταν περάσει η μια περίσταση νοιώθεις ότι έρχεται άλλη… ή φοβάσαι ότι μια άλλη θα σε βρει… Και πάλι δεν ξανοίγεσαι… Λες «Ας κάνω συντήρηση δυνάμεων κι ονείρων… ποιος ξέρει αύριο τι θα με βρει;…»
Και χάνεται το σήμερα και χάνεται και τ’ αύριο… Κι η ζωή ακυρώνεται, κι οι χαρές, οι ελπίδες, τα όνειρα κι οι έρωτες μουχλιάζουν στοιβαγμένα σε ράφια αραχνιασμένων ιδεοπωλείων…
Κι έπειτα έρχονται μέρες άσπρες. Μήτε καλές μήτε κακές.. Μήτε εφιαλτικές μα μήτε των ονείρων… Δεν αναρωτιέσαι πια. Δεν αναζητάς. Δεν κλαις. Δε γελάς. Δε χαίρεσαι.
Έμαθες να πηγαίνεις μόνο μέχρι τον ψυχίατρό σου. Με εκείνο το καφέ βιβλιαράκι ασθένειας στην τσέπη. Για μια καινούργια συνταγή με τα ίδια φάρμακα ακριβώς όπως και τον προηγούμενο μήνα… «Θεραπεία μηνός», θα γράψει επάνω. Αναγκαστικά, για να δικαιολογήσει τις ποσότητες…
Θα τα κουβαλήσεις στο γραφείο σε δυο νάιλον σακούλες, σαν να έρχεσαι από το σούπερ μάρκετ…
Θα τα ξεδιαλέξεις για να βάλεις μερικά στο ψυγείο.
Κάπου εκεί πλάι στα παγωμένα σου όνειρα, κοντά στα σκουριασμένα σου ταλέντα, ακριβώς κάτω από ένα βαζάκι με μαρμελάδα καημών…
Θα πάρεις τους δροσισμένους σου αναστεναγμούς και δυο παγάκια ελπίδας για να τα βάλεις να λιώσουν σε ένα ποτήρι λυγμών… χωρίς ανθρακικό, χωρίς αναισθητικό, χωρίς συντηρητικό…
Δυο τρεις σταγόνες μπορεί να πέσουν στο πουκάμισο το θαλασσί. Μην βάζεις μολύβια στα μάτια, αν συγκινείσαι. Θα κυλήσουν στο πουκάμισο.
Λίγο πριν το σχόλασμα, στο γραφείο τσίπουρο χωρίς γλυκάνισο κι αντσούγες… Για να μπορέσεις να συρθείς μέχρι το σπίτι. Για να βγάλεις απ’ τον κόρφο σου μισό κιλό χαμόγελο, τυλιγμένο σε λαδόκολα, την ώρα που θα συναντήσεις τα παιδιά. Γιατί τα παιδιά πρέπει να ξέρουν αλλά πρέπει να νομίζουν ότι όλα είναι μια φάρσα, που θα αποκαλυφθεί στα μάτια εκείνου που δεν ξεχνά την κωμική εκδοχή μιας ζωής, που είναι στα τρυφερά τους χέρια πλαστελίνη…
Έτσι μονάχα θα μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους και να ψάξουν μια ζωή χωρίς τράπεζες… Πέρα από τον Τζέφρυ, τον Μπένυ και την Ανκελα είναι η γειτονιά των Αγγέλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου