Κερασμένο κρασί...

Μένω σε ένα σπίτι, που το Χειμώνα δεν θα έχει θέρμανση. Τον χειμώνα με το κρύο, θα πηγαίνω αργά το βράδυ για ύπνο ή όταν δεν έχω κάπου να πάω, αναγκαστικά θα γυρίζω και θα χώνομαι στα σκεπάσματα ή θα κάθομαι με το μπουφάν και το σκουφί...
(είναι και η καράφλα, βλέπεις...)

Κι αν κάποτε έλθουν για επίσκεψη φίλοι ή συνάδελφοι θα τους κρατήσω έξω από την πόρτα με τη δικαιολογία ότι «είναι άρρωστο το παιδί…». Όσο θα τους μιλάω στην πόρτα θα πω ότι μόλις φόρεσα το μπουφάν και το σκουφί για να τους μιλήσω…

Στις αρχές κάθε μήνα, δεν απαντάω στο τηλέφωνο σε άγνωστα νούμερα ή όταν με καλούν με απόκρυψη, γιατί σκέπτομαι ότι θα είναι οι εισπρακτικές εταιρίες που θέλουν να μαζέψουν λεφτά για τους πελάτες τους… Δηλαδή για τις τράπεζες…
Μου τηλεφωνούν και στη δουλειά στο σταθερό και τους το κλείνω, γιατί ντρέπομαι να μάθουν οι συνάδελφοι μου, ότι χρωστάω…

Είμαι χωρίς φίλους, γιατί δε μπορώ να καλέσω κάποιον στο σπίτι μου, ή να βγαίνω μαζί τους έξω…
Βγήκα 1-2 φορές στην αρχή αλλά μετά κρύβομαι και θυμώνουν και τους χάνω... Δεν έχω λεφτά…
Άσε που δεν με μπορούν να με βλέπουν "έτσι" που είμαι μέσα στην κατάθλιψη...
Κι ύστερα υπάρχουν και οι φίλοι που επιμένουν να βγούμε και πράγματι θέλουν να με κερνάνε αλλά δεν μπορώ άλλο το κερασμένο κρασί...
Σκέφτομαι ότι αν πάω μαζί τους στην ταβέρνα θα με πάρουν τα κλάματα. Κι αν με πάρουν τα κλάματα στην ταβέρνα το κερασμένο κρασί θα το βγάλω σε δάκρυ...
Τα καλοκαίρια προτιμώ να δουλεύω στην άδειά μου για να κλείνω οικονομικές υποχρεώσεις. Δε γυρίζω ποτέ ξεκούραστος στο γραφείο.

Η προϊσταμένη μου με πατάει στο λαιμό, γιατί ξέρει ότι έχω ανάγκη την δουλειά και με ξεφτιλίζει… Και εγώ τα καταπίνω όλα και σκύβω το κεφάλι για να μη χάσω τη δουλειά μου…
Το χειμώνα πήγα σε ψυχίατρο σε δημόσιο νοσοκομείο… Γιατί δε μπορούσα να καταπιώ ούτε το σάλιο μου…
«Κατάθλιψη», μου είπε…
Θα μου πείτε ότι έτσι έκανα και οικονομία, αφού μόνο λιωμένες τροφές έτρωγα κι αυτές με δυσκολία… Πεινούσα όμως…
Και έχω πεινάσει πολλές φορές στη ζωή μου… αλλά αυτό ήταν διαφορετικό.
Η συμβολική αντίδραση του οργανισμού μου… Δε μπορώ να καταπιώ τίποτα άλλο πια… το σάλιο μου κι αυτό με δυσκολία.

Λέω αλήθεια άραγε;
Είναι κάτι που δε μπορεί να συμβεί;
Σου αρέσει, όπως ζω;
Θέλεις να ζεις, όπως εγώ;
Με λυπάσαι;
Ζεις κι εσύ έτσι;
Πιστεύεις ότι σε λίγο καιρό δε θα ζεις κι εσύ έτσι;…
Πιστεύεις ότι έχουμε διαφορές;
Σου είπαν τα λαμόγια ότι «έχω λεφτά» και το παίζω αγανακτισμένος;
Τα πίστεψες;
Έχουμε μια διαφορά, ναι! Πεινούσα αλλά δεν κλαιγόμουν!
Αυτή είναι η διαφορά μας! Όταν δεν κλαιγόμουν, μάθαινα να αντέχω, να επιβιώνω στα δύσκολα με τον αγώνα για έναν άλλο κόσμο…
Εσύ;
Μπορείς να πεινάσεις; Να κρυώσεις; Να απομονωθείς; Να αγωνιστείς για την ελπίδα;
...για το παιδί σου;
Γιατί δεν κάνεις κάτι γι’ αυτό;
Γιατί δεν αντιδράς, τώρα;
Τότε δε θα μπορείς, ίσως…
Θα λιποθυμάς από την πείνα… από την κούραση…
Θα φοβάσαι…
Θέλεις να ζεις έτσι;

Όχι;

Νομίζω ότι άκουσα να λες «ΟΧΙ!»
Έχω ανάγκη να πιστεύω πως σε άκουσα να λες «ΟΧΙ!»
Με καταλαβαίνεις;...