Θυμωμένα στις πλατείες (Πραγματική Δημοκρατία, τώρα!)

ΘΥΜΟΣ στα αρχαία ελληνικά σημαίνει: ΨΥΧΗ! …Με θυμό λοιπόν κι εδώ στον Πύργο κάθε νύχτα από την περασμένη Τετάρτη μαζευόμαστε στις πλατείες… Δεν είμαστε χιλιάδες ούτε καν εκατοντάδες… Λίγες δεκάδες είμαστε!... (κάποιες νύχτες γινόμαστε κι εκατοντάδες – αλλά μη τους το πούμε και τρομάξουν)
Λίγες δεκάδες από όλα τα χρώματα της Ίριδας που οι περισσότεροι σμίγουμε για πρώτη φορά μαζί…
Σμίγουμε με οργή και αγανάκτηση μα και με ψυχή και με τη χαρά του αγωνιζόμενου ανθρώπου.
Σμίγουμε δεκάδες άνθρωποι που ζητάμε αξιοπρέπεια, ελπίδα. Ζητάμε να ονειρευτούμε ξανά!
Σμίγουμε σαν απόπειρες, σαν αντιστάσεις, σαν γροθιές, σαν γονίδια αναζήτησης, σαν ιδέες, σαν αξίες, σαν ουτοπίες μακριά από την πραγματικότητα του καναπέ και του δελτίου των 8…
Λίγες δεκάδες άνθρωποι, που μαθαίνουμε πως γράφεται η ιστορία, που δε συμβιβαζόμαστε με το γκρίζο του ΔΝΤ και αγναντεύουμε παραπέρα… σε μια ζωή καλύτερη, σε μια χώρα καλύτερη… που ψάχνουμε την αληθινή πρόοδο…
«κι η πρόοδος είναι η πραγματοποίηση των ουτοπιών...» όπως έγραφε ο Όσκαρ Ουάιλντ.
Σμίγουμε λίγες δεκάδες ή εκατοντάδες, αν θες, που θεωρούμε ότι το να μας κλέβουν την αξιοπρέπεια είναι το ίδιο αβάσταχτο με το να μας κλέβουν το ψωμί…
…που θέλουμε το δικαίωμα στην εργασία, ζήτημα αξιοπρέπειας χωρίς να γινόμαστε σαλίγκαροι σε καθεστώτα δουλοπαροικίας, όπως μας θέλουν με το σκιάχτρο της ανεργίας.
…που θέλουμε να σπάσουμε το φόβο και τη θλίψη και να παραμείνουμε αμετανόητοι εραστές της αισιοδοξίας, την ώρα που ξέρουμε ότι η ξεπουλημένη πατρίδα μας, παραμένει ένα παγκόσμιο εργαστήριο Καπιταλιστικών πειραμάτων για την Κινεζοποίηση της εργασίας…

Λίγες δεκάδες ή εκατοντάδες αλληλέγγυες καρδιές, συναντιόμαστε στις πλατείες για να προφυλαχτούμε με την αλληλεγγύη και την επικοινωνία από την βαρβαρότητα κι από την φτώχεια των συναισθημάτων…
…που θέλουμε να αντέχουμε να φανταζόμαστε αυτό τον τόπο ευλογημένο, ευτυχή και μακάριο,
είτε το ερμηνεύσουμε αλληγορικά (ως πνευματική κατάσταση, πνευματικά ενδιαφέροντα)
είτε πάλι κυριολεκτικά (με τα τουριστικά μας, τα αγροτικά μας, τα κτηνοτροφικά μας, τα θαλάσσια και τα ουράνια –ηλιακή ενέργεια- με τα ηλεκτρονικά πλούτη μας και γενικά την ήπια ανάπτυξη)
…που αντιδράμε στο να καταντήσει η πατρίδα μας μια κόλαση του ΔΝΤ και θέλουμε να τη βιώνουμε σαν παράδεισο.
Γιατί «είναι ωραία στον Παράδεισο!», το πε κι ο Αγγελάκας…

Λίγες δεκάδες ή εκατοντάδες είμαστε…
…που δεν πόθησαν ποτέ να βρεθούν σε εισοδηματική νιρβάνα.
…που ονειρεύονται και με το παράδειγμά τους δείχνουν μια πόλη και μια κοινωνία δικαίων, όπου δεν κυβερνούν αλλά στις δράσεις πρωτοστατούν, οι «άριστοι», όπου δεν υπάρχουν κομματικοί βασιλείς, γιατί δεν χωρούν μαζί με τους ποιητές…(ποιητές κυριολεκτικά: οι άνθρωποι της δράσης, αυτοί που ποιούν…)
…που θέλουμε να αναπτύσσουμε κοινές δράσεις, γιατί πιστεύουμε ότι «ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ εξαφανίζεται η φιλαυτία, στεριώνει η αγάπη για τα κοινά…

…που αφήσαμε τον καναπέ, την τηλεόραση και την θλίψη, κι ήλθαμε στις πλατείες να φωνάξουμε:
Είμαι εδώ, γιατί είμαι θυμωμένος...
Είμαι κι εγώ εδώ, γιατί είναι χρέος μου να είμαι εδώ!...
Είμαι κι εγώ εδώ, γιατί θέλω να είμαι παρών στη ζωή και τους αγώνες!...
Είμαι εδώ, γιατί είναι δικαίωμά μου και υποχρέωσή μου!...
Είμαι εδώ, γιατί αμφισβητώ αυτόν τον κόσμο!
Είμαι εδώ, γιατί πάντα θα είμαι εδώ...
Είμαι εδώ, γιατί θέλω να ζω και να επηρεαΖΩ τις μεγάλες αλλά και τις μικρές ιστορικές στιγμές και όχι να τις παρατηρώ στην τηλεόραση από τον καναπέ ή την κερκίδα...
Είμαι εδώ, γιατί συμμετέχω...
Είμαι εδώ για να δω το τέλος τους...
Είμαι εδώ για να κάνουμε μια αρχή...