Που πας όταν κοιμάσαι; (...σαν ονειρεύεσαι, ξεχνιέσαι ή θυμάσαι;)

Η σχέση μου με τον ύπνο δεν είναι δα και η καλύτερη. Σίγουρα.
Όμως, μην φανταστείτε αϋπνίες, μετράω προβατάκια και τέτοια… Όχι, όχι.
Αν πέσω στο κρεβάτι (ή έστω και σε κάτι παρεμφερές), δεν θα χρειαστώ περισσότερο από 3-4 λεπτά για να αποκοιμηθώ. Το θέμα είναι να φτάσω μέχρι εκεί…

Αυτή η «δύσκολη σχέση» μου με τον ύπνο ξεκινάει από πολύ παλιά…
Κάποτε λοιπόν, στα φοιτητικά χρόνια, τριγυρίζαμε αργά τη νύχτα στους δρόμους της Αθήνας (Ζωγράφου) και φωνάζαμε για να ξυπνήσουμε τους «κοιμισμένους»…
Έτσι λέγαμε σ’ εκείνα τα ανήσυχα χρόνια μας αυτούς που «ξόδευαν» το 1/3 της ζωής τους στον ύπνο (έτσι το μετράγαμε…).
Είμαστε τόσο βιαστικοί στο να φτιάξουμε έναν καινούργιο κόσμο, ΤΟΝ καινούργιο κόσμο μας (!) που θεωρούσαμε «χαμένο» χρόνο τον ύπνο…

Μα και τα επόμενα χρόνια το «πρόβλημά» μου παρέμεινε:
«Το να πάρω την απόφαση να διαθέσω τον υπόλοιπο χρόνο μου για ύπνο»…
Οι φίλοι μου με ακούνε να λέω συχνά -και τώρα ακόμη- ότι όλα τα όμορφα σ’ αυτή τη ζωή τα κάνω σε βάρος του ύπνου μου…
Εκείνες τις ώρες που εκ των πραγμάτων δεν γίνεται να δουλέψει κανείς, έρχεται η στιγμή του ποτού, της μουσικής, του διαβάσματος, του πληκτρολογίου… Το πληκτρολόγιο της συγγραφής ή της επικοινωνίας ή της ανίχνευσης…

Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι χάνοντας ύπνο χάνεις την ευκαιρία να ονειρευτείς. Χαζό μου φαίνεται.
Τα πιο όμορφα όνειρα είναι πάντα εκείνα που έκανα «ξύπνιος» (με και χωρίς εισαγωγικά).
Σε στιγμές όμορφων διαλόγων ή και περισυλλογής.
Στην ταβέρνα, στο μπαρ, στο ακρογιάλι ή στο σπίτι…
Μόνος ή με παρέα.
Όνειρα που έγιναν πραγματικότητα,
όνειρα που άλλαξαν στην πορεία της ζωής,
όνειρα που απέτυχαν,
όνειρα που προδόθηκαν,
όνειρα που συγκίνησαν,
όνειρα ατομικά μα κυρίως όνειρα με κοινωνικές προεκτάσεις…
άλλωστε ανήκω σε μια γενιά που πίστεψε πολύ στο κοινό καλό ή πως το καλό αξίζει μόνο αν είναι κοινό -αν προτιμάτε.
Πάντως πιστέψαμε πολύ πως η ευτυχία του ενός είναι συνάρτηση της ευτυχίας των πολλών –επιτρέψτε μας να ελπίζουμε ότι ακόμη αυτό μπορεί να συμβεί.
Μην με ρωτάτε πως και πότε θα συμβεί, πότε θα πραγματοποιηθεί.
Με συγκινεί ακόμη και η χαρά της επιδίωξης!
Κι η κατάλληλη στιγμή γι’ αυτή την επιδίωξη είναι τώρα!
Αυτή η στιγμή!
Η κάθε στιγμή!
Το κάθε τώρα!

Αν κάθομαι ακόμη και τα γράφω όλα αυτά είναι γιατί απόψε θέλω να μιλήσω και σ’ αυτούς, κυρίως σ’ αυτούς, που -πικραμένοι απ’ τη ζωή- συνδέουν τα όμορφα όνειρα μόνο με τον ύπνο.
Δεν τους κατηγορώ, αντίθετα θέλω να «ενθαρρύνω» και τα δικά τους όνειρα. Άλλωστε όλων των ανθρώπων τα όνειρα θέλω να αντέξουν. Το ξανάπαμε: δεν χαίρομαι με τους εφιάλτες των συνανθρώπων μου. Χαίρομαι με τη χαρά τους. Τη χαρά του ύπνου και του ξύπνιου τους…
Θέλω να φωνάξω: ΜΗΝ ΠΑΨΕΙΣ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΑΙ ΠΟΤΕ!

Έπειτα -δεν το κρύβω- έρχονται στιγμές που αισθάνομαι ότι η μόνη κοινή δράση που με αγγίζει πια είναι αυτή που επιδιώκει τη σύζευξη των ατομικών ονείρων. Αληθινά το σκέπτομαι και το ονειρεύομαι:
Μια μέρα όλοι οι άνθρωποι να μπορέσουμε να παντρέψουμε τα όνειρά μας.
Να βρεθούμε όλοι μαζί στο γάμο των ονείρων μας!
Ονείρων βγαλμένων από την επιθυμία, την φαντασία και την ψυχή, του καθενός!
Τότε θα είναι τα όνειρα του παντός μας!
Αν θα θέλατε ποτέ να νιώσετε βαθιά αυτήν εδώ την προσωπική μου περιπέτεια, όπως εξελίσσεται σ’ αυτή το blog, θα θελα να την δείτε σαν «εκθετήριο ονείρων κι επιθυμιών»…

Γι’ αυτό και ρωτάω σήμερα: «που πας όταν κοιμάσαι;…»
Ειλικρινά, το θέλουμε (γιατί σίγουρα δεν είμαι μόνος σ’ αυτό…) πολύ να ‘ρθουμε κι εμείς εκεί… Και να σαι σίγουρος/η πως θα σε καλέσουμε και στα δικά μας…μέρη.

Λοιπόν, άλλο ο ύπνος κι άλλο ο «ύπνος», σαν μια κατάσταση γαλήνης, φυγής και ονειροπόλησης…
Γι’ αυτό τον «ύπνο» ένοιωσα να σας μιλήσω εδώ.
Γιατί στη ζωή χρειαζόμαστε να «ξεχνάμε» να διώχνουμε μακριά τα δυσάρεστα για να μη τα διατηρούμε-μεταφέρουμε στο μέλλον…
Μα χρειάζεται και να θυμόμαστε γιατί και το να θυμάσαι είναι ευλογία, είναι αντίσταση, είναι ευφυΐα και ευαισθησία, μαζί!
Είναι αντίσταση σ’ αυτούς που σε θέλουν να ξεχνάς, όσα ερμηνεύουν το παρόν και παρεμβαίνουν στο μέλλον…

Γι’ αυτούς που θέλουν να ξεχνάς τίποτε δεν είναι πιο επικίνδυνο από το να θυμάσαι…

Γι’ αυτούς που θέλουν να υπακούς τίποτε δεν είναι πιο επικίνδυνο από το να ονειρεύεσαι…