Ο τοίχος

….θα σου πάρει μόλις 3 λεπτά να το διαβάσεις. Ύστερα θα έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου να αλλάξεις τον τρόπο σκέψης σου…

Δύο άνδρες ήσαν σοβαρά άρρωστοι στο ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου.

Ο ένας επιτρεπόταν -κι έπρεπε…- να σηκωθεί όρθιος στο κρεβάτι του για μία ώρα κάθε απόγευμα, γιατί ήταν αναγκαίο για να κατέβουν τα υγρά από τα πνευμόνια του. Το κρεβάτι του βρισκόταν δίπλα από το μοναδικό παράθυρο του δωματίου και μπορούσε να βλέπει έξω.

Ο άλλος έπρεπε να περνάει όλη την ώρα του κατάκοιτος…

Μιλούσαν αδιάκοπα, για ώρες. Μιλούσαν για τους έρωτες της ζωής τους, για τις οικογένειές τους, τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, τη θητεία τους στο στρατό, για τις διακοπές και τα ταξίδια της ζωής τους...

Κάθε απόγευμα, όταν αυτός που ήταν δίπλα στο παράθυρο μπορούσε να σηκωθεί, περνούσε την ώρα του περιγράφοντας στον «συγκάτοικό» του όλα όσα μπορούσε να δει έξω από το παράθυρο.

Ο άλλος ασθενής ζούσε «γι’ αυτή την ώρα»… όπου μπορούσε να αναζωογονηθεί απ’ τη δραστηριότητα και το χρώμα του έξω κόσμου.

Το παράθυρο έβλεπε σ’ ένα πάρκο με μια όμορφη λιμνούλα. Εκεί, πάπιες και κύκνοι έπαιζαν στα νερά, ενώ παιδιά αρμένιζαν τα καραβάκια τους. Ερωτευμένα ζευγάρια περπατούσαν χέρι-χέρι ανάμεσα σε πολύχρωμα λουλούδια και στο βάθος η πανέμορφη θέα του ορίζοντα της πόλης.

Καθώς ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε όλα αυτά με κάθε λεπτομέρεια, ο άλλος -στην άλλη άκρη του δωματίου- έκλεινε τα μάτια του και φανταζόταν αυτό το γραφικό σκηνικό.

Μια μέρα, ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε μία παρέλαση που περνούσε. Αν και ο άλλος δεν μπορούσε να ακούσει τη φιλαρμονική - μπορούσε να τη δει στο μάτι του μυαλού του, καθώς ο «συγκάτοικός του» από το παράθυρο την περιέγραφε παραστατικά.

Έτσι πέρασαν, μέρες, βδομάδες και μήνες… Μέχρι που ένα πρωί, η νοσοκόμα της πρωινής βάρδιας ήρθε να τους φέρει τα φάρμακά τους. Τότε είδε το άψυχο σώμα του άνδρα δίπλα στο παράθυρο. Είχε φύγει ειρηνικά στον ύπνο του…

Ξαφνιάστηκε κι έτρεξε να καλέσει τους γιατρούς, που απλά διαπίστωσαν το θάνατό του.

Αφού πήραν το νεκρό σώμα από το δωμάτιο, ο συγκάτοικος ρώτησε θλιμμένα αν θα μπορούσε να μεταφερθεί δίπλα στο παράθυρο. Η νοσοκόμα ευχαρίστως έκανε την αλλαγή, μετακινώντας τα τροχήλατα κρεβάτια. Έπειτα, αφού σιγουρεύτηκε ότι ο ασθενής ήταν καλά, έφυγε και τον άφησε μόνο.

Τότε αυτός, σιγά-σιγά κι επώδυνα, παρακούοντας τις εντολές των γιατρών του, Πάσχισε να γείρει για να δει για λίγο έξω από το παράθυρο. Στηρίχτηκε στον ένα του αγκώνα και κατάφερε για πρώτη φορά να δει για λίγα λεπτά τον έξω κόσμο. Τότε αντίκρισε απέναντι μόνο ένα λευκό τοίχο και τίποτ’ άλλο…

Κάλεσε τη νοσοκόμα και τη ρώτησε: «άραγε τι ανάγκασε το συχωρεμένο συγκάτοικό μου να μου περιγράφει τόσο έξοχα πράγματα κοιτώντας το παράθυρο;»

Η νοσοκόμα του είπε: « ο φίλος σας ήταν τυφλός και δεν μπορούσε να δει ούτε τον τοίχο, που είδατε πριν λίγο»… και πρόσθεσε:

«Ήθελε απλά να πάρει και να σας δώσει θάρρος»

ΕΠΙΜΥΘΙΟ:
Σ’ όποια κατάσταση κι αν βρίσκεσαι, ακόμη κι αν δεν μπορείς να την αλλάξεις, υπάρχει πελώρια ευτυχία στο να κάνεις ευτυχισμένους τους άλλους…

Η μοιρασμένη λύπη μπορεί να είναι μισή λύπη. Όμως η ευτυχία, όταν μοιράζεται, διπλασιάζεται, σίγουρα!…

Κι αν όλοι βάλθηκαν στους καιρούς της «διεθνούς οικονομικής κρίσης», να σου φωνάζουν πόσο φτωχότερος πρόκειται να γίνεις, εσύ μέτρησε όλα τα πράγματα που έχεις -και που δεν αγοράζονται με χρήματα- και θα νιώσεις πλούσιος. Τα «τώρα» είναι «δώρα»…

(…με βαση μια ιστορία που μου ήλθε με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Την μοιράζομαι μαζί σας, για να …πολλαπλασιάσουμε την σιγουριά μας, για την ομορφιά του τώρα και την ευλογία του αύριο…)