Για μένα η μοναξιά...

Για μένα είναι ευλογημένη επιλογή, αφού βιώνεται σαν θεμιτή μοναχικότητα.

Είναι αγεράκι ελευθερίας.

Είναι αλάτι αυτοσυντήρησης.

Είναι επαναφόρτιση, αναζωογόνηση και συντήρηση μαζί.

Είναι «ζωγραφική με τα πόδια»,

σε δρόμους, σοκάκια, ακρογιάλια και βουνοκορφές.

Είναι ανάβαση, φτερούγισμα, φυγή και αναζήτηση και όνειρο κι ελπίδα και σχέδιο.

Είναι καλησπέρες με άγνωστους.

Είναι καλημέρες στα πουλιά.

Είναι καληνύχτες σε τρομαγμένους περιπατητές νυχτός (στο καλό Σάκη…).

Είναι το χαμόγελο της γνώσης.

Είναι η εμμονή στην καθαρότητα και την αξιοπρέπεια.

Είναι αυτό που συμβαίνει είτε το επιβεβαιώνεις είτε το αφήνεις να σου διαφεύγει.

Είναι τα σίγουρα βήματα στη ζωή, τόσο σίγουρα όσο τα φτερουγίσματα νυχτερινών αγγέλων… όσο σίγουροι νοιώθετε για το ότι το χτες μας γέννησε το μέλλον μας.

Ας το αναθρέψουμε όμως τρυφερά...