ΤΑ ΒΑΡΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ… (άλλοτε περιστέρι κι άλλοτε άγαλμα...)

Ένας καθηγητής Πανεπιστημίου, μπήκε στο αμφιθέατρο για να διδάξει στους φοιτητές του τη διαχείριση προβλημάτων.

Σήκωσε ένα ποτήρι γεμάτο με νερό και τους το έδειξε.

Μετά το άφησε στο γραφείο του, πήρε στο χέρι του ένα άλλο ποτήρι μισογεμάτο με νερό και τους το έδειξε κι αυτό.

Στο τέλος σήκωσε ψηλά ένα τρίτο εντελώς άδειο ποτήρι και τους ρώτησε:

"Ποιο ποτήρι είναι πιο βαρύ;"

Οι φοιτητές χαμογέλασαν.

-Μα -είναι δυνατόν να μας ρωτάτε σοβαρά;- φυσικά το γεμάτο, είπαν.

Ο καθηγητής τους απάντησε:

«Δεν πρέπει να λάβετε υπ’ όψη σας μόνο το απόλυτο βάρος. Το πιο ποτήρι θα αισθανθείτε τελικά πιο βαρύ, εξαρτάται από το πόσο καιρό θα προσπαθήσετε να το κρατήσετε με το χέρι σηκωμένο ψηλά.

Ας υποθέσουμε ότι παίρνετε στο χέρι σας ένα συγκεκριμένο ποτήρι. Το μισογεμάτο.

Αν το κρατήσετε για ένα λεπτό, τότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Δεν θα σας φανεί βαρύ…

Αν το κρατήσετε για μια ώρα, θα νοιώστε πόνο στο βραχίονά σας…

Αν το κρατήσετε για μια ημέρα, θα χρειαστεί να καλέσετε ασθενοφόρο…

Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για το ίδιο βάρος, αλλά ο χρόνος που το κρατάμε σηκωμένο είναι που αυξάνει το βάρος του».

Και συνέχισε:

«Αυτός ο τρόπος σκέψης θα μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε το άγχος της διαχείρισης. Αν συνεχίζουμε να σηκώνουμε τα «βάρη» μας αδιάκοπα, θα τα νοιώθουμε σαν να αυξάνονται και αργά ή γρήγορα, θα εγκαταλείψουμε…

Όπως συμβαίνει με το ποτήρι το νερό, έτσι συμβαίνει και με τη ζωή. Πρέπει να αφήνουμε τα «βάρη» μας για ένα χρονικό διάστημα πριν τα σηκώσουμε και πάλι. Πριν συνεχίσουμε τον αγώνα για την επίλυση των προβλημάτων μας. Γιατί μετά είμαστε ανανεωμένοι και μπορούμε να συνεχίσουμε…»

Γι’ αυτό, πριν να επιστρέψετε στο σπίτι σας σήμερα το βράδυ, να αφήσετε απέξω το βάρος της εργασίας σας. Μην μεταφέρετε στο σπίτι τα προβλήματα που αντιμετωπίζετε εκεί. Μπορείτε να ανασάνετε μέχρι αύριο... Ό, τι βάρη κι αν κουβαλάτε πρέπει να τα αφήνετε έξω. Να χαλαρώνετε για μια στιγμή…

Η ζωή είναι μικρή για να την αφιερώσουμε όλη στα προβλήματα.

Σ’ αυτή τη μικρή ζωή πρέπει να δημιουργηθεί χώρος για να τρυπώσουν και οι απολαύσεις.

Και οι απολαύσεις δεν θα έλθουν μόνο όταν λυθούν τα προβλήματα, μόνο όταν απαλλαγούμε από τα βάρη.

Η ζωή είναι ένα ταξίδι και οι απολαύσεις πρέπει να φωλιάζουν στη μικρή ζωή μας σ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού. Να βρίσκουμε όρμους, λιμανάκια και να «ξεπεζεύουμε», που και που… Το ταξίδι της ζωής είναι δικό σας. Απολαύστε το!...»

Οι φοιτητές τον παρακολουθούσαν σιωπηλοί…

Κι αυτός συνέχισε:

«Πιο σημαντικό από το να λύνουμε τα προβλήματα, να απαλλασσόμαστε από τα βάρη της ζωής είναι το να ψάχνουμε να βρίσκουμε τρόπους για την αντιμετώπιση-διαχείριση του φορτίου της ζωής που κουβαλάμε.

Κι αυτό γιατί είναι μεγαλύτερο το διάστημα που μεταφέρουμε βάρη, από αυτό που περπατάμε ανάλαφρα με το χέρι ακουμπισμένο σ’ ένα αγαπημένο ώμο…

Λοιπόν, ποτέ μην βάζετε και τα δύο πόδια στο στόμιο ενός πηγαδιού την ίδια στιγμή, γιατί τότε δεν θα έχετε πόδι να στηριχτείτε και θα πέσετε μέσα…

Αρχικά πρέπει να αποδεχτείτε ότι δεν γίνεται κάθε μέρα να είστε περιστέρια! Κάποιες μέρες είσαι το περιστέρι και κάποιες μέρες είσαι το άγαλμα…

Όμως να μιλάτε στους άλλους καθημερινά με λόγια μαλακά και γλυκά…

Βρείτε ευκαιρίες να μπείτε στο χορό! Κανείς δεν νοιάζεται αν δεν μπορείτε να χορέψετε καλά.

Μεγαλώνοντας να γιορτάζετε τα γενέθλιά σας με όλο και μεγαλύτερη χαρά, γιατί είναι η γιορτή για όσα καταφέρατε να ζήσετε…

Όσο μεγαλύτερος είναι κανείς, τόσο χαρούμενος πρέπει να νοιώθει, αφού για να έχει μεγαλώσει κατάφερε να απολαύσει πολλά…
Προβλήματα θα έρχονται πάντα. Αλλά μην ξεχνάτε ότι όλα έρχονται «εύκολα» μόνο προς το μέρος εκείνου, που οδηγεί το αυτοκίνητό του σε λάθος λωρίδα…