Όσα μου αρέσουν στον Πύργο σήμερα

1. Οδηγώντας πέντε λεπτά με το αυτοκίνητό μου φτάνω στο κύμα…

2. Έχει τόσα καφέ, όσα είχε όλη η Ηλεία στη νιότη μου.

3. Έχει κινηματογράφο -και τον ιδιωτικό αλλά και τις προβολές δασκάλων και καθηγητών στον Απόλλωνα… Ακόμη, σε 10-15 λεπτά πάω και Αμαλιάδα και σε 25 στα Λεχαινά που χτίστηκε ο Δημοτικός κινηματογράφος.

4. Έχει τρεις θεατρικές ομάδες (γεια σου, Βασίλη όμορφε!...)

5. Έχει μια μουσική σκηνή, έχει μπαράκια, έχει ταβέρνες με Live λαϊκό και έντεχνο.

6. Έχει γήπεδα το Σαββατοκύριακο και κλαμπάκια (γκρρρ).

7. Έχει καθαρό αέρα, που μοσχοβολούν γιασεμιά στις γειτονιές, που και που…

8. Έχει τόσα μουσικά σχήματα, που δεν ξέρω αν έχουν καταγραφεί αλλά βγάζουν συναυλίες ολονύχτιες.

9. Έχει ανθρώπους που σου χαμογελούν στο δρόμο και σε λένε με το μικρό σου όνομα. Ναι! Εσείς μεγαλοπολίτες (των μεγαλουπόλεων…) καθυστερείτε να πάτε στη δουλειά σας, αν δεν πάρετε το μετρό… Εμείς καθυστερούμε, αν πηγαίνουμε περπατώντας στη δουλειά μας από τα «γεια σου, τι κάνεις;».

10. Περπατάω στις γειτονιές και σε κάθε μια αναγνωρίζω σπίτια μαθητών μου -26 χρόνια δάσκαλος, πια…

11. Συναντάς εύκολα όποιους ποθείς μα κι όποιους αντιπαθείς τους ανταμώνεις πάλι…κι είναι όλο και πιο εύκολο, πιο πιθανό να καταλαβωθείτε και να φιλιώσετε…

12. Ξέρεις τον κακό με το ονοματεπώνυμό του και τον γελοίο με το…γενεαλογικό του δένδρο.

13. Ο γιατρός σου σε συναντά στο δρόμο και στα ψέλνει, που σε βρίσκει με το τσιγάρο στο χέρι, ακόμη…

14. Υπάρχουν μέρες που φτάνεις σπίτι κι έχεις μαζί σου φρούτα, που σε φίλεψαν -ναι ακόμη εδώ φ-ι-λ-ε-υ-ό-μ-α-σ-τ-ε!... Μπορεί η ανθρωπιστική βοήθεια να χάνεται στις δαιδαλώδεις διαδρομές αλλά εμείς φ-ι-λ-ε-υ-ό-μ-α-σ-τ-ε!

15. Μπορεί να μην έχεις ούτε ευρώ στην τσέπη αλλά μπορείς να πιεις καφέ ή τσιπουράκι, αρκεί να περπατήσεις λίγο για να βρεις ένα φίλο ή γνωστό και να καθίσεις στο τραπέζι του. Κανείς δεν θα καταλάβει πως δεν είχες χρήματα (αυτό το λένε κ-έ-ρ-α-σ-μ-α!...You Know?)

16. Έχω ένα φίλο, που χαιρετάει και αγνώστους που διαβαίνουν στο δρόμο, που τους ρωτάει πως πάει η ζωή τους, που τους χαμογελάει και τους ανακηρύσσει τους πιο χαρούμενους της βραδιάς… έτσι για να τους σπρώξει λίγο προς τα πάνω… και που όταν καταλαβαίνει ότι ξαφνιάζομαι μου λέει: «μίλα τους ρε, όλοι μόνοι είναι…»

17. Οι άνθρωποι πειράζονται μεγαλόφωνα, με την εξυπνάδα ή με την «πατάτα» τους κι επικοινωνούν με τους δικούς τους κώδικες, που ανάθεμα κι αν καταλάβει, ο σιωπηλός κυριλέ μικροοαστός, που καταφθάνει τον δεκαπενταύγουστο με ύφος «μικρού πρίγκιπα»…

18. Σαρκάζουμε τους ανθρώπους της εξουσίας, τους χαμογελάμε, τους ειρωνευόμαστε ή τους τα «ψέλνουμε κατάμουτρα ή πισώπλατα», καθώς περπατούν στους δρόμους είτε είναι ο Δήμαρχος είτε ο Νομάρχης είτε οι σύμβουλοί τους (οι νυν και οι πρώην) είτε ο Βουλευτής είτε ο πιο γλυκομίλητος απ’ όλους – ο πολιτευτής… γνωστοί από χρόνια, γνωστοί από τα χρόνια τα παλιά…

Προσπάθησα να γράψω ένα απλό κειμενάκι, που το χρώσταγα, γι’ αυτή την πόλη που έβρισα, όσο καμιά άλλη στη ζωή μου…

Μπορεί να μοιάζει φτωχό αλλά η ζωή είναι υπόθεση ομορφιάς κι όχι ποσότητας...