Πόσο καιρό έχεις να...; (θυμάσαι;...)

Πόσο καιρό έχεις να μαζέψεις αγριολούλουδα, θυμάσαι;…

θυμάσαι αν μάζεψες ποτέ;

Πόσο καιρό έχεις να νοιώσεις την αγάπη σαν μέλι, γιασεμί, πούπουλο, βελούδο και μετάξι;... …θυμάσαι;…
θυμάσαι αν την ένοιωσες ποτέ;

Πόσο καιρό έχεις να διαβείς μια πόρτα που να την στολίζει γιασεμί, που πίσω της κελαηδούν πουλιά, να βρεθείς σ’ έναν ολάνθιστο κήπο, για να παίξεις με παιδιά που κυλιούνται γελαστά στο χορτάρι;…θυμάσαι;…
θυμάσαι αν το έζησες ποτέ;

Πόσο καιρό έχεις να νοιώσεις τη χαρούμενη αγωνία, τον ήχο της γρήγορης αναπνοής και το έντονο χτυποκάρδι, καθώς περιμένεις να χτυπήσει το τηλέφωνο, για να πας έστω για ένα καφέ;… θυμάσαι;…
θυμάσαι αν το ένοιωσες ποτέ;

Πόσο καιρό έχεις να σταματήσεις για να «χαζέψεις»: το πράσινο και το κόκκινο χρώμα σ’ ένα λιβάδι με ανθισμένες παπαρούνες, το γαλάζιο χρώμα του ουρανού και το χρυσαφί του ήλιου ή ν’ ακούσεις μια μάνα που τραγουδάει γλυκά στο αγγελούδι της ή τις φωνές και τα γέλια των παιδιών ή το τιτίβισμα των πουλιών;…θυμάσαι;…
θυμάσαι αν τα «χάζεψες» ποτέ;

Πόσο καιρός έχεις να αισθανθείς το άγγιγμα στο δώρο που σου έδωσαν διαλεγμένο για σένα;
… την αφή ενός όμορφου φορέματος, φορεμένου για σένα;…
το χτύπημα στον ώμο από το χέρι του δασκάλου, σηκωμένο για σένα;…
...την αφή ενός λουλουδιού που φύτεψες κι ανθίζει στο παράθυρό σου;... θυμάσαι;…
θυμάσαι αν τα ένοιωσες ποτέ;

Πόσο καιρό έχεις να νοιώσεις την ανάγκη, να παρακινήσεις, να ξεσηκώσεις κάποιον και να του φωνάξεις: «ενθουσιάσου ρε άνθρωπε!...».

Πόσο;…θυμάσαι;…

Πόσο καιρό έχεις να νοιώσεις την αφή της πλαστελίνης;…

Πόσο καιρό έχεις να πλάσεις κάτι;…

Πόσο καιρό έχεις να;…