Ενα γράμμα 17 χρόνων ή μήπως πρέπει -επιτέλους- να βγάλουμε το σκασμό;...

και να αφουγκραστούμε;

Το κείμενο που ακολουθεί είναι 'ενα mail από την φίλη της κόρης μου Αναστασία Κ.

Το μεταφέρω αυτούσιο.... βγάζοντας -τουλάχιστον για την ώρα- τον σκασμό...

Γεια σας κ. Χρήστο

Εδώ δεν θα χρησιμοποιήσω την φόρμα επίσημων γραμμάτων που έμαθα στο σχολείο. Δεν θα μιλήσω επίσημα, θα μιλήσω για μια φορά έτσι όπως θέλω. Μεσα απ την καρδιά μου.

Είμαι λοιπόν στα 17 μου, και αντί να ζω την ανέμελη εφηβεία μου ξυπνάω κάθε βράδυ από τους εφιάλτες που αντικατέστησαν τα όνειρα μου. Γιατί έχω συναίσθηση του τι γίνεται γύρω μου.
Βλέπω με τα δικά μου μάτια τα πολιτικά παιχνίδια, την σαπίλα, την διαφθορά της κοινωνίας που μου κληροδότησαν οι γονείς μου. Ναι γιατί φταίνε κ αυτοί. Ολοι σας φταίτε.

Σε ένα χρόνο που θα χω δικαίωμα ψήφου, και άρα ίσως κάποιος καθίσει και με ακούσει, θα φταίω κ εγώ.

Γιατί βλέπετε τώρα είμαι μικρή. Η ζωή μου δεν έχει την εμπειρία κ την σοφία όλων αυτών που με εκπροσωπούν κ άρα η γνώμη μου δεν έχει αξία.
Γιατί ακόμα κ αν ο λόγος μου είναι σωστός, ακόμα και αν έχω τεκμήρια, είτε θα υποκινούμαι από κάποιους είτε θα περάσω κατευθείαν στα σκουπίδια χωρίς επεξεργασία.
Και αυτό αν καταφέρω να ακουστώ.

Δεν ξέρω γιατί σας τα γράφω όλα αυτά....
Αυτό δεν είναι ένα δηκτικό γράμμα...είναι μια κραυγή αγωνιάς....
Αγωνιά για τον κόσμο που χάνεται μπροστά μου. Για τις κατάφορες αδικίες που γίνονται παντού.

Γιατί είναι αδικία εγώ να έχω και κάποιοι άλλοι όχι.
Είναι αδικία έστω κ αυτά τα λίγα που έχω να μην μπορώ να τα χαρώ.
Μεγαλώνω σε ένα κόσμο που μου μαθαίνει μέρα με την μέρα πως δεν υπάρχουν άνθρωποι. Σαν κάποια τρομερή ασθένεια να έπεσε επάνω τους κ να τους εξαφανισε. Ο ίδιος κόσμος που μου έμαθε πως δεν υπάρχει αλήθεια...πουθενά!!!! Ξαφνικά έχασε κ αυτή την αξία της μαζί με την ανθρωπιά.

Είναι μέρες που αυτοί οι συνειρμοί γίνονται λυγμός που ανεβαίνει και με πνίγει, και δεν αντέχω κ ξεσπάω σε κλάματα κυρίως γιατί έχω την αίσθηση πως είμαι αδύναμη να αλλάξω αυτά που θα έπρεπε να αλλάξουν.

Άλλες πάλι φορές με πεισμώνουν και βροντοφωνάζω τους στίχους του Αγγελακα:"Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...."
Και το πείσμα μου οδηγεί σε οργή την οποία συσσωρεύω μέσα μου.
Μα θα ρθει η μέρα που δεν θα αντέξω κ θα ξεσπάσω...
Και θα πιάσω τον πρώτο σκατομπατσο που βασανίζει μετανάστες,
τον πρώτο μαλάκα που έχει καρέκλα κ το παίζει εξουσία,
το πρώτο κομματοσκυλο που θα μου επιβάλει ποιος είναι αριστερά κ ποιος όχι,
το κάθε κομματοσκυλο που θα μου επιβληθεί γενικότερα
κ θα αρχίσω να ουρλιάζω ότι είναι σάπιος μέχρι το κόκαλο...
Πως δεν υπάρχει καμιά άφεση αμαρτιών κ πως αν υπάρχει κόλαση ελπίζω να χει πρώτη θέση δίπλα στον Βερζεβουλη...

Μα τι λέω....Λες κ θα με ακούσει κανείς τους΄;;;;;;;;;;;;;;


Αυτό το κείμενο είναι προϊόν αγανάκτησης μετά το τελευταίο κείμενο στο blog σας...Δεν ξέρω αν θα το διαβάσετε, αν θα σας αρεσει, αν θα το δημοσιεύσετε πάντως για κάποιο λόγο είχα την ανάγκη να σας το δώσω...Συγχωρήστε μου τα όποια ορθογραφικα, εκφραστικα, συντακτικα λάθη είπαμε...είμαι μικρή θα μάθω...

Με εκτίμηση (πραγματική όχι τυπική)
Κ. Α.

Αναστασία, ναι "...σιγά μην φοβηθείς!...σιγά μην φοβηθείτε!

... ΧΡΕΠΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΓΕΝΙΑ ΜΑΣ... και

...Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΧΡΕΠΙΑ ΕΙΝΑΙ...

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΟΡΜΗ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΠΙΘΥΜΙΩΝ ΣΑΣ...