Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΤΑΠΕΙΝΟΥ (...κι ο Θεός δυσκολεύτηκε)

Είναι απόγευμα στην Κατακόλου κι ένας άντρας μόνος κάνει τη συνηθισμένη του βόλτα. Έτσι για να κάψει τα λίπη του, να διώξει τη λύπη του… μα και για να καθαρίσει το μυαλό του από τις σκέψεις που το θολώνουν.

Όπως προχωρά βυθισμένος στις σκέψεις, ξαφνικά λέει δυνατά την προσευχή του:...

- Θεέ μου, παρότι είμαι ένας φτωχός και χρεωμένος εργαζόμενος, μ’ ένα σπίτι μισοτελειωμένο και παιδιά που σπουδάζουν… εγώ που ποτέ δεν σου ζήτησα μια προσωπική χάρη… ούτε το 4χίλιαρο του Λάτση σου ζήτησα ούτε καν το 3χίλιαρο του Κράτους… Άλλωστε γι’ αυτά όλο και κάποιος θα μου έκανε τη χάρη να μου φτιάξει τα «χαρτιά» για να τα πάρω (αν ήθελα…), ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, για μια φορά και μόνο, άσε με να κάνω μια ευχή κι εκπλήρωσέ τη μου!

Και τότε μονομιάς, οι ουρανοί σκοτεινιάζουν, σύννεφα απλώνονται από πάνω του και μέσα από τις λάμψεις που τα διαπερνούν, η φωνή του Θεού από το υπερπέραν ακούγεται να του λέει:
- Τέκνο μου, επειδή ανέκαθεν προσπαθούσες και ήσουν ευλαβής και πιστός σ’ Εμένα με κάθε τρόπο, θα σου δώσω την ευκαιρία να κάνεις την ευχή σου και θα στην εκπληρώσω! Σε ακούω, λοιπόν.

Ο τύπος σαστισμένος από την άμεση κι εντυπωσιακή εμφάνιση του Θεού, με φωνή τρεμάμενη του λέει:
- Κύριε, θέλω να φτιάξεις μια γέφυρα που να συνδέει το Κατάκολο με όλα τα Επτάνησα!... έτσι ώστε να πηγαίνω με το αμάξι μου, όποια ώρα θελήσω, γιατί καθώς ξέρεις έχω μια φοβία με τα σαπιοκάραβα.

Και ο Κύριος του απαντάει:

- Τέκνο μου, το αίτημα σου είναι καθαρά τεχνοκρατικό. Φαντάσου τις τεράστιες δαπάνες ενός τέτοιου εγχειρήματος. Τα εκατοντάδες χιλιάδες στηρίγματα που θα χρειάζονταν και θα έφταναν στα βάθη του Ιονίου! Τους αμέτρητους τόνους τσιμέντο και το ατσάλι που θα χρειαζόταν να ρίξω στη θάλασσα! Μπορώ να το κάνω αλλά μου είναι δύσκολο να εκπληρώσω την επιθυμία σου και να δαπανήσω τόσους παραγωγικούς πόρους για ένα τόσο πεζό ζήτημα. Άσε που θα μολύνω και τη θάλασσα και θα πικράνω και τους οικολόγους… (νοιώθω σαν να ακούω ήδη παραπονιάρικες φωνές από τα Λεχαινά…) Μπορείς να σκεφτείς κάτι άλλο; Ας είναι δύσκολο αρκεί να μην μου ζητάς να σπαταλήσω όσα με κόπο δημιούργησα για την επιβίωσή σας. Κάνε μια ευχή που θα με τιμούσε και θα με δόξαζε και ζήτησέ μου να στην εκπληρώσω και θα το κάνω αμέσως.

Ο άντρας που ήταν μια ζωή ολόκληρη «σεμνός και ταπεινός», ένοιωσε ντροπιασμένος, γιατί αισθάνθηκε ότι η ευχή του ήταν ανόητα υπερβολική κι ότι φάνηκε στο Θεό θρασύς κι εγωιστής κι έπεσε σε περίσκεψη…

Αφού σκέφτηκε για πολύ, πολύ ώρα... τελικά λέει:
- Θεέ μου, εύχομαι να με βοηθήσεις να μπορώ να καταλάβω τους πολιτικούς! Θέλω να ξέρω πώς νοιώθουν μέσα τους. Τι έχουν στο μυαλό τους όταν δε μιλούν... Όταν κλαίνε, πονάνε πράγματι; Όταν γελούν, χαίρονται αληθινά; Τι εννοούν όταν λένε «θα» και τι όταν θα πουν «όχι»; Και στην προσωπική τους ζωή έτσι σκέπτονται; Λένε «σ’ αγαπώ;» Κι αν πουν το πιστεύουν; Λένε ποτέ: «ματάκια» μου, «καρδούλα» μου; Σίγουρα μπορούν να παραμυθιάσουν μια άνεργη να τους ερωτευθεί αλλά μπορούν να παραμυθιαστούν, να οραματιστούν έναν κόσμο αγαπημένων ανθρώπων;

Σιωπή απλώθηκε παντού… Ήταν κιόλας δειλινό κι ο Θεός δεν απαντούσε…

Τότε ανήσυχος και απορημένος ξαναρωτά:

- ….Κύριε;….

Και τότε ακούστηκε πάλι η φωνή του Θεού:
- Τελικά τι μου είπες ακριβώς; Θέλεις δύο λωρίδες ή τέσσερις σε εκείνη τη γέφυρα που θα συνδέει το Κατάκολο με όλα τα Επτάνησα;…

(η ιδέα από ένα παλιό ανέκδοτο...)