Ο ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, Ο ΘΗΒΑΙΟΣ ΚΑΙ... Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ

Η συνέντευξη του Πασχαλίδη που ακολουθεί, δόθηκε πριν την συναυλία της περασμένης Τετάρτης στην κόρη μου και σε άλλα ΖΙΖΑΝΙΑ
στα πλαίσια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου για παιδιά και νέους που άρχισε επίσημα ήδη χθες στον Πύργο...

Ζ: Είναι η πρώτη σας φορά στο φεστιβάλ;

Μ.Π.: Έχω έλθει στο 1^ο και στο 4^ο (νομίζω…). Την πρώτη φορά ήμουν μόνος και την επόμενη με τον Βασίλη Καζούλη και τον Βαγγέλη Γερμανό και είχαμε τραγουδήσει στο θέατρο «Απόλλων».

Ζ: Ποια είναι η γνώμη σας για το φεστιβάλ;

Μ.Π.: Είναι ένα φεστιβάλ το οποίο έρχεται να καλύψει ένα κενό που υπάρχει στην Ελλάδα. Ενώ σε όλο τον κόσμο υπάρχουν τέτοιου είδους φεστιβάλ, στην Ελλάδα αυτό έλειπε. Το φεστιβάλ Ολυμπίας όχι μόνο το καλύπτει αλλά το καλύπτει ωραία. Άλλωστε τώρα είναι 10 χρόνων δηλαδή πάει Πέμπτη Δημοτικού (γέλια!) άρα είναι ακόμη σε πολύ καλή κατάσταση κι έχει χρόνια μπροστά του!

Ζ: Παρακολουθείτε Ελληνικό κινηματογράφο; Τι ταινίες προτιμάτε;

Μ.Π.: Είμαι κινηματοφάγος όπως και βιβλιοφάγος. Παρακολουθώ ταινίες από περιέργεια. Βλέπω και ταινίες που αγαπώ χωρίς να υπάρχει ένα είδος ταινιών που προτιμώ. Αγαπώ το καλό cinema όπως το προσδιορίζω εγώ και όχι όπως προσδιορίζεται. Δεν ακούω τις κριτικές, ακούω το ένστικτό μου και τους φίλους μου.

(παρεμβάλλεται συζήτηση μ’ έναν περαστικό φίλο που του φέρνει τσιγάρα. «Ευχαριστώ πολύ. Αυτό βέβαια είναι stucas, εγώ είπα σκληρό αλλά να ‘σαι καλά, ευχαριστώ πάρα πολύ. Ο Κωνσταντόπουλος είναι τώρα… δεν ξέρει απ’ αυτά!»)

Ζ: Ας έλθουμε τώρα στη ζωή σας και την πορεία σας. Ποια είναι η σχέση σας με το κοινό;

Μ.Π.: Η σχέση μου με το κοινό είναι ερωτικής φύσεως! Δηλαδή το γουστάρω πολύ, το θέλω, θέλω να με θέλει… Άμα ξενερώνω τσαντίζομαι, ζηλεύω. Έχω τέτοια σχέση… Γενικά θεωρώ πως, όπως έλεγε ο Σαίξπηρ για το θεατρικό έργο, πως χρειάζεται τρεις: έναν να το γράψει, έναν να το υποδυθεί κι έναν να το δει, έτσι και το τραγούδι χρειάζεται μια τριπλή ιδιότητα: έναν να το γράψει, έναν να το πει κι έναν να το ακούσει. Τα «τραγούδια» που παίζουμε σπίτι μας δεν είναι τραγούδια. Τραγούδια γίνονται όταν τα παίζουμε στον κόσμο. Το σημαντικό δεν είναι η απήχηση αλλά η αλληλεπίδραση. Βλέπεις τι σου επιστρέφει. Όταν δηλαδή βλέπεις τα μάτια των ανθρώπων που ακούν τα τραγούδια σου, τι εισπράττεις απ’ αυτό. Χωρίς αυτό δεν υπάρχει τραγούδι. Δηλαδή όποιος λέει ότι κάνει «τέχνη για την τέχνη» λέει απλά βλακείες. Όταν κανείς κάνει τέχνη για το σπίτι του, αυτό δεν είναι τέχνη. Το τραγούδι χρειάζεται τρεις…

Ζ: Αν μπορούσατε να κάνατε μια συνεργασία με οποιοδήποτε καλλιτέχνη, εν ζωή ή μη, ποιόν θα επιλέγατε;

Μ.Π.: Ωχχχχ… Άσε με γιατρέ μου (γέλια). Ξέρω γω; Ο πρώτος που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο Μάνος Λοϊζος. Αλλά μπορώ να σου απαριθμήσω άλλους 500!

Ζ: Όσον αφορά τα συναισθήματα που είπατε πριν, ότι δηλαδή πολλές φορές μπορεί ακόμα και να ξενερώσετε στη σκηνή… θα τολμούσατε να τα βγάλετε την ώρα που είστε επάνω στη σκηνή;

Μ.Π.: Τα βγάζω… Δηλαδή είμαι κανονικός άνθρωπος! Δεν είμαι μόνο μια εικόνα. Δεν είμαι “talking head”, ομιλούσα κεφαλή. Όταν πάει κάτι καλά το καταλαβαίνω, όταν πάλι κάτι πάει στραβά προσπαθώ να το διορθώσω. Αν δεν διορθώνεται θέλω να σπάσω την κιθάρα μου. Μια συναυλία είναι ένα ζωντανό πράγμα.

Ζ: Αναφερθήκατε και στο Σάκη Ρουβά…

Μ.Π.: Είναι εξαιρετικός σ’ αυτό που κάνει, εξαιρετικός χορευτής, performer αλλά δεν κάνουμε το ίδιο πράγμα. Χορευτής… τι άλλο είναι; Δεν γράφει τραγούδια, δεν είναι τραγουδοποιός. Δεν μ’ αρέσουν τα τραγούδια που λέει, δεν τα προτιμώ. Αλλά είναι μια αξία που κάποιους τους εκφράζει. Και επίσης το ότι ο άνθρωπος αυτός είναι 15 χρόνια σ’ αυτή τη δουλειά, σημαίνει ότι τουλάχιστον έχει καταναλώσει πολύ ιδρώτα για να φτάσει μέχρι εδώ. Κι εγώ αυτό το σέβομαι. Ανεξάρτητα απ’ το αν αγαπώ αυτή τη μουσική ή όχι.

Ζ: Πότε ξεκινήσατε να γράφετε τραγούδια; Τι σας εμπνέει για να γράφετε;

Μ.Π.: Ξεκίνησα να γράφω τραγούδια όταν ήμουν 13-14 χρονών για να κάνω φιγούρα στα κορίτσια (γέλια Τασούλας!!!) και τώρα που είμαι 38 γράφω ακριβώς για τον ίδιο λόγο.

[Σχόλιο Ζιζανίου: Και τα καταφέρνετε πολύ καλά μπορούμε να πούμε]. Ζ: Δηλαδή δεν το βλέπετε σαν ένα μέσο έκφρασης;

Μ.Π.: Αυτά είναι μεγάλα λόγια! Εγώ γράφω τραγούδια. Δεν ξέρω τι λέτε.

Ζ: Τι είναι αυτό που σας παρακινεί να γράφετε τραγούδια;

Μ.Π.: Θα σου πω τι με παρακινεί… Συνήθως με παρακινεί το ότι θέλω να γλυτώσω λεφτά από τον ψυχαναλυτή μου.

Ζ: Δηλαδή αποτελεί έκφραση ψυχής;

Μ.Π.: Αυτό που θέλω να πω εγώ είναι ότι γράφω τραγούδια κυρίως γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει ένα δαίμονα που τον κυνηγάει. Τον οποίο έχει είτε στο μυαλό είτε στο στομάχι του. Κι αυτόν τον δαίμονα πρέπει να τον ξορκίζεις μ’ έναν τρόπο. Από εκεί και πέρα σαφώς είμαστε άνθρωποι οι οποίοι παίρνοντας μια κιθάρα θέλουμε να απευθυνθούμε στους έρωτές μας, στη μαμά μας, στους φίλους μας, στον κόσμο που δεν μας ξέρει, οπότε δεν είναι πάντα τόσο μεγάλο αυτό… να μιλήσω για την ψυχή μου δηλαδή…για την ψυχή μου μιλάω στους φίλους… Αυτό είναι κάτι άλλο! Ψυχή έχουν όλοι. Χρειάζεται όμως μια δομή, μια σκέψη, χρειάζεται πολύς ιδρώτας και πάρα πολύ μεγάλη προσπάθεια.

Χρειάζεται και πολύ μεγάλο θάρρος όταν γράφεις μια βλακεία να το καταλάβεις και να μην την εκδόσεις. Μπορεί ο καθένας να θέλει να καταθέσει την ψυχή του στο χαρτί. Αλλά δεν φτάνει αυτό! Χρειάζεται και μια επάρκεια και μια επίγνωση, χρειάζονται 1000 πράγματα! Αν δεν το εκδώσω μπορώ να γράψω ότι μου κατέβει. Εγώ μιλώ για τα τραγούδια που μαθαίνετε εσείς. Τα τραγούδια αυτά χρειάζονται να έχουν μια επάρκεια εκτός από την ψυχή μου. Η ψυχή, ξέρεις, συνδέεται άμεσα με τον εγωισμό. Εγώ λέω ακριβώς το αντίθετο, ότι χρειάζεται να έχεις το θάρρος όταν γράφεις κάτι να μην το αντιμετωπίζεις σαν δικό σου. Αλλά να το αντιμετωπίζεις σαν ξένο. Και να λες: Ωραία…: Είναι καλό; Αν δεν είναι καλό πέτα το. Δεν μπα να έχει την ψυχή σου μέσα…

Ζ: Ετοιμάζετε κάποια καινούργια δουλειά;

Μ.Π.: Ετοιμάζω έναν δίσκο ο οποίος θα κυκλοφορήσει σε 15 ημέρες. Λέγεται «ψωμί κι εφημερίδα», θα τον ακούσετε πολύ σύντομα κι ελπίζω να τον αγαπήσετε όπως και τους προηγούμενους.

Ζ: Ένας δίσκος που σας έχει σημαδέψει;

Μ.Π.: Δεν υπάρχει ένας δίσκος που να με έχει σημαδέψει. Τρώω κωλύματα κατά καιρούς με δίσκους που κρατάνε ‘κανα δυο χρόνια. Ας πούμε πριν από 6 χρόνια είχα φάει κώλυμα με το δίσκο της Dido. Πριν από 4 χρόνια με το “the rising” του Springsting. Αλλά δεν υπάρχει ένας δίσκος που να με έχει σημαδέψει.

Ζ: Αυτή την περίοδο έχετε “φάει κόλλημα” με κάποιον δίσκο;

Μ.Π.: Oχι αυτήν την περίοδο είμαι ανοιχτός δεν είμαι κολλημένος με κάτι, γιατί όταν γράφεις το δικό σου δίσκο κι είσαι κολλημένος με κάποιον μάλλον προσπαθείς να του μοιάσεις αλλά εγώ αυτήν την περίοδο ηχογραφώ το δικό μου δίσκο και αυτό θα ήταν κεφαλαιώδες λάθος.

Ζ: Και μια τελευταία ερώτηση… θα πείτε το «ακόμη σ’ αγαπώ;»

Μ.Π.: Ναι βέβαια…

Αθανάσουλα Ελένη

giatroul@

Κουλοχέρα Αναστασία

Nad the Mad

Elenh h ksanthia