18.7.06

ΤΟ ΑΛΛΟ ΤΗΣ ΜΑΤΙ...

Η μητέρα του είχε μόνο ένα μάτι…Ντρεπόταν γι’ αυτήν κι ώρες ώρες την μισούσε.
Η δουλειά της ήταν μαγείρισσα στην φοιτητική λέσχη. Μαγείρευε για τους φοιτητές και τους καθηγητές για να βγάζει τα έξοδα τους… Δεν ήθελε να του μιλάει για να μην μαθαίνουν ότι είναι παιδί μιας μητέρας με…ένα μάτι. Οι φοιτήτριες έφευγαν γρήγορα, όποτε την έβλεπαν να βγαίνει για λίγο από την κουζίνα κι έλεγαν πως δεν άντεχαν το θέαμα και πως τους προκαλούσε μια ανυπόφορη ανατριχίλα…

Μα από μικρός είχε πρόβλημα με την εικόνα της μητέρας του. Μια μέρα όταν ακόμη πήγαινε στο δημοτικό, πέρασε η μητέρα του στο διάλειμμα να του πει ένα γεια. Ένοιωσε πολύ στενοχωρημένος. «Πώς μπόρεσε να του το κάνει αυτό»;…αναρωτιόταν… Την αγνόησε, της έριξε μόνο ένα μισητό βλέμμα κι έτρεξε.
Την επόμενη μέρα ένας από τους συμμαθητές του φώναξε: "EEEE, η μητέρα σου έχει μόνο ένα μάτι!..."
Ήθελε να πεθάνει. Ήθελε να εξαφανιστεί.
Όταν γύρισε σπίτι της είπε: "αν είναι όλοι να γελάνε μαζί μου εξαιτίας σου τότε καλύτερα να πεθάνεις;!!!"
Αυτή δεν του απάντησε...
"Δεν με ένοιαζε τι είπα ή τι αισθάνθηκε, γιατί ήμουν πολύ νευριασμένος», έλεγε αργότερα σ’ ένα φίλο του. «Ήθελα να φύγω από εκείνο το σπίτι και να μην έχω καμία σχέση μαζί της. Έτσι διάβασα πάρα πολύ σκληρά με σκοπό να φύγω μια μέρα μακριά για σπουδές... και τα κατάφερα, μα ήλθε κι έπιασε αυτή τη δουλειά στη λέσχη για να με βοηθάει... Δεν μπορούσε να πάει κάπου αλλού;… "

Αργότερα, παντρεύτηκε. Αγόρασε ένα δικό του σπίτι. Έκανε δικά του παιδιά κι ήταν ευχαριστημένος με τη ζωή του, τα παιδιά του, την γυναίκα του και τη δουλειά του!
Μια μέρα -μετά από χρόνια απουσίας, όπως ο ίδιος της ζήτησε- η μητέρα του πήγε να τον επισκεφτεί. Δεν είχε δει ποτέ από κοντά τα εγγόνια της.
Μόλις εμφανίστηκε στην πόρτα, τα παιδιά του άρχισαν να γελάνε. Θύμωσε επειδή είχε πάει χωρίς να του το ζητήσει και χωρίς να τον προειδοποιήσει.
Τότε της φώναξε: "Πως τολμάς να έρχεσαι ξαφνικά στο σπίτι μου και να τρομάζεις τα παιδιά μου; Βγες έξω! Φύγε!!"
Η μητέρα του απάντησε γαλήνια: "ΑΑ, πόσο λυπάμαι κύριε! Μάλλον μου έδωσαν λάθος διεύθυνση" κι εξαφανίστηκε, χωρίς να καταλάβουν τα μικρά πως είναι γιαγιά τους…

Πέρασαν χρόνια και μια μέρα βρήκε στο γραμματοκιβώτιο του σπιτιού του μια επιστολή για τη σχολική συγκέντρωση της τάξης του από το δημοτικό σχολείο, που θα γινόταν στην πόλη που γεννήθηκε… Είπε ψέματα στη γυναίκα του ότι θα έκανε ένα επαγγελματικό ταξίδι και πήγε.

Όταν τελείωσε η συγκέντρωση των συμμαθητών, πήγε στο σπίτι όπου μεγάλωσε, μόνο από περιέργεια... Οι γείτονες του είπαν ότι η μητέρα του είχε πεθάνει πρόσφατα. Δεν έβγαλε ούτε ένα δάκρυ.
Του έδωσαν ένα γράμμα που είχε αφήσει γι’ αυτόν:
"Αγαπημένε μου γιε, σε σκέφτομαι συνέχεια. Λυπάμαι που ήρθα στο σπίτι σου και φόβισα τα παιδιά σου. Έμαθα ότι έρχεσαι για την σχολική συγκέντρωση κι ένοιωσα πολύ χαρούμενη. Αλλά φοβάμαι ότι μπορεί να μην είμαι σε θέση να σηκωθώ από το κρεβάτι για να έρθω να σε δω. Έγραψα αυτό το γράμμα να στο δώσουν αν δεν με προφτάσεις… Στεναχωριέμαι που σε έφερνα σε δύσκολη θέση και ντρεπόσουν για μένα όσο ήσουν μικρός. Βλέπεις........όταν ήσουν πολύ μικρός είχες ένα σοβαρό ατύχημα κι έχασες το μάτι σου. Δεν θα μπορούσα να σε βλέπω να μεγαλώνεις με ένα μάτι. Έτσι σου έδωσα το δικό μου. Ήμουν τόσο υπερήφανη που ο γιος μου θα έβλεπε τον κόσμο με την δική μου βοήθεια, με το δικό μου μάτι... Έχεις πάντα όλη την αγάπη μου, η μητέρα σου."


(σ' ευχαριστώ Γωγώ, σ' ευχαριστώ Χάρη)

15 σχόλια:

Lion είπε...

Σ' ευχαριστω Χρηστο για το συγκινητικο ποστ.
Νασαι καλα

Λύσιππος είπε...

Πολύ όμορφο, διδακτικό. Θα έλεγα, Παπαδιαμάντειο!

philos είπε...

Αλληγορικός τίτλος! Πρέπει να βλέπουμε τα πάντα με άλλο μάτι.

mn8 είπε...

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ...

Ανώνυμος είπε...

Πράγματι ... παρ' ότι την έχω διαβάσει πολλές φορές και τώρα που την ξαναδιάβασα ξαναδάκρυσα ....

Ναταλία είπε...

Χάρη, χαίρομαι που το ομολογείς...
Γιατί κι εγώ το ίδιο έκανα...και φοβήθηκα μήπως με πουν πάλι "Υπερβολική...!"

Χρήστο..νάσαι καλά....

Περαστικός είπε...

Η απόλυτη σκληρότητα και η απόλυτη αυταπάρνηση. Και εγώ συγκινήθηκα.

Χρήστος Αθανάσουλας είπε...

περιμένοντας τη στιγμή να ξεμπλοκάρω για να σας πω δυο λόγια... νοιώθω ότι κινδυνεύω να γίνω ..."αγενής".

κάποιες φορές μέχρι τώρα είχα πιάσει τον ευτό μου να γελάει ενώ έγραφα ένα σατυρικό κείμενο.
...τούτη τη φορά, πρώτη φορά δάκρυσε.

να είστε καλά παιδιά

Ανώνυμος είπε...

Τί όμορφο κείμενο! Και "μαύρο" !

Clowd είπε...

Καλό μας κάνει πού και πού να διαβάζουμε τέτοιες ιστορίες...
διδακτικές!!!

Katerina είπε...

Παπααααα καλέ κάτσε τρίχα κάτω!
Δεν το περίμενα το twist:)

Ανώνυμος είπε...

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!!!!!
Μας ΙΣΟΠΕΔΩΣΕΣ.............

4ceans (25.7.06)

amalia είπε...

κείμενα που ανεβάζουν την μπλοκόσφαιρα σε ψηλότερα επίπεδα!

amalia είπε...

...και το παραμύθι γίνεται ταξίδι...όταν μπαίνεις εδώ κι ακούς αυτή την μουσική να αναστενάζει μαζί σου για όλους τους καυμούς που σε βαρένουν.
...Δίκιο έχεις...αυτό το ...απ' αλλού...κυνηγάω....για να βγάζω στο φως το χρώμα της δικιάς μου ματιάς!
Καλημέρα!!!

Χρήστος Αθανάσουλας είπε...

...τα λες όλα!

Καλημέρα