Η ΡΩΓΜΗ
Μια ηλικιωμένη γυναίκα είχε δύο μεγάλα δοχεία.
Tα είχε δεμένα και περασμένα γύρω από τον λαιμό της και μετέφερε νερό απ’ την πηγή στο σπίτι της.
Το ένα από τα δύο είχε μια ρωγμή και στη διαδρομή έχανε μέρος από το περιεχόμενό του αλλά το άλλο ήταν τέλειο και πάντα με αυτό μετέφερε το περισσότερο νερό.
Στο τέλος μιας μεγάλης διαδρομής και ενώ πήγαινε στο σπίτι της η γυναίκα έβλεπε ότι το ραγισμένο δοχείο είχε μόνο μέχρι την μέση νερό. Όμως εξακολουθούσε να το παίρνει μαζί της.
Κάθε μέρα για δύο ολόκληρα χρόνια γινόταν το ίδιο: η γυναίκα έφερνε σπίτι ένα γεμάτο δοχείο και ένα μισό.
Φυσικά το «τέλειο» δοχείο ήταν πολύ περήφανο για όλη αυτή την κατάσταση. Αλλά το ραγισμένο δοχείο ντρεπόταν γιατί μπορούσε να προσφέρει μόνο το μισό από αυτό που υποτίθεται ότι ήταν φτιαγμένο να κάνει.
Μετά από αυτά τα δύο χρόνια μίλησε και είπε στην γυναίκα:
"Ντρέπομαι επειδή αυτή η ρωγμή που έχω, κάνει το νερό να χύνεται κατά την διαδρομή".
Η ηλικιωμένη γυναίκα χαμογέλασε και του είπε:
"Έχεις προσέξει ότι υπάρχουν λουλούδια στην δική σου μεριά κατά μήκος του μονοπατιού; Και αυτό επειδή πάντα ήξερα για την ρωγμή που έχεις και έτσι φύτεψα κάποια λουλούδια και κάθε μέρα που περνούσαμε εσύ τα πότιζες. Κι έτσι μετά από δύο χρόνια έχω την δυνατότητα να τα μαζέψω και να στολίσω με αυτά το τραπέζι μου. Χωρίς εσένα να είσαι έτσι ακριβώς όπως είσαι δεν θα είχα αυτά τα όμορφα λουλούδια να στολίζουν το σπίτι μου".

Ο καθένας από εμάς έχει την δική του μοναδική ρωγμή!
Αλλά αυτές οι ρωγμές κάνουν την ζωή του καθενός ενδιαφέρουσα. Πρέπει να υπολογίζουμε το κάθε άτομο, να βλέπουμε και να εκτιμάμε αυτό που πραγματικά είναι… αυτό που έχει μέσα του.