Για τη Ναζανίν

Για τη Ναζανίν
(το όνομά μου είναι άνθρωπος)

Η Ναζανίν καταδικάστηκε από δικαστήριο του Ιράν σε θάνατο δι’ απαγχονισμού.
Η Ναζανίν (17 χρονών) καθώς έκανε βόλτα στο πάρκο Καράτζ, σε προάστιο της Τεχεράνης μαζί με την ανιψιά της αναγκάστηκε να μαχαιρώσει και, παρά τη θέληση της, να σκοτώσει έναν από τους τρεις άγνωστους άνδρες που τους επιτέθηκαν και προσπάθησαν να τη βιάσουν.
Όπως περιέγραψε στο δικαστήριο οι τρεις άνδρες αφού τις έριξαν στο χώμα, τις έγδυσαν και προσπάθησαν να τις βιάσουν. Και κλαίγοντας, συνέχισε: «Έβγαλα έναν σουγιά που έχω πάντα στην τσάντα μου και άρχισα να μαχαιρώνω τον έναν στο στήθος. Δεν είχα σκοπό να τον σκοτώσω. Μόνο να φύγει από πάνω μου ήθελα. Μόνο αυτό»...
Το ιρανικό δικαστήριο δε δέχτηκε ότι ο πιθανός βιασμός έθεσε σε κίνδυνο τη ζωή της Ναζανίν. Οι δράστες δεν πρόλαβαν να τη βιάσουν. Εάν είχε γίνει αυτό ( «εάν τους είχατε αφήσει...», ακούστηκε προκλητικά στο δικαστήριο), τότε η ποινή της κοπέλας, μπορεί και να μειωνόταν…
Η Διεθνής Αμνηστία επισημαίνει πως αν η Ναζανίν επέτρεπε να τη βιάσουν θα την καταδίκαζαν και πιθανώς να την πετροβολούσαν μέχρι θανάτου με την «κατηγορία» ότι έκανε έρωτα εκτός γάμου!...
Χιλιάδες άνθρωποι απ' όλο τον κόσμο κάνουν έκκληση, μέσω ενός ψηφίσματος που εστάλη στον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ, την ύπατη αρμοστή του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον θρησκευτικό ηγέτη της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν και τον υπουργό δικαιοσύνης του Ιράν.
Το ψήφισμα κυκλοφορεί στο ίντερνετ και «ζητεί την υπογραφή όλων μας. Η ηλεκτρονική διεύθυνση είναι http://www.petitiononline.com/Nazanin/petition.html

Ακολουθεί η δική μου η ψήφος…
Name Country
174199. Christos Athanasoulas Greece

Τι να πω;…ένα ποίημα μόνο:
το όνομά μου είναι άνθρωπος
«Έχω πολλούς πατέρες κι έχω πολλές μητέρες
Κι έχω πολλές αδερφές κι έχω πολλούς αδερφούς
Οι αδελφοί μου είναι μαύροι κι οι μητέρες μου κίτρινες
Κι οι πατέρες μου είναι κόκκινοι κι οι αδελφές μου ανοιχτόχρωμες.
Κι είμαι πάνω από δέκα χιλιάδων χρόνων
Και τ' όνομά μου είναι άνθρωπος
Και ζω απ' τον αέρα και ζω απ' το ψωμί
Και ζω απ' το φως και ζω απ' την αγάπη
Κι έχω δυο μάτια κι όλα μπορώ να τα δω
Κι έχω δυο αυτιά κι όλα μπορώ να τα καταλάβω.
Κι έχουμε έναν εχθρό, αυτός μας στερεί τη μέρα
Ζει απ' τη δική μας τη δουλειά
Και ζει απ' τη δύναμή μας/Κι έχει δυο μάτια και δεν θέλει να δει
Κι έχει δυο αφτιά, κι όμως δεν θέλει να καταλάβει.
Κι είναι πάνω από δέκα χιλιάδων χρόνων/Κι έχει πολλά ονόματα.
Και ξέρω, θα πολεμήσουμε/Και ξέρω, θα νικήσουμε/Και ξέρω, θα ζήσουμε
Και θ' αγαπηθούμε
Κι ο πλανήτης Γη /Σ' όλους μας θ' ανήκει
Κι ο καθένας θα έχει αυτό που χρειάζεται
Και δεν θα πάρει πια δέκα χιλιάδες χρόνια
Γιατί έφτασε η ώρα».

Οι στίχοι είναι του ομώνυμου τραγουδιού του γερμανικού ροκ συγκροτήματος «Ton, Steine, Scherben»