Μια βραδιά στο Δημαρχείο…ή με είπες πατέρα για να με βγάλεις κερατά;;;;

Ήταν μια εμπειρία που δε θα σας ευχόμουν να τη ζήσετε.

Ναι, την έζησα απόψε. Περιμένοντας έτσι για την Ιστορία να ψηφιστεί ο κανονισμός λειτουργίας του ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟΥ μας…

Μη σας αξιώσει ο Θεός, που έλεγαν οι γιαγιάδες…

Ειδικά αν είσαι άνθρωπος της δράσης και ακούς τους «εκπροσώπους» να μιλάνε για να μιλάνε.
Αναφέρομαι και σε όσα άκουσα στις συζητήσεις για τα θέματα που προηγήθηκαν του «δικού» μας…

Αρχικά -ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ- να πω ότι πηγαίνοντας να μπω από την πίσω πόρτα, έπεσα επάνω στο «καραφλό λαμόγιο» που σας έγραφα προ ημερών, ότι ετοιμάζεται μεθοδικά να ξαναφανεί ως πολιτικός βρικόλακας… Τι ήθελε εκεί σ’ αυτό το στενάκι πίσω από το Δημαρχείο, πριν αρχίσει η συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου;…

Αργότερα είδα ότι μιλούσε με το «σκυλάκι» του και κατάλαβα…

Επειδή η παρουσία του μου χάλαγε το τοπίο, έστριψα από το προηγούμενο στενάκι καθώς ανηφόριζα προς το Δημαρχείο… και τότε άλλη σύμπτωση:

έπεσα επάνω στο γιο της… ΜΚΟ… που ήθελε να … «προσφέρει»  κτίριο για τη στέγαση του ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟΥ και το αρνηθήκαμε…

Δηλαδή, έκανα μια ανάρτηση προχτές και ανέφερα "ΠΟΙΟΙ ΔΕ ΜΑΣ ΘΕΛΟΥΝ;…" και στη εν λόγω συνεδρίαση, οι «δε μας θέλουν» είχαν πιάσει τα στενά;

Σκέφτηκα ότι ίσως φταίει που διάβασα το απόγευμα για την «ενέδρα θανάτου», που είχαν στήσει στον δημοσιογράφο Κώστα Βαξεβάνη και είχα επηρεαστεί… γι’ αυτό τους αγνόησα κι ανέβηκα στο Δημαρχείο.

….
Όταν ήλθε η σειρά του θέματός μας, ο Δήμαρχος και ο Πρόεδρος του Δημ. Συμβουλίου με φώναξαν να μπω μέσα -από το μπαλκόνι που καθόμουν και κάπνιζα… (σκεπτόμενος «να πέσω τώρα ή μετά;…» με όσα άκουγα…)

Υπάκουσα, μπήκα, διάλεξα και κάθισα σε μια καρέκλα πίσω από την πλάτη ενός δημοτικού συμβούλου…

Εκεί άκουσα την εισήγηση του Δημάρχου… για το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ, που ψηφίστηκε ομόφωνα…

Αλλά βρε κυρ Δήμαρχε...
...είπα να τελειώνει η ιστορία με την αναφορά στο όνομά μου και το τήρησες πιστά στο αρχικό δελτίο τύπου, όπου όχι μόνο δεν αναφέρθηκες στο όνομά μου αλλά ανώνυμα και σε πληθυντικό αριθμό είπες τη φράση:

 «μια ιδέα συμπολιτών εκπαιδευτικών…» και το επικρότησα!

Θυμάσαι που με ρώτησες, μήπως θέλω να αναφέρεις το όνομά μου ή τέλος πάντων να χρησιμοποιήσεις  ενικό αριθμό…  «μια ιδέα συμπολίτη» και σου είπα: «ΟΧΙ, φτάνει πια!…»;

Τι την ήθελες βρε Δήμαρχε πάλι αυτή την αναφορά στην πατρότητα της ιδέας; Ήξερες ότι δεν τη θέλω, γιατί δε μ’ αρέσουν τα λιβάνια, πόσο μάλλον όταν με είπες πατέρα για να με βγάλεις κερατά;;;;

Δεν είσαι φίλος, Δήμαρχε. Οι φίλοι –όταν με κερατώνει η φίλη μου- θέλω να μου το λένε, πριν γεννήσει…

Τώρα δηλαδή  εγώ τι πρέπει να κάνω; Έχει εξέταση DNA γι’ αυτές τις γέννες;

ΕΠΙΜΥΘΙΟ: …στα σοβαρά, ΑΚΟΥ ΔΗΜΑΡΧΕ!

Είμαστε 45 και βάλε… εθελοντές στην πιο μαζική εθελοντική δράση που οργανώθηκε ποτέ στον Πύργο!

45 επιστήμονες στην υπηρεσία των παιδιών!…

Το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ γεννήθηκε από εμάς τους 45!!! Και από κανένα τσαρλατάνο!

Κι είναι τόσο δυνατό πια!…

Κι είναι πολύ αργά για να του κάνουν έκτρωση 2-3 αιρετοί νεροκουβαλητές του «καραφλού λαμόγιου».
Θα δουλέψουμε όσο πιο καλά μπορούμε. Μόνο ένα πράγμα να θυμάσαι, Δήμαρχε:

ΚΡΑΤΗΣΕ ΤΟΥΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ -αιρετούς και μη- ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΤΕΣ ΜΑΚΡΙΑ ΜΑΣ.

ΦΤΑΝΕΙ!

Γιατί όπως καταφέραμε και μαζευτήκαμε 
–αν και δεν το περιμένατε ποτέ- 
περίπου 50 σ’ αυτή τη δράση κοινωνικής αλληλεγγύης, 
έτσι –χωρίς πάλι να το περιμένετε- ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΕΣΑΣ!

Αυτό που μπορούν να δώσουν στα παιδιά οι δάσκαλοι, οι αρχόντοι δε μπορούν, ποτέ!!!!