Γιορτή και τούτη…
Γιορτή της αγάπης…
Επειδή οι σερνικοί της παρέας δεν θέλαμε να αντιμετωπίσουμε το αρνάκι ωσάν τον Αθανάσιο Διάκο (δεν θέλαμε να επιδοθούμε στο ανδρικό σπορ του Οβελία…) ούτε να ξυπνήσουμε Πασχαλιάτικα σαν να πηγαίνουμε για κυνήγι αγριογούρουνου… (δεν φτάνει το ξύπνημα τόσες μέρες μεροκαματιάρικες με ρολόγια κι άλλες …αφυπνιστικές ιδέες –πατενταρισμένες ή μη…)
…κι επειδή οι κυρίες της παρέας ενθουσιάστηκαν από την ιδέα μας κι είπαν κι αυτές να αφήσουν τον φούρνο του σπιτιού καθαρό –χρονιάρα μέρα… η κατάληξη ήταν το αμνοερίφιο να βρεθεί σε γνωστό «άμνοΑουσβιτς» της περιοχής…
Παρεδόθη από την προηγουμένη και παρελήφθη το μεσημέρι του Πάσχα. Κατά την παραλαβή υποκύψαμε στις αγωνιστικές διεκδικήσεις των μικρών και τα πήραμε μαζί μας.
Αφού παρκάραμε σε απόσταση ενός μεγαλοπρεπούς λιβαδιού (από το αμνοΑουσβιτς) γιατί είχαν ήδη μαζευτεί δεκάδες «σύν-τροφοι» για την παραλαβή των δικών τους, μπήκαμε -με τα μικρά πάντα- στον φούρνο…
Εκεί διασχίσαμε ένα διάδρομο
[όπου δεξιά και αριστερά κείτονταν σε λαμαρίνες διάφορες κιτρινοκαφέ μούμιες -πρώην αρνάκια άσπρα και παχιά της μάνας τους καμάρια…]
προσπαθώντας να αναγνωρίσουμε ο καθείς το οικείο του -κάτι σαν αναγνώριση θυμάτων από τους συγγενείς σε περιπτώσεις μαζικού ατυχήματος
Τα μικρά μόλις αντίκρισαν το θέαμα ήθελαν να ξεράσουν αλλά τα απείλησα μην τολμήσουν και το κάνουν στο …δικό μας ταψί!... οπότε έδειξαν την ανατροφή τους και με μια πολεμική κραυγή «ΜΠΛΙΑΑΑΞΞΞΞ», βγήκαν στον αέρα…
Πληρώσαμε «τέλη ψησίματος» το 20% της αξίας του σφαγιασθέντος, παραλάβαμε το απανθρακωμένο πτώμα και αποχωρήσαμε…
Ναι, καλά καταλάβατε, ρόλο νεκροφόρας ανατέθηκε στο δικό μου αυτοκίνητο, καθότι Γερμανικό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου