ας μεταγγίζουμε κουράγια...

Αυτό το Καλοκαίρι, έτυχε να με επισκεφτούν το καλό και το κακό μαζί και να μείνουν…
Η μάνα μου έπεσε κι έπαθε οστεοπορωτικό κάταγμα στη σπονδυλική στήλη κι από τότε είναι κατάκοιτη, μα η κόρη μου ξεκίνησε σπουδές στην ιατρική σχολή της Αθήνας…

Δεν μπόρεσα να πάω διακοπές αλλά πήγαν τα παιδιά μου και κάποιοι φίλοι μου…
Στα Σύβοτα, στους Παξούς, στη Σύρο, στα Κύθηρα, στην Πάρο, στη Σαμοθράκη και …κλασικά στην Ικαριά, πήγαν οι φίλοι μου…
Φρέσκαραν νου και ψυχή και το χάρηκα κι εγώ…
Φυσικά και δεν χάρηκα -νοερά- τα όσα έζησαν εκεί, αλλά χαίρομαι τη ζωή μαζί τους, όταν γυρίζουν με τη φρεσκάδα του ταξιδευτή…
Γιατί δεν ξέρω πόσο φαίνεται αλλά έχω μάθει να ζω με τους άλλους.
Με τους πόνους αλλά και με τις χαρές τους…
Δεν έχω «3 χιλιάδες τόσα» χαρίσματα αλλά έχω ένα «δύσκολο» χάρισμα.
Θεωρώ το να συμπονάς με τον άλλο ευκολάκι… Ενώ το δικό μου χάρισμα είναι να χαίρομαι και να πανηγυρίζω, να απολαμβάνω και να γεύομαι τις χαρές των άλλων.
Εκεί που ο φθόνος κι η ζήλια καραδοκεί να φαρμακώσει, είναι ομορφιά, να έχεις ένα χαμόγελο και μια λάμψη γι’ αυτό το κάτι που πέτυχε ο διπλανός σου…
Γιατί πώς να το κάνουμε; Εγώ είμαι από αυτούς που σημαδεύτηκαν από όνειρα…
«…και προσπαθώ να ζω αγκαλιά με το Χριστό, τον Καζαντζάκη και τον Καζαντζίδη, τον Μπουσκάλια, τον Κοέλιο και τον Νηλ, άντε και μερικούς συντρόφους… χωρίς αισχρά, κακά ή ανήθικα. Τα χέρια μου να είναι καθαρά...»

-«Μα -θα μου πεις- αν είναι καθαρά αλλά άδεια, τι να τα κάνεις;».
-Χμ… Σωστό! Γι’ αυτή την ομορφιά παλεύω στη ζωή μου: Να έχω χέρια καθαρά που να μην είναι άδεια!
Το κατάφερνα κάθε φορά που μάθαινα να μη αγαπάω πια ΜΟΝΟ τον εαυτό μου, ή ΜΟΝΟ τους δικούς μου, ή ΜΟΝΟ εκείνους που με αγαπούν.
…κάθε φορά που μάθαινα να ευτυχώ με το να θέλω τόσο να βοηθήσω τους άλλους να ζήσουν, ιδιαίτερα εκείνους που δεν παραδίνονται στη θλίψη αλλά που ποθούν να πετάξουν, ξανά!...

Πέρασαν οι εκλογές, που με τις κορώνες και τις φανφάρες έκαναν τη ζωή να μοιάζει σαπουνόφουσκα… κι είπα σήμερα να πούμε καμιά αλήθεια από εκείνες που αντέχουν στα χρόνια και που δεν τις ρημάζουν οι πολιτικές…
Ας ξαναπούμε λόγια καθαρά κι’ απλά... σαν του Χριστού, του Καζαντζάκη ή του Καζαντζίδη, του Μπουσκάλια, του Κοέλιο ή του Νηλ, λόγια των συντρόφων… για τον συνάνθρωπό μας...
Λέξεις στοργής για ένα κόσμο κατανόησης, αλληλεγγύης και συμπαράστασης...
Σκέψεις αγάπης…
…ας ξανάρθουμε στην πραγματικότητα. Οι καιροί είναι τέτοιοι που θέλουν πιο πολύ από ποτέ αξίες συνανθρωπιάς. Διαιρώντας το «έχει» μας, μπορούμε να ενώσουμε τα «είναι» μας και να σταθούμε όρθιοι, όσες καπιταλιστικές κρίσεις κι αν μας φέρουν τα τερτίπια των Κροίσων…
Να κάνουμε τη μέρα μας όμορφη μπορεί να μην είναι πάντα εύκολο, όμως ας μεταγγίζουμε κουράγια.
Το ‘παμε: «το να χαμογελάμε είναι το δεύτερο καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε με τα χείλη μας…» (…αν και -τώρα που το καλοσκέπτομαι- και το πρώτο και το πρώτο, δεν κοστίζει…)