Φτιάχνοντας μπάτσους στην άμμο...

Είναι Καλοκαιράκι κι ένας αστυνομικός κάνει βόλτες σε μια παραλία. Εκεί βλέπει ένα αγοράκι να παίζει μόνο του με την άμμο και το κουβαδάκι του. Κουβαλάει νερό απ’ τη θάλασσα, παίρνει άμμο και «κάτι άλλο» και φτιάχνει ανθρωπάκια. Ο αστυνομικός πλησιάζει τον μικρό σιγοσφυρίζοντας…

Ξέρετε οι αστυνομικοί στην Ελλάδα είναι φιλόμουσα άτομα… εν μέρει (γιατί ξέρουν μόνο 1-4 από τις 7 νότες). Κι οι φιλόμουσοι αστυνομικοί στην Ελλάδα χωρίζονται σε 4 κατηγορίες:
Στους μουσικά αρχάριους -αυτούς που ξέρουν μόνο μια νότα: την ΡΕ- συνήθως τέτοιοι είναι οι Ματατζήδες και οι Ζητάδες, που εκ του επαγγέλματος πρέπει να είναι γρήγοροι και προσφωνούν τον πολίτη βιαστικά και σκέτα: «ρε…»
Στους ελαφρά βελτιωμένους, που ανήκουν στη νέα γενιά των αστυνομικών που έμαθαν μια νότα παραπάνω (την ΣΙ) για να σου απευθύνονται: «ρε συ…»
Στους «μπασμένους», που αναλαμβάνουν κυρίως ανακριτικό έργο. Πρόκειται για μουσικά ανεβασμένα άτομα που ξέρουν 3 νότες: ΜΙ, ΛΑ, ΡΕ (!!!) και τις χρησιμοποιούν για να σου απευθύνονται: «Μίλα, ρε…»
Τέλος υπάρχει και μια τέταρτη κατηγορία αστυνομικών, που ξεχωρίζει για την πληρέστερη μουσική παιδεία της: Ξέρει 4 νότες: ΜΙ, ΛΑ, ΡΕ, ΣΙ (!!!) Είναι οι αστυνομικοί που μπήκαν στη σχολή μέσα από Πανελλήνιες Εξετάσεις και χρησιμοποιούν όοολες αυτές τις νότες όταν σου απευθύνονται «φιλικά»: «Μίλα, ρε συ…»

Σταματά λοιπόν ο αστυνομικός επάνω από τον μικρό και του λέει:
- Α! γεια σου ρε αγόραρε. Τι φτιάχνεις εδώ ρε σύ;
- Φτιάχνω μπάτσους, λέει το αγοράκι.
Ο αστυνομικός κορδώνεται.
- ΜΠΡΑΒΟ αγόρι μου! Και με τι τους φτιάχνεις;
- Με άμμο, νερό και σκ…, λέει το παιδί.
- Τι είπες ρε κωλόπαιδο, λέει ο... αστυνομικός εξοργισμένος. Λοιπόν κακομοίρη αύριο θα ξαναπεράσω από δω. Αν σε ξαναδώ να μου πεις ότι φτιάχνεις μπάτσους με σκ… θα σε λιώσω. Τ’ ακούς;
- Καλά, μη θυμώνεις λέει ο πιτσιρικάς. Θα δοκιμάσω…

Ο αστυνομικός έφυγε αλλά δεν μπορούσε να ξεχάσει τον μικρό… Το μίλησε στους συνάδελφους της βραδινής βάρδιας κι εξοργίστηκαν κι αυτοί (2-3 κρυφογέλασαν…)
Την άλλη μέρα λοιπόν -χωρίς να κοιμηθεί καλά καλά- ο αστυνομικός ξανάρχεται στο ίδιο σημείο. Πιστεύει ότι θα έχει τρομάξει τον πιτσιρικά και θα λείπει μα η έκπληξή του είναι μεγάλη όταν τον βλέπει στην παραλία να παίζει αμέριμνος με τον κουβά του. Πλάϊ του ο μικρός έχει βάλει στην άμμο ένα καλάμι και στη σχισμή του έχει περάσει ένα μικρό χαρτόνι, που γράφει: ΦΤΙΑΧΝΩ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΕΣ.
Τον πλησιάζει, σταματά επάνω του και τον ρωτά:
- Δε μου λες ρε, τι φτιάχνεις εδώ; για λέγε;…
- Δεν βλέπεις να διαβάσεις; Φτιάχνω πυροσβέστες, του λέει το παιδί.
- Α… Και με τι τους φτιάχνεις τους πυροσβέστες;
- Με άμμο και νερό, λέει το παιδί.
- Και γιατί δεν βάζεις και σκ….;
- Προσπάθησα, αλλά με σκ… μου βγαίνανε μπάτσοι, είπε ο μικρός κι έτρεξε και βούτηξε στη θάλασσα...
Ένα κείμενο, αφιερωμένο στους παλιούς μου μαθητές (αστυνομικούς σήμερα…) Κώστα και Τάσο, που αποφάσισαν να χωρίσουν οι δρόμοι μας… μετά τις δημοσιεύσεις μου, στα γεγονότα του Δεκέμβρη, που ακολούθησαν την δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου…
…για να τους ξαναπώ (με χιούμορ -με ακραίο χιούμορ, βέβαια…) -χαμογελώντας πικρά και πάλι- ότι ο καθένας μας έχει υποχρέωση να καταγγέλλει πρώτος όσα συμβαίνουν στον κλάδο του -όποιος κι αν είναι ο κλάδος του- γιατί αυτός τα ζει καθημερινά και τα γνωρίζει σε βάθος… (ας το κάνει -έστω- με τον πιο ανώδυνο γι’ αυτόν τρόπο…) και να μην καταφεύγει σε υπερασπιστικές υστερίες, που δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το να ρίχνουν αλάτι σε μουχλιασμένες τροφές…
Εγώ θα μείνω φίλος μ’ αυτούς τους 2-3 της νυχτερινής βάρδιας, που χαμογέλασαν…