Συγνώμη Ζωίτσα μου...

...σου γράφω μετά από καιρό κι ελπίζω να μην σ’ έχω χάσει οριστικά.
Πρέπει να παραδεχτώ ότι έπεσα χαμηλά Ζωίτσα μου.
Λησμόνησα τα κάλλη σου, γιατί με ξελόγιασαν κάτι καινούργιες συσκευές, καναπέδες, τρέντυ ρούχα, καινούργια αυτοκίνητα παντού…και με μπλέξανε με δάνεια… Έτσι με πήρε η κάτω βόλτα.
Εδώ και καιρό λοιπόν δεν περνάω καλά ρε Ζωίτσα: δουλέυω όλο και περισσότερο κι όλο χρεωμένος είμαι.
Κατάλαβα πως μόνο μία σ’ έχω τελικά. Σαν τη μάνα μου ένα πράμα, γι’ αυτό είπα να σου γράψω μπας και ξαλαφρώσω και με συγχωρέσεις…
Να βγω με άλλη; Ζήλεψες ρε Ζωίτσα; Που να ‘ξερες… Που να βγω; Θυμάσαι στα ντουζένια μας, που βγαίναμε απ’ τα καφενεία και μπαίναμε στα ταβερνεία; Κι ύστερα στα μπαρ για «οινοπνεύματα που ξύπναγαν τα πνεύματα»;... Ε τώρα αν πάω, μπαίνω και βγαίνω κουμπωμένος, γιατί η τσέπη είναι τρύπια από καιρό... (Που ‘ναι τα φράγκα οέο;). Αχ, αν σε είχα φροντίσει θα μου την έραβες…
Γιατί ο μισθός μου είναι σαν τον καλοκαιρινό καύσωνα, που σκάει μία φορά το μήνα και κρατάει κάτι μέρες;
Η ακρίβεια, η άσχημη…
Λένε ότι φταίει η ακρίβεια, η άσχημη... Μα τι ασχημογκόμενα είναι αυτή;
Αυτή λένε φτιάχνεται όταν σηκώνεται η τιμή του πετρελαίου... Μα εγώ έμαθα ρε Ζωή, ότι ενώ οι ΗΠΑ αγοράζουνε το βαρέλι σε δολάρια, η Ευρώπη αγοράζει σε μπρέντ, κι έτσι όταν αυξάνει η τιμή του βαρελιού σε δολάρια, οι Ευρωπαίοι απλά προσαρμόζουν τη τιμή του ευρώ έναντι του δολαρίου κι ούτε γάτα ούτε ζημιά. Παραμύθια μας πουλάνε ρε γαμώτο;
Άλλοι λένε ότι η ακρίβεια, η άσχημη, φτιάχνεται μόνο με τους διάφορους μεσάζοντες που νταραβερίζεται… αυτοί κερδοσκοπούν κι έτσι η τιμή σηκώνεται….
Άλλοι ότι φτιάχνεται με τους μεγαλοκαρχαρίες, που επειδή πέφτει η τιμή του δολαρίου, «προσφεύγουν στην υλική αξία», δηλαδή αντί για χρήμα αγοράζουν και συσσωρεύουν εμπορεύματα κι έτσι μειώνεται η προσφορά και πάλι …σηκώνεται η τιμή.
Νόμοι, λέει, της Αγοράς. Εγώ Ζωίτσα μου λέω «τα σηκώματα της τιμής φτιάχνουν την ακρίβεια την άσχημη».
Κάπου εκεί μπαίνουνε και τα καρτέλ που τα κάνουνε πλακάκια μεταξύ τους και να σηκώματα η τιμή… κι ‘γω Ζωίτσα μου έχω πεσίματα, σαν πρωτάρης πιτσιρικάς με το φόβο του πρώτου σεξ...
Αλλά σοβαρά ρε συ Ζωή, εγώ γιατί ψυλλιάζομαι ότι το κόλπο είναι αλλού;

Η Αγορά και η διαπλοκή είναι ένας απ’ τους λάκκους που ‘χει η φάβα. Δεν λέω, να τον βρούμε και να τον ξεμπροστιάσουμε, αλλά γιατί στη τελική εγώ να πρέπει να δεχτώ πως το μόνο φαΐ που πρέπει να τρώγω είναι αυτή η κωλοφάβα;
Ξέρεις εγώ που κατέληξα; ο μεγαλύτερος «λάκκος» ήταν και είναι πάντα η ίδια η Αγορά κι άστους να λένε, γιατί όλα έχουν γίνει εμπορεύματα, ρε Ζωίτσα μου…
Και σε ρωτάω: Γιατί είναι κακό το να «πουλάει» το όργανό της η Λόλα με το κόκκινο φωτάκι στο σπιτάκι της και δεν είναι κακό που «πουλάει» το κορμί του ο Μητσάρας ο οικοδόμος, στο γιαπί της κατασκευαστικής που δουλεύει;…
Είδες, που λένε καλό το να πουλάμε την εργασία μας, που κατάντησε κι αυτή εμπόρευμα και μάλιστα είναι το μόνο που η τιμή του όλο πέφτει… Τουλάχιστον ας είχε κι αυτή σηκώματα όπως της Λόλας…
Κι ύστερα τι σόι κοινωνικές σχέσεις είν’ αυτές που έχουμε, βρε Ζωίτσα μου, όταν όσα παράγουμε σε συνεργασία εγώ, εσύ, ο Μήτσος ο απέναντι και οι άλλοι κάθε μέρα στη δουλειά, αντί να τα μοιραζόμαστε και να τα χαιρόμαστε όλοι μαζί, αυτά να πρέπει να φύγουν από εμάς που τα φτιάξαμε, να (υπέρ)τιμολογηθούν, να πάνε σε ράφια και βιτρίνες και μετά να πρέπει να ξαναξεσκιστούμε στη δουλειά για να τα... αγοράσουμε;
Και μάλιστα στις σημερινές τρέχα-γύρευε τιμές, που καθορίζονται από κάτι νόμους τους οποίους ναι μεν γνωρίζουν οι δήθεν «ειδικοί», αλλά έχουν πια ξεφύγει από τον έλεγχο όλων;
…και θάβουνε τόνους αδιάθετα ροδάκινα στις χωματερές, μη και αυξηθεί η προσφορά και πέσουν οι τιμές, την ώρα που άλλοι λυσσάνε της πείνας…
…και πληρώνουμε τα κέρατά μας στα νοίκια, την ώρα που άλλοι είναι άστεγοι, ενώ τόσα σπίτια είναι άδεια...
…και δεν μπορώ να πάω διακοπές, ενώ τα δωμάτια των ξενοδοχείων θα μείνουν άδεια τα μισά…
Παράνοια σου λέω... Άσχημος και τρελαμένος γκόμενος κι αυτός ο Καπιταλισμός, Ζωίτσα μου…
Άσε που μου τη δίνει να με λένε συνέχεια «καταναλωτή», όχι γιατί δεν είμαι αναγκασμένος να είμαι τέτοιος, αλλά γιατί εμένα τη ζωή μου την ορίζει πρωτίστως το ξυπνητήρι κι οι διαταγές του αφεντικού και όχι η «αγοραστική μου δύναμη», που στο φινάλε είναι πολύ διαφορετική απ’ του αφεντικού μου, που τρώει με 5-6 μασέλες.
Ζωίτσα μου, την είδα τη λύση: να φτιάξουμε κι εδώ, όπως σε όλες τις χώρες του κόσμου, κινήσεις καταναλωτών… να δεις που άρχισα να ψυχανεμίζομαι ότι αν τη ψάχνεις, θέλεις, και κινείσαι μαζί με άλλους, αυτά που σήμερα ακούγονται κουλά μπορείς να τα κάνεις αύριο πραγματικότητα… και στοίχημα ό,τι θες.
Ουφ, τα 'πα και ξαλάφρωσα ρε Ζωίτσα. Μπας και μπορέσω να σου κάνω και σένα μετά από τόσο καιρό ένα τραπέζι, ακριβή μου Ζωή, μπας και σε ξαναπάρω, αν όχι στην αγκαλιά μου, τουλάχιστον στα χέρια μου…Μπας και πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου!
Και πάλι δικός σου…
(ακολουθεί υπογραφή δυσανάγνωστη)

(ΥΓ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟ ΦΙΛΟ ΜΑΝΟ ΑΠ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗ ΓΙΑ ΤΟ MAIL)