Αξιώθηκα να το ζήσω και τούτο: η Ελληνική Σοσιαλδημοκρατία (λέγε με παλαιοΠα Σοκο) είναι τόσο γερασμένη πια, που οι ασθένειές της έχουν κλασσικά γεροντικά συμπτώματα. Κι οι αντιδράσεις του γέρου, όπως και οι αρρώστιες του, είναι σαν αυτές του μικρού παιδιού.
Σαν «την μικρή Μαρία που κάθεται και κλαίει γιατί δεν την παίζουν (δηλ. δεν την ψήφισαν) οι φιλενάδες της»…
Και γιατί κλαίει;
Γιατί -λέει- ξαφνικά (;) ανακάλυψε την Αμερική!
Δηλαδή ότι ήταν «σικέ το παιχνίδι», που γέρασε παίζοντάς το και ο ίδιος!
Μα το ίδιο ακριβώς «παιχνίδι» δεν έβγαλε κάποτε νικητή, αυτόν ή τους «δικούς» του;
Το ίδιο «σικέ παιχνίδι» που παίζεται χρόνια τώρα στις απείρου κάλλους
(=εξαιρετικής δημοκρατικότητας) εσωτερικές διεργασίες των αστικών κομμάτων;...
Και γιατί κλαίει τώρα, μετεκλογικά; Γιατί τώρα, το «κύμα», λειτουργώντας με πανομοιότυπο με το παρελθόν τρόπο τον ξέρασε… στα βράχια.
Και τώρα «πέφτει απ’ τα σύννεφα», οδυρόμενος… αλί και τρεις αλί!
Για την περίπτωση νομίζω ότι ο Αίσωπος έχει πει το καλύτερο: «όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια»
-Ανέκαθεν αντιπαθούσα τις αλεπούδες (παιδικές φοβίες…) σας το έχω ξαναπεί.
Και το χειρότερο όλων είναι ότι «οδυρόμενος», αγιάζεις το «σύστημα», αφού το καταγγέλλεις σαν τέτοιο, μια και μόνη φορά…αυτή, της πτώσης σου!
Μα θα μου πείτε είναι πάντα όλα προβλέψιμα;
Μερικές φορές σκέφτομαι πως αυτά, που συμβαίνουν γύρω μου όφειλα να τα έχω προβλέψει άλλοτε αμφισβητώ και την οφειλή και την δυνατότητα πρόβλεψης.
Άλλες φορές πάλι, ξαφνιάζομαι, εκπλήσσομαι, και αναρωτιέμαι αν η ποσότητα έκπληξης που ΕΓΩ προσμετρώ στα γεγονότα σχετίζεται με την μικρή πιθανότητα που ΕΓΩ τα είχα εφοδιάσει ή με τον ανεπαρκή δειγματικό ΜΟΥ χώρο.
Και στις δυο περιπτώσεις δεν νομίζω πάντως να φταίνε τα σύννεφα…
«Έπεσες από τα σύννεφα, ε;» μας ρωτούν άλλοτε με συμπόνια (οι φίλοι)
κι άλλοτε με εμφανή ικανοποίηση (οι «φίλοι»).
Πως ακριβώς πέφτει κάποιος από ένα σύννεφο;
Πέφτει μόνος του ή τον σπρώχνει κάποιος άλλος;
Και πως κρατάς ισορροπία εκεί ψηλά;
Πρέπει να κινείσαι διαρκώς όπως πάνω σε ένα ποδήλατο, ας πούμε;
Ένοιωθες ότι είσαι πάνω σε σύννεφο ή πίστευες ότι πετάς με μαγικό χαλί;
Και πως ανέβηκες; Πότε και γιατί;
Το σύννεφο είναι κάτι σαν το καλάμι;
Ό,τι σε ανεβάζει στα σύννεφα σε γκρεμίζει και γελώντας. Το ξέχασες αυτό ή δεν το έμαθες ποτέ;
Αν το ανακαλύψεις, όταν ήδη είσαι σε τροχιά πτώσης, είναι κακιά η ώρα (αργά πια) για να τα βάλεις με το σύννεφο…
ας απολαύσεις τουλάχιστον το ταξίδι -γιατί και η πτώση είναι ταξίδι…- κι ας προσέξεις τη διαδρομή, να τη θυμάσαι την άλλη φορά μπας και βρεις το δρόμο της επιστροφής στο κομματικό σου σύννεφο…
-Μα, θα αναρωτιέσαι, πως γίνεται και κάποιοι άλλοι άνθρωποι δεν πέφτουν;
-Γι’ αυτούς κάθε ενδεχόμενο είναι αναμενόμενο. Έτσι -ζώντας πάντοτε σφιχτά- έχουν την ψευδαίσθηση ότι ελέγχουν τα πάντα και -νομίζουν- ότι δεν θα πέσουν ποτέ απ’ το σύννεφο. (φορούν πάντα αλεξίπτωτο και δεν ξέρουν τι… χάνουν απ’ την «ελεύθερη περήφανη πτώση»!)
Άλλοι πέφτουν ήδη πίσω σου αλλά με τη ψευδαίσθηση της ομαλής προσγείωσης… Αφού υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να μην ανοίξει το αλεξίπτωτο… (Αναμενόμενο μετά από πολύ εντατική χρήση!)
Οπότε τα μεταξωτά αλεξίπτωτα θέλουν και γερούς κώλους…
Αφορμή όσα συμβαίνουν γύρω μας τις τελευταίες μέρες.
Αφιερωμένο σ’ εμάς που παλεύουμε να κρατάμε το βήμα μας στη γη μας χωρίς να ονειρευόμαστε εξουσιαστικές αναρριχήσεις…)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου