Μην κλαις Αλίκη

Ένας χτεσινός αγώνας σχολικού μπάσκετ
(και μια ήττα… εκεί κολλάει και η παρηγοριά στην Αλίκη…)
ήλθε να με απαλλάξει από το εθνικό- θρησκευτικό πλάνταγμα,
που καθώς καταλάβατε, κυρίεψε κι εμένα αυτές τις μέρες του οδυρμού και του κλαυθμώνος.
Κι έτσι δειλά δειλά και μουδιασμένα είπα να επιχειρήσω να σας ξαναγράψω, πριν με διαγράψετε εντελώς.

Πάνε μέρες τώρα που προσπαθώ να γράψω κάτι κακό για τον Χριστόδουλο αλλά δεν βρίσκω τίποτα.

Ψάχνω τις μέρες της δικτατορίας και τη στάση του απέναντι ή πλάι στους τυράννους αλλά δεν βρίσκω τίποτε που να έχει κάνει,
γιατί -άλλωστε το είχε πει- μπορεί να ήταν γραμματέας της ιεράς συνόδου τότε
αλλά δεν μάθαινε τα γεγονότα γιατί …διάβαζε.

Προσπαθώ να θυμηθώ κάποιες νυχτερινές τηλεοπτικές μονομαχίες του
με τον Παμακάριστο Τρίτση για την αμύθητης αξίας εκκλησιαστική περιουσία
αλλά έχουν ξεθωριάσει στο βάθος του μυαλού μου…

Μα γενικά η παρουσία του και η δράση του στην εθνική, θρησκευτική, πολιτική σκηνή τα τελευταία χρόνια, μου έκαναν τόσο μα τόσο καλό!!!
…αφού με βοήθησαν να καταλάβω γιατί αυτός ο τόπος έχει πάθει τόσα στραπάτσα.

Σκέπτομαι ότι σίγουρα αυτές τις μέρες θα χάθηκε στον Ταΰγετο του Παραδείσου
-και πάλι-
ο Λιαντίνης, αν του πήγαν εκεί τον «καινούριο».
Ακόμη ακούω την ηχογραφημένη διδασκαλία του στο Πανεπιστήμιο τη μέρα της εκλογής Χριστόδουλου…
(Για την ακρίβεια ήταν μια παρένθεση στη διδασκαλία του…)

Ο Λιαντίνης έλεγε για το
πόσο κακό και επικίνδυνο είναι για τον τόπο, να βρίσκεται σε κορυφαίο αξίωμα κάποιος που μπερδεύει την θρησκευτικότητα με την ιδιαίτερα λεπτή τέχνη της πολιτικής
(την οποία ασφαλώς δεν κατέχει αλλά και αν την κατέχει δεν δικαιούται να την ασκεί υπό το πέπλο ή το ράσο…)

Κι ο Λιαντίνης ήταν αητός καθώς έλεγε κι ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου της Αθήνας, τότε που κρέμονταν από τα παράθυρα οι φοιτητές για να τον ακούσουν κάνοντας κοπάνα από τα άλλα τους μαθήματα…

Ε και;… Κι η Αλίκη ήταν αητός αλλά το ματς χάθηκε…
Γιατί δεν αρκεί ένας κούκος να φέρει την Άνοιξη ακόμη κι αν έχει έναν αητό μαζί του…

Έναν αητό σαν τον Λιαντίνη ή έναν απλό αητό ή έναν δικέφαλο αητό, όπως οι επίδοξοι κάτοικοι των Ιμίων… που μάτωσαν προχτές την Αττική Γη, με το αίμα άλλων.

Τα εθνικά στραπάτσα και ο εθνικός ξεπεσμός που σας έλεγα… Πως άλλαξαν οι καιροί…
Κάποτε τα κουτσαβάκια, λίγο σκοτάδι να ‘χανε και τον τράβαγαν τον σουγιά.
Οι σημερινοί ψευτονταήδες των «Εθνικών Μετώπων» και των « χρυσών αυγών», χρειάζονται και 5-6 διμοιρίες ματ -για «τεχνική υποστήριξη»- για να σφάξουν κανένα παλικαράκι στο δρόμο…

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΩ ΟΛΑ ΑΥΤΑ… Θα περίμενε κανείς έστω μια κοινή απόφαση Νομάρχη, Δημάρχου και Δ/ντή δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, για να κηρυχθεί τετραήμερο τοπικό μαθητικό πένθος για τον χαμένο αγώνα μπάσκετ των παιδιών μας από τις ακατονόμαστες πατρινές, αφού οι μαθητές μας έχουν βυθιστεί στη θλίψη. Κρίμα…

Ούτε οι Πυργιώτες emo μαθητές δεν κλαίνε πια… Φαίνεται ότι τα έδωσαν όλα μπροστά στις τηλεοράσεις τις προηγούμενες ημέρες.

Μην κλαις Αλίκη, η άνοιξη θα ‘ρθει κι εφέτος…