Χτυπάει το τηλέφωνο. Η Ελληνίδα μάνα το σηκώνει κι ακολουθεί ο εξής διάλογος.
Ελληνίδα Μάνα: Ναι;
Κόρη: Γεια σου Μαμά. Μπορείς να μου κρατήσεις τα παιδιά απόψε;
Ελληνίδα Μάνα: Θα βγεις;
Κόρη: Ναι.
Ελληνίδα Μάνα: Με ποιον;
Κόρη: Μ'ένα φίλο.
Ελληνίδα Μάνα: Ειλικρινά δε μπορώ να καταλάβω γιατί άφησες τον άντρα σου. Τόσο καλό παιδί!
Κόρη: Δεν τον άφησα εγώ, ΑΥΤΟΣ με άφησε!
Ελληνίδα Μάνα: Τον άφησες να σ’ αφήσει, και τώρα βγαίνεις έξω με τον καθένα.
Κόρη: Δε βγαίνω με τον καθένα. Μπορώ να σου φέρω τα παιδιά;
Ελληνίδα Μάνα: Εγώ δε σ’ αφησα ποτέ για να βγω έξω με κανέναν άλλο παρά με τον πατέρα σου.
Κόρη: Ναι, αλλά έκανες ένα σωρό πράγματα που δεν τα κάνω εγώ.
Ελληνίδα Μάνα: Τώρα τι υπονοείς;
Κόρη: Τίποτα. Θέλω απλά να μου πεις αν μπορείς να κρατήσεις τα παιδιά απόψε.
Ελληνίδα Μάνα: Θα περάσεις τη νύχτα μαζί του; Τι θα πει ο άντρας σου άμα το μάθει;
Κόρη: Ο ΠΡΩΗΝ άντρας μου εννοείς! Δε νομίζω πως θα τον νοιάξει... Από τότε που έφυγε από το σπίτι, αμφιβάλλω αν κοιμήθηκε ποτέ μόνος!
Ελληνίδα Μάνα: Άρα λοιπόν θα κοιμηθείς στο σπίτι αυτουνού του χαμένου;
Κόρη: Δεν είναι χαμένος.
Ελληνίδα Μάνα: Όποιος άντρας βγαίνει με μια χωρισμένη με παιδιά είναι χαμένος και παράσιτο.
Κόρη: Κοίτα, δε θα το συζητήσω... Να τα φέρω τα παιδιά από κει ή όχι;
Ελληνίδα Μάνα: Κακομοίρα παιδάκια μου με τέτοια μάνα...
Κόρη: Τι εννοείς με ΤΕΤΟΙΑ μάνα;;;
Ελληνίδα Μάνα: Χωρίς σταθερότητα... Εμ, γι’ αυτό έφυγε ο άντρας σου...
Κόρη: Μα ακούς τι λες; Είσαι απαράδεκτη! Δε ντρέπεσαι!
Ελληνίδα Μάνα: Μη μου φωνάζεις εμένα! Πάω στοίχημα ότι κι αυτουνού του χαμένου έτσι του φωνάζεις!
Κόρη: Μπα, τώρα ανησυχείς για τον χαμένο;
Ελληνίδα Μάνα: Ααα, βλέπεις που το παραδέχεσαι πως είναι χαμένος; Το ήξερα εγώ!
Κόρη: Μαμά κλείνω.
Ελληνίδα Μάνα: Κάτσε παιδί μου! Μη κλείνεις! Τι ώρα θα μου φέρεις τα παιδιά;
Κόρη: Ούτε θα σου τα φέρω, ούτε θα βγω έτσι που μ’ έσκασες!
Ελληνίδα Μάνα: Μα βρε παιδάκι μου, άμα δε βγαίνεις ποτέ έξω, πώς θα γνωρίσεις κανένα καλό παιδί;
(!!!!!!!!)
Φυσικά και ο διάλογος είναι φανταστικός. Φυσικά και θυμίζει κάτι πολύ οικείο σ’ αρκετούς. Φυσικά και στην πορεία του κάπου θα νοιώσατε την πίεσή σας να ανεβαίνει.
Είναι ένα τρομακτικά απλό δείγμα των παρενεργειών ενός διαζυγίου, της διοχέτευσης των αποβλήτων ενός γάμου… Ένα μικρό γαϊτανάκι σχετικών ιδεοληψιών… Το πως μπορεί κανείς να ξαναβρεί την ψυχική του ισορροπία για να συντροφεύσει το μεγάλωμα των παιδιών, το διαρκές ζητούμενο…
(Αφιερωμένο στη φίλη μου Ντίνα και στις αγγελουδίνες της)
7 σχόλια:
Απολαυστικος ο διαλογος...μονο που στην πραγματικότητα πεφτουν και καποια μπινελικια!!!!
Επ' αυτού πριν από λίγους μήνες είχα κάνει μία μελέτη για τα διαζύγια, όπου και σε παραπέμπω. Ο διάλογος είναι μνημειώδους αξίας με τη ζωντάνια και τη φυσικότητά του.
συγχαρητήρια για τη δουλειά σου (την "είδα"- μένει να την μελετήσω οτ-αν βρω λίγο κουράγιο///το κοντεύω :)
Γιατί όπως λέω και πιο πάνω το διαρκές και τελικό ζητούμενο είναι:
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ-ΒΑΛΙΤΣΑ...
πιστεύω να με εννοείς
Με μια γρήγορη ματιά στην εργασία σου είδα αυτά:
"Στο διαζύγιο οφείλεται το 63% των αυτοκτονιών εφήβων,
το 71% των εγκύων εφήβων,
το 90% όλων των αστέγων παιδιών και παιδιών που έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια τους,
το 70% των ανηλίκων στα κρατικά αναμορφωτήρια,
το 85% όλων των παιδιών με συμπεριφορικές διαταραχές.
Επιπρόσθετα το 80% των βιαστών, που κίνητρο της τέλεση του εγκλήματος ήταν ο θυμός ενάντια στην κοινωνία,
το 71% των μαθητών που εγκαταλείπουν το Γυμνάσιο,
το 75% όλων των εφήβων στα Κέντρα Απεξάρτησης,
το 85% όλων των εγκλείστων εφήβων στις φυλακές".
Μιλάς για την Ελληνική Κοινωνία; (γι' αυτά ακριβώς τα ποσοστά εννοώ)
Στην ελληνική κοινωνία, δυστυχώς, δεν έχουμε στοιχεία και επαρκείς μελέτες. Η εικόνα μας είναι πλήρως σκοτεινή, αφού και τα προβλήματα σπάνια καταγγέλονται. Τα νου΄μερα (όωπς δηλώνω και σε υποσημείωση) είναι από αμερικάνικες έρευνες. Μπορούμε να θέσουμε μερικά στοιχεία -αν και το φαινόμενο ακόμα είναι νέο στην Ελλάδα και δεν έχει τη διαχρονικότητα και άρα τη δυνατότητα κοινωνιολογικά να ερευνηθεί επαρκώς (σκέψου ότι συνολικά οι μελέτες αυτές είναι μονοψήφιος αριθμός, προς τιμή μου)- μέσα από μία αναλογία.
Προσωπικά θα μείωνα εμπειρικά και σχεδόν αυθαίρετα τα νούμερα σε κάτι πάνω από το μισό. Την αναλογία την βρίσκω στην αύξηση των εδώ εγκλημάτων σε σύγκριση με των αμερικανικών. Θυμίσου όμως ότι οδεύουμε με αργά ακόα βήματα προς τα εκεί.
Να με φτύσω!Φτου.φτου μου!!!!
Ευτυχώς δεν είχα απόβλητα γάμου και δεν ανήκω στην λίστα(όχι του Σιντλερ)του δείμου του πολίτη...
Πάντως το κειμενάκι πολύ....Ελληνικό!
Σ'ευχαριστώ πολύ κι από εδω για τα χρόνια πολλά.
Να είσαι πάντα γερός και δυνατός!
Δημοσίευση σχολίου