Eνθουσιάσου ρε άνθρωπε....

Ωρες-ώρες, νοιώθω πως θα μπορούσα για πάντα να τρέχω στην ακρογιαλιά σου…
Να πλατσουρίζω στο γιαλό σου…
Να τρέχω ξυπόλυτος με τα μάτια μου δεμένα... σαν κόντρα με πειραγμένες μηχανές, περασμένα μεσάνυχτα σε παραλιακή λεωφόρο…
Να σκοντάφτω στους λόφους σου, να πέφτω και να σηκώνομαι…
Πάντα λαχανιασμένος, ιδρωμένος, δακρυσμένος… υγρός,
σαν αγώνας στους δρόμους κάποιου κόκκινου Μάη…
σαν το πουκάμισό σου το κόκκινο…
σαν τα χείλη σου…
Κόκκινο σαν ανατολή το φόντο της ζωής μου.

[ξέρεις , βαρέθηκα τα πορτοκαλί ηλιοβασιλέματα… θαρρώ πως στο χα πει, ότι θα το νοιώσω]

Και να σε βρίσκω πάντα όπου και να είσαι… κλειδωμένη, φυλαγμένη, τρομαγμένη, ωραία κοιμωμένη, καρτερικά ναρκωμένη, σε μια αιώνια προσμονή… σε μικρά ξενοδοχεία του νότου ή με λουλουδένια ρόμπα να μαγειρεύεις, στα μικρά δυαράκια των βρώμικων δρόμων που έστηνες φωλιές… γιατί έλεγες ότι θα ‘ρθω εξαντλημένος και νηστικός…

Να με τραβά το κάλεσμά σου, σαν η φωνή σου να χαράζει κάθε φορά ένα κατηφορικό σοκάκι προς την αγκάλη σου…
Οπως οι αλκοολούντες ποιητές που αντιστέκονται σε υπόγεια μεσημεριανά μαγαζιά με θαμώνες μεθυσμένους εραστές, αγκαλιά με λαβωμένους ονειροπόλους…

Να λουφάζω στις παλάμες σου, που λύγισαν για να σώσουν
μια χούφτα νερό
ή μια χούφτα θαλπωρή
ή μια χούφτα άμμο…
...από εκείνη τη χρυσή άμμο των ονείρων και των παραμυθιών σου…
των ψεύτικων και των αληθινών υποσχέσεων,
των αγνών και των βρώμικων πόθων…

Με ρωτούσες, -θυμάσαι;- αν ήμασταν σε μια άλλη εποχή, αν θα ήθελα να συναντιόμασταν σε φωτεινά λευκά σοκάκια στο Αιγαίο, εκεί γύρω στο δεκατιανό ή λίγο αργότερα από τη μεσημεριανή σιέστα…
ή αν θα διάλεγα να ζούμε κρυφά...
κι ενώ σε κοίταζα ταξιδιάρης ακροατής, μου έλεγες:
"Ενθουσιάσου ρε άνθρωπε"...

Κι ύστερα θυμάμαι… έφευγα…
Η βελόνα στο κόκκινο για να σε συναντήσω… Κι η βελόνα στο κόκκινο για να απομακρυνθώ… μέσα από χιλιάδες καλέσματα, δαιμονισμένων αγγέλων…
Γιατί δεν μπορούσα να χάνομαι έτσι μέσα σου, όπως ανοιγόσουν ανοιξιάτικο βάραθρο στον κάμπο των ονείρων. Εκεί από όπου σε ακούω κάθε φορά να μου ξαναλές… ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΟΥ, ΡΕ ΑΝΘΡΩΠΕ»