Τα χρόνια των ονείρων...

...στις παραλίες της Μαγνησίας, δίχως ρολόι και κινητό, με όλες τις ώρες να προσφέρονται εναλλακτικά για κάθε τι (π.χ. ύπνος βραδινός 3-11 και απογευματινός 7-9)…

...15 ημέρες χωρίς «φως, νερό, τηλέφωνο» στ’ ακρογιάλι του Αη Νικόλα στη Φολέγανδρο, τρώγοντας φρέσκα ψάρια απ’ τους ψαράδες αλλά και κονσέρβες κι όσα έφτιαχνε το μοναδικό φαγάδικο στ’ άλλο ακρογιάλι («της αγκάλης»), που το βρίσκαμε περπατώντας 20 λεπτά στα βουνά…

...αλκυονίδες μέρες στο Γαλαξίδι, στο θρόνο του αυτοκράτορα στη Μονεμβασιά, στην εκκλησιά του Παπαδιαμάντη στη Σίφνο, με το Γκμοχ στα σπήλαια του Δυρού, με τον Κοεμτζή στο Μοναστηράκι, σε πάρτυ σε παιδική χαρά εκεί πλάι στον Πύργο το Λευκό στη Σαλονίκη, διαβάζοντας ποίηση σε απορριμματοφόρο στις 40 εκκλησιές, στη Μύκονο πρωτομαγιά (για ν’ αποφύγω την άλλη, την «εργατική» των χωριστών γιορτασμών), πρωτοχρονιά στο τραίνο για Γιουγκοσλαβία, Αύγουστο στη Λευκάδα…Κεφαλονιά…Ζάκυνθο, στην Ελαφόνησο, στην Αμοργό, στη Νάξο και πάντα στης Παναγιάς το πανηγύρι στο Λεβίδι…

...στην Αθήνα, που σπούδαζα Πολιτικές Επιστήμες, Κοινωνιολογία και Οικονομία στο Πάντειο, με το Βέλτσο, τον Καράγιωργα και το Φίλια…

...φαντάρος στην Κω, με τα φτηνά (αφορολόγητα) ποτά, αγκαλιά με Ντοστογιέφσκι, Τολστόϊ, Χεμινγουαίη και…Μπουκόφσκι, εθελοντής αιμοδότης, ανθοκόμος και ελαιοχρωματιστής (έτσι «λούφαρα» απ’ τα όπλα…) να εισπράττω (ως «κόκκινος»…) το μίσος του Διοικητή μου, ισοδύναμο με το μίσος που είχε για τους Τούρκους απέναντι…

... κι ύστερα άλλαξα την μεγαλούπολη για τη χώρα των Ηλείων…

...στην «έδρα» (Τ.Ε. Λύκειο Πύργου) να διδάξω, αγχωμένος, φοβισμένος και «τραυλός» από το μεγαλείο της πράξης… με 25 ζευγάρια παιδικά μάτια απέναντι… και στις διπλανές αίθουσες την διδακτική μεγαλοσύνη του Ανδρέα Δόξα, του Κώστα Λάμπρου και του Κώστα Λιατσή…

...στην «άλλη έδρα», στην πρώτη δίκη Τριμελούς (ανθρωποκτονία από αμέλεια…) με το δεξί να γράφω και με το αριστερό να σκεπάζω τα μάτια για να κρύβω τα δάκρυα…

Κι ύστερα ξαναγύρισα στη ζωή, γιατί αξιώθηκα κι έζησα Πάσχα στην Ικαρία, εκεί που χόρευαν το «Χριστός Ανέστη» ζεϊμπέκικο κι έλιωνε η ψυχή μου από τον ερωτισμό του «Ικαριώτικου»…

Κι ύστερα έμαθα ότι και τα χρόνια που έρχονται κι αυτά έρχονται πετώντας...
κι αυτά είναι "χρόνια των ονείρων"…
κι αυτά φέρνουν τα πιο όμορφα, που δεν ζήσαμε ακόμη…
και θέλω να είμαι παρών!...

Μη λείψετε (…ααα, όλα κι όλα, δεν θέλω κοπάνες!)